ភាគទី : 20 » [ប្រច័ណ្ឌជ្រុលពេកហើយ]
Binhope Novel
___________
ឡានរបស់លោកលី បានមកចតចំមុខផ្ទះរបស់សូប៊ីន រាងតូចចុះពីឡានមកដោយ មានលោកលីចុះមកតាមក្រោយដែរ
«អរគុណខ្លាំងណាស់លោកពូដែលបានជូនខ្ញុំមកដល់ផ្ទះវិញ» ហូប៊ីអោនបន្តិច គាត់មើលយូរៗទៅប្រៀបដូចជាប៉ារបស់គេដែរ
«មិនអីទេ គួរឲ្យស្ដាយដែលពូមានរវល់
ការងារមិនបានចូលទៅលេងក្មួយប៊ីននៅខាងក្នុង» លោកលីនៅតែរក្សាទឹកមុខស្មើ តែបង្គាប់ភាពកោតគោរព
«គាត់ប្រហែលមិនទាន់មកពីធ្វើការវិញទេ តែលោកពូអាចចូលទៅខាងក្នុងពិសារតែ មួយពែងសិនបាន» ហូប៊ី
«ពូមានអារម្មណ៍ថាមាននិស្ស័យជាមួយឯងណាស់ដឹងទេហូប៊ី បើមានឱកាសលើកក្រោយឯងអាចទៅលេងផ្ទះពូបាន ពូទទួលស្វាគមន៍ជានិច្ច អស! មែនហើយ ពូអាចអោបឯងបន្តិចបានទេ?» គាត់ពិតជាមានចិត្តអាណិតស្រលាញ់ទៅលើហូប៊ី ប្រៀបដូចជាកូនគាត់ម្នាក់ដែរ
«បាទ បានជានិច្ចលោកពូ...» អារម្មណ៍រាងតូចក៏មិនខុសពីគាត់ដែរ បាត់បង់ប៉ាភ្លាមៗពេក គេសឹងតែភ្លេចនូវអារម្មណ៍កក់ក្ដៅពីប៉ាបាត់ទៅហើយ
...........
សូប៊ីនបើកឡានបណ្ដើរញញឹមញញែមនឹកឃើញរឿងជាច្រើនញោះហូប៊ីឲ្យខឹងតាមរបៀបមុនៗបណ្ដើរ ហើយគេក៏សប្បាយសើចមិនឈប់នោះដែរ តែកែវភ្នែកក៏រ៉េទៅប្រទះនឹងរាងតូចឈរអោបគ្នាជាមួយប្រុសចំណាស់ម្នាក់នៅមុខផ្ទះ ប៉ុន្តែគេមើលមិនស្គាល់ទេថាប្រុសចំណាស់នោះជាអ្នកណា ព្រោះនៅរាងឆ្ងាយគួរសមដែរ
«នេះទៅឈរអោបគ្នាជាមួយប្រុសណា? ហើយទើបតែមកពីណាថ្មើរនេះ? ហ៊ានណាស់ចេញក្រៅដោយគ្មានការអនុញ្ញាត! ចាំមើលបងចាត់ការអូនយ៉ាងមិចហូប៊ី?!» នាយកើតអារម្មណ៍ម៉ួម៉ៅឡើងមកភ្លាមៗ ទាំងមិនទាន់ដឹងថាប្រុសម្នាក់នោះជាអ្នកណាឲ្យប្រាកដ
...................
ចៃដន្យពេលដែលរាងក្រាស់បើកទៅដល់ជិតនោះ ឡានលោកលីក៏បើកចេញទៅបាត់ដូចគ្នា ទើបសូប៊ីនមិនបានដឹងដដែលថាប្រុសចំណាស់នោះជាលោកលី ប៉ារបស់ណាយ៉ុន
ទីត...!! ទីត...!!
ហូប៊ីដែលរវល់តែញញឹមបក់ដៃលាដំណើររបស់លោកលី ក៏ភ្ញាក់ក្រញ៉ាងនឹងសម្លេងស៊ីភ្លេឡានរបស់សូប៊ីន
«អួយ...!! មកលឿនម្លេះ? គេបានឃើញអីឬអត់?» រាងតូចប្រញាប់រត់ចូលទៅក្នុងផ្ទះយ៉ាងលឿន ធុញទ្រាន់នឹងសំណួររបស់រាងក្រាស់ដែលគេនឹងត្រូវសួរបន្តិចទៀតនេះ ហើយប្រាកដណាស់ សូប៊ីនបានតាមទៅ ផ្ទះតូចពិតមែន គោលបំណងសួរនាំពីប្រុសចំណាស់ម្នាក់នោះ
«ហូប៊ី ឈប់ភ្លាមណាស! ហាមដើរគេច អូនទើបមកពីណា? មិញនឹងអ្នកណាជូនមក?» ឃើញទេ សំណួរដែលរាងតូចធុញ វាពិតជារបូតចេញពីមាត់នាយមកមែន អ្នកណាមិនគេច
«ខ្ញុំទៅទិញឥវ៉ាន់ផ្ទាល់ខ្លួនខ្លះប្រើ» ហូប៊ី តបបែបខ្លីៗ ខ្ជឹលស៊ាំញ៊ាំច្រើន ណាមួយវាក៏ជាការពិត
«ចុះប្រុសដែលអោបអូននៅមុខផ្ទះនោះជាអ្នកណា? កុំគិតថាបងភ្នែកខ្វាក់ឲ្យសោះ នេះគិតថាបងមិននៅ ហើយចង់នាំប្រុសចាស់ដែលលួចទាក់ទងគ្នានោះមកដល់ផ្ទះណា ប្រយ័ត្នបងសម្លាប់ប្រុសចាស់របស់អូន ចោលទៅ!» នាយនិយាយទាំងចង្អុលមុខរាងតូចបែបខឹងសម្បារ យល់ថាជាប្រុសចាស់ដែលមានលុយអាចជួយឲ្យហូប៊ីបានរួចពីបំណុលរបស់គេបាន
«លោកឯងយកស្អីមកគិតហ្ហា៎? មានហេតុផលបន្តិចបានទេ ខ្ញុំហត់នឹងការបកស្រាយខ្លាំងណាស់» នាយតូចបម្រុងគេចចូលក្នុង បន្ទប់ តែនាយចាប់អោបជាប់ទាញចង្កេះតូច មកផ្អឹបយ៉ាងស្និទ្ធស្នាលនឹងនាយ
«ហ្ហឹស! អូនធ្វើឲ្យឆេះហើយចង់គេចមែន ទេ? ប្រាប់មកមើល តាចាស់នោះជះលុយឲ្យអូនប៉ុន្មាន? មិច! ចង់ចេញឆ្ងាយពីបងណាស់ទៅហ្អី?» សូប៊ីនប្រឹងសំឡុតនិងបើកភ្នែកក្រឡោតៗខឹងឡើងក្រហមមុខ
«មែនហើយ ខ្ញុំនឹងធ្វើគ្រប់យ៉ាងដើម្បីបានចេញពីលោក មិនថាត្រូវធ្វើអីក៏ដោយ ខ្ញុំស្អប់លោកមនុស្សគ្មានហេតុផល លែង!អាក្មេងឆ្គួតអំណាច! អឹម...» ថាឲ្យតែជេរគឺតែងតែត្រូវគេថើបបឺតមាត់ស្ទើរតែបែកឈាមបែបហ្នឹងរាល់លើក
«បងប្រាប់អូនណាស ខ្លួនអូនមួយនៀកជាកម្មសិទ្ធផ្ដាច់មុខរបស់បងតែម្នាក់គត់! ទោះតាចាស់នោះមានលុយច្រើនប៉ុណ្ណាក៏ជួយអូនមិនបានដែរអូនសម្លាញ់» ថាហើយនាយក៏លើកបីរាងកាយតូចតែមួយសំដៅបន្ទប់គេងរបស់រាងតូចតែម្ដង
«នែចង់ធ្វើស្អី? ដាក់ខ្ញុំចុះ!» ហូប៊ី
ផឹប...!!
នាយបោះរាងតូចទៅលើពូកនិងតាមទ្រោប ពីលើយ៉ាងរហ័ស មិនឲ្យហូប៊ីគេចចុះទៅណាបាននោះឡើយ
«ចង់ទៅណា...? អូនប្រើគ្រប់វិធីដើម្បីចេញពីបង សូម្បីតែទៅដេកជាមួយតាចាស់នោះ តែបងនឹងរកគ្រប់វិធីរារាំងគ្រប់យ៉ាងដែលជាផែនការរបស់អូន» សូប៊ីនប្រើកម្លាំងបាយសង្កត់រាងតូចស្ដើងស្ទើរលិចចូលក្នុងពូកបាត់
«ហ្ហឹក..! លោកអាចមើលងាយខ្ញុំបាន តែកុំហៅគាត់ថាតាចាស់បែបហ្នឹង ទាំងខ្ញុំនិងគាត់សុទ្ធតែមានអាយុច្រើនជាងលោកឯងទាំងអស់» ហូប៊ី 🥺
«អូៗ...កាន់ជើងគេទៀត ប្រហែលជាលុយក្រាស់ហើយមើលទៅ អូននេះមុខលុយមិនប្ដូរពិតមែន សូម្បីតែកន្លងទៅ2ឆ្នាំហើយក៏ ដោយ» នាយនៅតែឌឺដងផ្លែផ្កាក្នុងន័យមើលងាយឲ្យរាងតូចឈឺចិត្តឆ្អិតទ្រូង ហើយវាក៏បានផលមែន
«ត្រូវហើយ! គាត់ឲ្យលុយច្រើនណាស់
ហ្ហឹក...គាត់នឹងធ្វើឲ្យខ្ញុំបានចេញពីមនុស្ស ឆ្គួតកាមដូចជាលោកឯង...លែង! ប្រាប់ថា ឲ្យលែងលឺទេ? ខ្ញុំឈឺ..ហ្ហឹក...!» រាងតូចប្រឹងរើយកស្លាប់រស់ ព្រោះតែខឹងស្អប់នឹងសម្ដីមើលងាយគ្មានលាស់ពេលរបស់គេ ប៉ុន្តែពាក្យអស់នេះប្រៀបដូចជាយកសាំងមកចាក់លើភ្លើងទៅវិញទេ
«ល្អ! អូនថាបងជាមនុស្សឆ្គួតកាមមែនទេ? អញ្ចឹងបងនឹងធ្វើឲ្យអូនមើលថាបងឆ្គួតកាមរបៀបមិចខ្លះ..ហ្ហឹស! ប្រុសក្មេងវាមិនស្រួលដូចប្រុសចាស់មែនទេ?» នាយចាប់ប្រវាយហែកអាវរបស់ហូប៊ីរហូតខ្ទិចជាចំរៀកៗ
«ហ្ហឹក...លោកធ្វើបាបខ្ញុំពេលនេះ លោកនឹងស្ដាយក្រោយ...ហ្ហឹក..ហ៊ឺ...សូប៊ីន»
«អូនមិនដែលស្រលាញ់បងស្រាប់ហើយ បងក៏មិនចាំបាច់អីយល់ពីអារម្មណ៍មនុស្សឈ្លក់ទឹកលុយដូចអូនដែរ! នៅឲ្យស្ងៀម!» នាយសម្លុតមួយម៉ាត់នេះ រាងតូចភាំងលែងកម្រើកមាត់ដៃជើងក៏គាំងស្តូក ប៉ុន្តែទឹកភ្នែក ហូរស្រក់មិនឈប់ឈរ ក្នុងទ្រូងប្រមូលផ្ដុំនូវអារម្មណ៍ខកចិត្ត ភ័យខ្លាចទើបមិនអាចតបត គេវិញបានសោះ ចំនែករាងក្រាស់គេក៏មិនបានគិតអីច្រើនដែរ ពេលនេះអ្វីដែលគេចង់បានគឺកាយតូចនៅចំពោះមុខគេនេះតែម្ដង មិនប៉ុន្មាននាទីភាពទើសទាល់ក៏របូតចេញពីកាយអ្នកទាំង2អស់រលីងដូចគ្នា
«អ្ហឺស..! តឹងណែនណាស់ អ្ហា៎ស...» នាយ សម្រុកចលនាចង្កេះលឿនៗដោយមិនចាំឲ្យអ្នកក្រោមសមនឹងទំហំសិនឡើយ
«អ្ហឹកៗ...អ្អឺស...» រាងតូចយំសសឹកខ្ញាំស្មារបស់គេខ្លាំងៗដោយសារតែភាពឈឺចាប់
«បងនឹងធ្វើឲ្យអូនភ្លេចប្រុសផ្សេងហើយនឹកតែបងម្នាក់គត់ អឹស...» មិនបាច់ធ្វើរឿងអញ្ចឹងក៏ហូប៊ីនឹកតែនាយម្នាក់ដែរកន្លងមក
«ឈឺ..អ្ហឹក...អ្អា៎ស...កុំខ្លាំងពេក» 😭
«នៅជាមួយបងគ្មានក្ដីសុខទេហ្អី?»
រាងតូចមិនតបហើយលើកខ្នងដៃមកដាក់ លើភ្នែកខ្លួនឯងបិទបាំងក្រសែរភ្នែកឈឺចាប់ ទឹកភ្នែកហូរស្ទើរតែក្លាយជាឈាម
«មិនឆ្លើយ? អញ្ចឹងកុំសង្ឃឹមថាបានសម្រាក មាត់រឹងណាស់ អឹសៗ!!សឺត..» មួយកម្លាំងៗ ដែលនាយសម្រុកដោយសារកំហឹងវាធ្វើឲ្យហូប៊ីសឹងតែផុតដង្ហើមម្ដងៗ
«អ្ហា៎ស...អា៎ស សូប៊ីន អ្ហឹក...តិចៗ»
«ដកដៃចេញ!» នាយទាញសង្កត់ដៃដែល បាំងភ្នែកចេញនិងអោនមកថើបបឺតជញ្ជក់ បបូរមាត់ស្របជាមួយចលនាចង្កេះដកដាក់រឹតតែញាប់ឡើងៗទ្វេដង
«អ្ហា៎សស...!!»
...................
នៅផ្ទះរបស់ជុងហ្គុក គេកំពុងអង្គុយពិភាក្សាជាមួយថេយ៉ុង ពីដំណឹងនិងសុវត្ថិភាពរបស់ ហូប៊ី
«អូន បងគិតថាបងនឹងដកលុយសន្សំរបស់បងមួយចំនួនរួមជាមួយការលក់ដីនៅខេត្ត ដើម្បីបានលុយជួយហូប៊ី ចេញពីផ្ទះនោះ ណាមួយបងទើបតែជាប់ការងារថ្មីផង អញ្ចឹងហើយលុយចាយប្រចាំថ្ងៃ បងមិនបាច់ឲ្យអ្នកម៉ាក់ផ្ញើមកទៀតទេ» ជុងហ្គុក
«ចាំអូនចេញរកការងារដែរណាស យ៉ាងណាក៏ជួយសម្រួលដល់បងខ្លះដែរ» ថេយ៉ុង ក៏មិនចង់នៅតែផ្ទះដែរ កាលពីមុនដើរលេងស៊ីផឹកគឺលុយរបស់ជុងហ្គុកទាំងអស់ ម្លោះហើយក៏រាងរអៀសខ្លួនដែរ
«មិនបាច់ទេអូនសម្លាញ់ ត្រឹមអូនម្នាក់បង ប្រាកដជាចិញ្ចឹមរស់ សមត្ថភាពបងប៉ុណ្ណេះដែរ បងអាចនិយាយថាបងអាចចិញ្ចឹមទាំង ហូប៊ីបានទៀតផង ដូច្នេះហើយទើបបងចង់ជួយប្អូនឲ្យចេញពីការលំបាកទាំងនោះ»
«អូនយល់អារម្មណ៍បង ហើយក៏ដឹងថាហូប៊ី គួរឲ្យអាណិតប៉ុណ្ណាដែរ មិនដឹងថាពេលនេះនៅផ្ទះនោះយ៉ាងមិចហើយទេ??» ថេយ៉ុងដកដង្ហើមធំមួយខ្សាក ពេលនេះ ហូប៊ីគឺប្រៀបដូចជាសាច់ថ្លៃរបស់ខ្លួនម្នាក់ ដែរ បើសិនខ្លួនបានរៀបការជាមួយជុងហ្គុក នោះហូប៊ី នឹងក្លាយជាប្អូនថ្លៃមិនខាន
«អូន...បងចង់ទៅរកហូប៊ីដល់ផ្ទះនោះយ៉ាងមិចដែរ? បងដឹងថាវាគ្រោះថ្នាក់ តែបងចង់និយាយរឿងលុយជាមួយអាម្នាក់នោះផង រឿងផ្ទះហូប៊ីដែលលក់មិនចេញ បងនឹង
ព្យាយាមទាក់ទងក្រុមហ៊ុនអចលនទ្រព្យដែលបងស្គាល់ ក្រែងគេមិនស្ថិតក្រោមអំណាចអាម៉ាហ្វៀនោះ» នាយចង់សំដៅ ដល់អំណាចរបស់សូប៊ីន ដោយសារតែមូលហេតុនេះទើបផ្ទះលក់មិនចេញសោះ
«អញ្ចឹងបងចង់ទៅពេលណា? អូនក៏ទៅជាមួយបងដែរ» ថេយ៉ុងមិនព្រមឲ្យសំណព្វចិត្តរបស់គេទៅប្រឈមមុខនឹងគ្រោះថ្នាក់តែម្នាក់ឯងឡើយ
«ពេលនេះមិនទាន់បានទេ ស្អែកបងត្រូវចាប់ផ្ដើមការងារថ្មី បងមិនអាចឲ្យមានបញ្ហា ទេ ចាំ 2-3ថ្ងៃទៀតចុះណា យ៉ាងណាហូប៊ីត្រូវតែបានមកនៅជាមួយពួកយើងវិញប្រាកដណាស់» ជុងហ្គុកចាប់ដៃសង្សារ និយាយដោយទឹកមុខមាំទាំនិងជឿជាក់ ។
To be continue.....
លីលី វីស្ទែន 🌸
