ភាគទី : 11 » [ ផ្ទះក្រេបទឹកឃ្មុំរបស់យើង ]
Binhope Novel
___________
#ថ្ងៃបន្ទាប់
នៅផ្ទះរបស់ហូប៊ី ព្រឹកនេះគេបានរៀបចំវ៉ាលីរួចជាស្រេច ដោយសារជុងហ្គុកបានឲ្យរាងតូចទៅរស់នៅផ្ទះជាមួយគេ ផ្ទះគេក៏ធំដែរ ម៉ាក់ត្រលប់ទៅបរទេសវិញហើយ ដូច្នេះហើយលឺថាប្អូនលក់ផ្ទះសងបំណុលគេ មិនមានកន្លែងនៅ មានតែឲ្យមកនៅជុំគ្នាបានមើលថែផង
«ឯណាវ៉ាលី? មោះ! បងជួយកាន់ មិនបាច់ស្រណេះទៀតទេ បំភ្លេចអានុស្សាវរីយ៍ចាស់ៗ ហើយចាប់ផ្ដើមជីវិតថ្មីទៅណាប្អូនប្រុស» ជុងហ្គុកញញឹមផ្ដល់កម្លាំងចិត្តឲ្យប្អូន ក៏ឃើញថាបរិយាកាសអួរអាប់សម្បើមណាស់សម្រាប់ហូប៊ី
«បាទបង អរគុណដែលមិនចោលខ្ញុំ..» ហូប៊ីមិនដែលភ្លេចបំណងល្អរបស់បងកន្លងមកទេ មិនថាត្រូវគេធ្វើបាបដោយសារចង់ការពារខ្លួនច្រើនដង នាយក៏នៅមិនចោលប្អូនម្នាក់នេះសោះ
«អ្នកណាដាច់ចិត្តចោលប្អូនប្រុសគួរឲ្យ
ស្រលាញ់ដូចឯងបានទៅ មក! កុំចំណាយពេលយូរអី តោះ» នាយជួយលើកវ៉ាលីបម្រុងនឹងចេញក្រៅផ្ទះទៅហើយ តែ...!
«ទៅណាមិនបានទាំងអស់! ចង់រត់តាមគ្នាមែនទេ?!» នេះជាសម្លេងរបស់សូប៊ីន ដែលមានកូនចៅតាមមក 4-5នាក់ផង
រាងតូចនិងជុងហ្គុកស្រឡាំងកាំង ហេតុអីក៏ពួកគេមកដល់ពេលនេះ តែក៏ល្អប្រគល់ផ្ទះឲ្យពេលនេះឲ្យឆាប់ចប់
«ខ្ញុំទៅរស់នៅជាមួយបងហ្គុកហើយ លោកអាចយកផ្ទះនេះបាន ពួកយើងគ្មានអីជំពាក់គ្នាទៀតទេ» នាយតូចតោងដៃរបស់ ជុងហ្គុកបញ្ឈឺចិត្តរបស់នាយសង្ហាសូប៊ីន
«មិនបាន!! យើងមិនព្រម ពួកឯង! ចាប់អាចង្រៃនោះឲ្យយើងភ្លាម!» គ្រាន់តែលឺហូប៊ីប្រាប់ភ្លាមនាយច្រឡោតខឹងយ៉ាងខ្លាំង ក្នុងចិត្តនាយគិតតែថា 2នាក់នឹងក្បត់ផិតដូចកាលពី 2ឆ្នាំមុន នាយសឹងតែស្លរឈាមទៅហើយ
«លែងយើងអាចង្រៃ..!! ហូប៊ី ឆាប់រត់ទៅ» ជុងហ្គុកប្រវាយប្រតប់ជាមួយកូនចៅរបស់សូប៊ីននិងស្រែកឲ្យប្អូនរត់ចេញឲ្យលឿន
«រត់ទៅណា...? មោ៎ណេះ! ចង់រត់តាមវាដូចជាមិនងាយនោះទេអូនសម្លាញ់» គេដូចជាសាតាន់កំណាចយ៉ាងអញ្ចឹង មើលភ្នែកគេឡើងក្រហម
«លែង! លោកកុំវ៉ៃគាត់ទៀត បងហ្គុក...! លោកកុំធ្វើបាបគាត់ ខ្ញុំព្រម..លោកចង់បានអី កុំវ៉ៃគាត់ទៀតអីណា..ហ្ហឹក...កុំធ្វើបាបគាត់...ហ៊ឺ..» ហូប៊ីលើកដៃសំពះយំឡើងទន់ខ្លួន មិនអាចឲ្យបងប្រុសគេមកឈឺខ្លួន ម្ដងទៀតព្រោះតែរឿងនេះទេ
«មកជាមួយយើង...!!» រាងក្រាស់អូសកាយតូចឲ្យដើរតាមខ្លួនទៅបាត់
ចំនែកជុងហ្គុកចង់តាម ប៉ុន្តែបំណងត្រូវរលាយនាយក៏ត្រូវកូនចៅរបស់សូប៊ីន ដាក់1 ដៃឡើងបែកមាត់ ថែមទាំងចងដៃចងជើងគេជាប់នឹងសរសរផ្ទះទៀត ចង់តាមគេមិនកើតដែរ វាមិនដូចជារឿងចៃដន្យសោះដែលគេមកដល់ផ្ទះនេះចំពេលដល់ម្លឹង ក្រោយពួកអ្នកលេងចេញទៅអស់ រាងតូចថេយ៉ុងក៏ទើបតែមកដល់ល្មមដែរ នេះដឹងបានយ៉ាងមិចថាជុងហ្គុកនៅទីនេះ
«បងហ្គុក...ហូយ! មិចក៏អញ្ចឹង??» ថេយ៉ុង ប្រញាប់ស្រាយខ្សែចំណងឲ្យសង្សារទាំងបារម្ភ បែកមុខបែកមាត់ទៀតហើយ
«ពួកវាចាប់ហូប៊ីទៅបាត់ហើយ បងត្រូវតែតាមពួកវាទៅទើបបាន...អូយ..!!》ជុងហ្គុក
«មិនបាច់តាមទេ ពួកគេទៅបាត់ហើយ បងមិនដឹងថាថៅកែសូប៊ីនមានអំណាចខ្លាំងប៉ុណ្ណាទេហ្អី? បើបងទៅតាមមានតែស្លាប់ ប៉ុណ្ណោះ» ថេយ៉ុងចងចិញ្ចើមមិនចង់ឲ្យសង្សារខ្លួនតាមទៅនាំទុក្ខដាក់ខ្លួនទៀត
«ហើយមិចក៏ពួកវាដឹងថាថ្ងៃនេះ បងមកយកហូប៊ីទៅនៅជាមួយអញ្ចឹង?» ជុងហ្គុក
មិនបាច់ឆ្ងល់ទេ គ្មានអ្នកណាប្រាប់ ក្រៅពីថេយ៉ុងនេះហើយ រាងតូចច្រណែនថា ជុងហ្គុកនាំហូប៊ីទៅនៅជាមួយ តែខ្លួនជាសង្សារបែរជាឲ្យនៅខុនដូតែម្នាក់ឯងទៅវិញ ទើបខលប្រាប់ដំណឹងនេះទៅកាន់សូប៊ីនតែម្ដង
_______
ហូប៊ីត្រូវគេចងដៃចងជើងបិទភ្នែកឡើងជិត នាំមកដល់ជ្រាំងនៃកោះកម្មសិទ្ធមួយរបស់ សូប៊ីនដែលគេទិញទុកមក 2ឆ្នាំហើយ សម្លេងរលកបោកជ្រាំងធ្វើឲ្យរាងតូចងឿងឆ្ងល់ជាខ្លាំង
«ចុះមក..!!» នាយសង្ហាចាប់ឆក់ដៃរបស់រាងតូចឲ្យចុះពីអូបរ តែដោយសារភ្នែកចងបិទទើបរាងតូចដួលទៅសង្កត់លើទ្រូងមាំរបស់គេ
«អូយ...ស្រាយភ្នែកខ្ញុំទៅ លោកមកចងខ្ញុំមើលតែអ្នកទោសហើយណាស លែង!» ហូប៊ី
«យើងប្រាកដជាស្រាយឲ្យឆាប់ដើរមក»
«ខ្ញុំមើលអីមិនឃើញទេលោក...»
«ចូលទៅ!» គេរុញរាងតូចឲ្យចូលក្នុងហើយអង្គុយលើសាឡុងក្នុងផ្ទះវីឡាតូចមួយខ្នងនិងស្រាយខ្សែចងភ្នែកឲ្យរាងតូច
«ទីនេះជាកន្លែងណា??» ហូប៊ីរ៉េភ្នែកមើលជុំវិញបរិវេនផ្ទះមួយនេះ ស្អាត ការរៀបចំក៏ប្រណិតដែរ
«ផ្ទះក្រេបទឹកឃ្មុំរបស់យើង...» សូប៊ីន
រាងតូចលឺហើយហាក់ដូចជាអន់ចិត្ត ព្រោះគិតថានាយធ្វើសម្រាប់កូនក្រមុំរបស់នាយពេលរៀបការហើយក៏មកក្រេបទឹកឃ្មុំនៅទីនេះ ហើយចុះមកបង្ហាញគេធ្វើអី?
«លោកនាំខ្ញុំមកធ្វើអី?»
«យើងបានឲ្យគេសាងសង់ឡើង ព្រោះយើងគិតថាថ្ងៃណាមួយកូនក្រមុំដ៏ស្រស់ស្អាតរបស់យើងបានឃើញ ហើយគេនឹងសប្បាយចិត្ត ពួកយើងនឹងមកមានក្ដីសុខ នៅទីនេះ តែមើលទៅគេដូចជាមិនរំភើប សោះ» នាយនិយាយបណ្ដើរសម្លឹងមើលមកហូប៊ីបណ្ដើរ ក្នុងន័យនេះអាចកាត់ដឹងហើយថាកូនក្រមុំដែលនាយចង់និយាយដល់ជាអ្នកណា
«មើលខ្ញុំធ្វើអី? ហើយមិននាំកូនក្រមុំលោក មក ចាប់ខ្ញុំមករកអី? ថ្មើរនេះបងហ្គុកបារម្ភ ស្លាប់ហើយ» ហូប៊ីរ៉េរារកតែផ្លូវចាកចេញ
«ឯងស្រលាញ់វាណាស់មែនទេ ទើបចង់រត់ទៅនៅជាមួយវាបែបនឹង? វាមានអីល្អជាងយើងទៅហ្ហាស?» នាយចាប់ច្របាច់ដើមដៃតូចៗឡើងក្រហមអស់សម្លុតសួរតាមអារម្មណ៍ក្រេវក្រោតដោយទប់មិនបាន
«អួយ...ទៀតហើយ លោកឯងចូលចិត្តប្រើហឹង្សាខ្លាំងណាស់ អញ្ចឹងហើយទើបខ្ញុំស្អប់លោក លោកមិនមែនជាសូប៊ីនដែលខ្ញុំធ្លាប់ស្គាល់នោះទេ លែង! ឈឺណាស់» ហូប៊ី
«ត្រូវហើយ យើងមិចនឹងចេះថ្នាក់ថ្នមដូចជាវានោះទៅ យើងចេះតែប្រើកម្លាំងបាយបែបនេះ មោះ! មកចាប់ផ្ដើមការងាររបស់ឯងទៀតទៅ...! លឿនឡើង» កាយវិការ នាយច្រងេងច្រងាងទៀតហើយ ដឹងថាធ្វើឲ្យគេស្អប់ មិនចង់នៅជាមួយព្រោះរឹកពារនេះហើយនៅតែប្រឹងបង្ហាញទៀត
«ការងារស្អីលោកឯង? ឡប់សតិ!» 😒
«គឺបង្កើតកូនឲ្យយើងនោះអី..បើពេលនេះយើងមិនមានកូនក្រមុំមកជាមួយមានតែយកឯងជំនួសហើយ» និយាយអីចេញមកមានដឹងខ្លួនទេហ្នឹង បង្កើតកូន??!
«អត់ទេ...ជួយផង! មនុស្សឆ្គួត កុំធ្វើអីខ្ញុំណា ខ្ញុំជាប្រុសបង្កើតកូនយ៉ាងមិច?»
«បំណុលឯងយើងមិនយកផ្ទះនោះទេ យើងដូរចិត្តហើយ យើងយកខ្លួនឯងជំនួស មកបង្កើតកូនឲ្យយើងមកណា...ហ្ហឹសៗ» សូប៊ីនរោគចិត្តមែនទែនហើយ
«បងហ្គុកជួយផង..ហ្ហឹក..លោកឆ្គួតហើយ ខ្ញុំស្អប់លោកណាស់សូប៊ីន..ហ្ហឹក..» ហូប៊ី យំយកៗខឹងនឹងការបំពានរបស់នាយម្ដង ហើយម្ដងទៀត មើលងាយមិនឈរសោះ ចង់បានស្អីទៀត បើពេលនេះរាងតូចបាត់ បង់គ្រប់យ៉ាងអស់ទៅហើយហ្នឹង
«បើហ៊ានតែរំលឹកឈ្មោះវាឲ្យយើងលឺទៀត យើងនឹងមិនលើកលែងឲ្យទេ..មក! ចូលទៅក្នុងបន្ទប់...» មិននិយាយតែមាត់ ដៃមាំក៏លើកបីកាយតូចស្រាលស្កើកឡើងសម្ដៅបន្ទប់ក្រេបទឹកឃ្មុំរបស់គេ
«អត់ទេ..ជួយផង អ្នកណាក៏បានដែរជួយខ្ញុំផង...» ស្រែកទាល់តែស្ងួតកទៀតក៏គ្មានអ្នកណាមកជួយបានដែរ មើលទៅរាងតូចមិនរួចខ្លួនពីកណ្ដាប់ដៃរបស់សូប៊ីនឡើយ ក្រែងទៅនិយាយនៅមុខសពប៉ារបស់រាងតូច ថាមើលថែថ្នាក់ថ្នមហ្អី ឥលូវមិចក៏មកអូសដៃទីងណាត់ទីងណែងចូលបន្ទប់ ចាប់បង្ខំធ្វើរឿងដែលរាងតូចមិនចង់ បំផ្លាញទាំងចិត្តនិងកាយគ្នាបែបនេះ?
«កុំហែកអាវខ្ញុំ អ្ហឹកៗ លោក...ឈប់ធ្វើបាបខ្ញុំទៅ អ្ហឹកៗ...» រាងតូចមិនអាចតបតអ្វីទៅកាន់គេបានទេ ព្រោះដៃជាប់ចំណង
«ទន់ភ្លន់ជាមួយយើង យើងនឹងបន្ធូរដៃឲ្យខ្លះ តែបើសម្ដីខ្លាំងឌឺមិនស្ដាប់បង្គាប់ប្រាកដជាត្រូវធ្ងន់» គេមិនស្ដាប់ពាក្យសុំបែរជាដាក់កំហិតបន្ថែមទៅវិញ យល់អារម្មណ៍មនុស្សដែលមានទុក្ខពេញខួរក្បាលដែរទេ? ចង់បន្ថែមទុក្ខឲ្យគ្នាទូលរែកដល់ពេលណា?
«ខ្ញុំចាញ់លោកហើយ អ្ហឹក លោកលែងខ្ញុំបានទេ?» ហូប៊ី 🥺
«មិនបានទេ! រាងកាយឯងកំពុងតែទាក់ចិត្តយើងណាស់ សាច់សខ្ចីៗនៅនឹងមុខឯងគិតថាយើងល្ងង់ឲ្យរបូតពីដៃ?» ដដែលជាដដែលហើយអញ្ចឹងត្រដរឲ្យគេស្ដាប់សម្ដីមិនឌឺមិនតមាត់យ៉ាងមិចកើត
«អ្ហឹកៗ លោកកុហក លោកមិនគោរពសម្ដីខ្លួនឯង លោក!» គេមិនស្ដាប់អ្វីច្រើនទេ កម្ដៅស្នេហ៍ដុតគេសឹងតែខ្លោចហើយ ទោះមានដុំទឹកកកទាំងដុំមកជួយបន្ធូរក្ដៅនេះក៏មិនរលត់ដែរ មានតែរាងកាយតូច នៅចំពោះមុខប៉ុណ្ណោះទើបពន្លត់បាន
រាងកាយតូចផ្ដល់ក្ដីសុខឲ្យនាយជាពន់ពែក ខុសដាច់ពីអ្នកក្រោមទ្រូងដែលជ្រាបទឹកភ្នែកព្រោះភាពឈឺចាប់
«អ្ហឹមម...» រាងតូចលើកដៃដែលជាប់ ចំណងមកបាំងមុខ ទើបនាយស្រាយខ្សែចំណងឲ្យមានសេរីភាព ប៉ុន្តែចលនាចង្កេះមិនបន្ថយសោះ
«អ្ហឹកៗ អា៎ស...អូយ! ឈឺ បានហើយ»
«សឺត...អ្ហឹសៗ»
«លើកណាក៏លោកមិនដែលស្ដាប់ខ្ញុំអង្វរដែរ អ្ហឹកៗ សម្លាប់ខ្ញុំឲ្យស្លាប់ទៅ ហ្ហឹក» ឃើញរាងតូចយំខ្លាំងនាយក៏អោនមកថើបថ្ងាស់តូចមួយខ្សឺតជាការលួងលោមនិងបន្តចុះមកថើបចុងច្រមុះ បបូរមាត់ទន់ៗក៏ត្រូវនាយថើបបឺតជញ្ជក់មិនឲ្យយំយែកទួញសោកបាន រឿងដែលចង់រៀបរាប់ឲ្យគេ អាណិតក៏ត្រូវលេបចូលពោះវិញអស់
To be continue......
លីលី វីស្ទែន 🌸
