For Your Love (Thin Ice Games #3)

Trzydzieści

Ej, ciężko uwierzyć, że już jesteśmy tak daleko

________________

GRACE

To wszystko wydarzyło się niespodziewanie. To kumulacja zbiegów okoliczności i moje nerwy zostały nadszarpnięte, i tylko dlatego nie przywitałam się z Rorym tak, jak należało. Wiem, że tego nie zrobiłam. Chciał sprawić mi przyjemność i wrócić wcześniej, zapewne dlatego, byśmy mogli spędzić sam na sam więcej czasu, ale ja zostałam dzisiaj przeczołgana psychicznie przez osobę, której przecież w ogóle nie powinnam wierzyć.

Bo wiem lepiej.

Wiem, jaki jest Rory.

Znamy się już od lat.

A jednak byłam w stanie zwątpić. To ona zasiała we mnie ziarno niepewności.

“Uwierz mi, jak kobieta kobiecie, że nie mogłam postąpić inaczej, niż odpuścić nasz związek.”

“On nie rozmawia. To nie tylko tak, że nie lubi, po prostu czasami też nie chce.”

“Jest poza domem niemal przez cały sezon. Masz pojęcie, co wyprawia się na wyjazdach?”

“Nie chciałabym być w twojej skórze, gdy dowiesz się, co tak naprawdę siedzi w jego głowie.”

“I nie powiedział nikomu, że jest w związku. Gdyby był dumny, to by się tym pochwalił, prawda?”

Dosłownie aż mną trzęsie, gdy przypominam sobie tę rozmowę. Ale chcę też wysłuchać Rory’ego. Muszę. On zawsze słuchał mnie.

– Zawsze mówię, że to ja zajebałem, bo trochę tak właśnie było. Zjebałem tym, że jestem autystykiem. Irytują mnie hałasy, a Leanne lubiła chodzić na koncerty. Irytuje mnie pełna ekspozycja na słońce, a ona lubiła się opalać. Drażnią mnie koty, bo nie znoszę dźwięku, który wydają ich pazury, gdy rozdrapują żwirek, a Leanne zawsze chciała mieć koty. I przez wiele lat, zanim jeszcze dotarłem tu, gdzie jestem teraz, nie potrafiłem zupełnie przełamać swoich lęków. Miałem problemy z komunikacją, ale ostatnio uświadomiłem sobie, ze może ona… tak naprawdę w ogóle nie chciała mnie słuchać.

Jego głos jest twardy niemal cały czas i załamuje się lekko dopiero przy ostatnim zdaniu.

– I dlatego ja nie próbowałem już do niej dotrzeć w ten sposób, bo w głębi czułem, że to nie ma sensu. Nasz związek potężnie zaczął się sypać rok przed rzeczywistym rozstaniem. Rozmowy ograniczyliśmy do minimum, nie było telefonów, nie było wiadomości, nie było nic. Za każdym razem,  gdy do niej pisałem, dostawałem wymówkę, że była zajęta, i dlatego nie odpisała mi przez cały dzień. Naprawdę starałem się jakkolwiek to utrzymać. Kurwa, robiłem wszystko, żeby się zrehabilitować. Żeby pokazać jej, że mi zależy. Ale… za każdym razem spotykałem się ze ścianą. Jakbym był piłką, która odbija się raz po raz, nieustannie. Spędzaliśmy ze sobą jakieś śmieszne godziny w ciągu całego tygodnia. Gdy wyjeżdżałem, może nawet i mniej. Leanne nie chciała jeździć do mojej rodziny, do swojej mnie nie zapraszała. Nasze życie intymne nie istniało przez ostatni rok, seks był nieosiągalny. Nie mam siły, nie jestem w humorze, boli mnie głowa, nie mam nastroju – cytuje zaciekle Rory. – I ja wszystko rozumiem, bo każdy ma prawo źle się czuć, czy po prostu tego nie chcieć, ale w momencie, gdy przez rok jedyne pocałunki to te w policzek lub na szybko w usta, nawet bez przytulenia, człowiek zaczyna się zastanawiać, gdzie w nim leży problem. Co robi źle. I to właśnie ja. Ja się, kurwa, zastanawiałem.

Przełyka ciężko ślinę.

Moje serce krzyczy i wyrywa się, by mu przerwać, przy go ukoić, ale siedzę cicho, bo wiem, że dokończy tę opowieść.