"Ölenler döner mi geri? Yanar mı tüm ışıklar?"
~~~
Sadece tek bir mum büyük bir odayı aydınlatmaya yeter miydi? Hayır, belki aydınlatmazdı ama belki bir kısmı aydınlanabilirdi ve küçük bir kısım bile o odayı daha iyi görmemizi sağlayabilirdi.
Küçük kız kendini bir odaya benzetmişti o gün. Sanki bir odaydı ve içi çok karışıktı.
Bir mum yanmıştı o gece. Sokak lambaları yanmıyordu, ay bulutların arkasına gizlenmişti, yıldızlar... onlar yoktular. Küçük kızın yıldızları sönmüştü.
Mum bu karışık odadaki tek bir eşyayı aydınlatmaya yetmişti. Ama açık pencereden esen soğuk rüzgar onu da mahvetmişti. Mum sönmüştü.
Küçük kız mumu eline alıp tekrardan yakmaya çalıştı. "Bir, iki ve üç." diye mırıldandı, olmamıştı mum yanmamıştı. Küçük kız gözlerini sıkıca kapatıp içtenlikle tekrardan denedi, "4,5..."
Mum yanmıştı. Mumu eline alıp pencereye ilerledi. Mum, tekrardan soğuk rüzgarın etkisiyle söndüğünde ise iki adım geriye gidip mumu tekrardan yaktı. Bu sefer emindi, mumu yakabilmişti.
Mumun aydınlattığı o tek eşyanın yanından geçerken takıldı ve o mum ellerinden kaydı. Bir bez parçasına düştü ve o küçük bir bez parçası o aleve sebebiyet verdi.
O alevden kaçmalı mıydı? Yoksa bir şekilde durdurmalı mıydı? Buna bir an önce karar vermezse kendini ve evdekileri riske atabilirdi.
Bir kez daha pencereden bakmak istedi. Gördüğü ise onun yaşlarında bir çocuktu. Çocuk, elinde mavi bir balon tutuyordu. Mavi... küçük kızın en sevdiği renkti. O kız çocuklarının çoğunun aksine maviyi çok seviyordu.
Ona bakarak gülümsediğinde çocuk balonu bir anda bıraktı. Hayır, o bırakmadı balon istemediği halde ellerinden uçup gitti. Tıpkı bir hayat gibiydi o balon.
İstemsizce elimizden kayıp giden.
Çocuk ilk başta gülümsemişti. Ama şimdi yüzünü acı bir donukluk kaplamıştı, korkmuş gibiydi. Küçük kız bir an nasıl göründüğünü merak etti. Küçük bir ateşin hâlâ yanmakta olduğunu unutmuştu tabii.
Bezi eline alıp sertçe yere vurmaya başladığında ateş sönmüştü. Küçük kız kendi kendini kurtardığında herkesin uyuduğunu hatırladı.
Elektrikler kesilmişti ve o uyanmıştı. Karanlıktan korkuyordu bu yüzden mum yakmak istemişti ama az kalsın evi yakacaktı. Küçük ateşi söndürmeye çalışırken annesinin o çok sevdiği halısını yakmıştı. Keşke telafi edebilseydi ama edemezdi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ASRIN FELAKETİ
Acak"Ölmeyeceksin," diye fısıldadı annesi ama sesinde umut yoktu, sadece umudunu yitirmiş, çaresiz bir kadının sesiydi bu. "Hepimiz yaşayacağız, buradan gideceğiz ama şimdi arabaya geçmemiz gerek, çok ıslandık." Yüzünü annesine çevirdi, yaşla dolup ta...
