Yankı | Kerem Aktürkoğlu

37 - Hazal

İyi okumalar!!
Oyları unutmayalım!
🦁🤍

-
[Hira'dan]

"İyi olur ya. Eğleniriz."

Kerem sonunda eve gelmişti. Kısa bir sarılmadan sonra bana takımdakilerin akşam bize geleceğini söylemişti. Barış ve Yunus'u cidden özlemiştim.

"Başka kimler geliyor?"

"Abdülkerim Abi, Berkan."

"Mauro falan?"

"Gitmesi gereken yerler varmış. Birde, Mete geliyor."

Ne? Cidden mi?

"Ne Mete'si Kerem? Ciddi misin ya?"

"Biliyorum güzelim. Asla sokmam onu eve ama Berkan sağolsun."

Sinirlerim bozulmuştu. Kerem'in bu yaptığı mantıksızdı.

"Hayır diyemedin yani?"

"Güzelim, tüm takımın önünde gelme mi deseydim çocuğa?"

"Keyfim kaçtı ya. Misafir odasına geçiyorum ben."

Zar zor ayağa kalktım. Kerem kolumu tuttu.

"Hira, yapma böyle. Sana karışamaz biliyorsun."

"Karışıp karışmamasıyla ilgisi yok. Siz olmasanızda karışamaz bana nefesini içine tıkarım onun. Konu senin buna izin vermen."

Kerem'in hafif sırıtışını gördüm. Neye gülüyordu bu be?

"Tahmin ederim. Görmekte isterim o anları. Ama dediğim gibi, Berkan'ın boş boğazlığı."

"Tamam, Berkan'a söyle boğazını doldursunda sussun o zaman. Neyle dolduracağını o belirler artık."

Kolumu çekip duvara yaslanarak misafir odasına gittim. Ben koltuğa kendimi atar atmaz Kerem'de peşimden gelmişti. Tabii ki yanıma oturmuştu.

"Ne var?"

"Bebeğim, neden yapıyorsun böyle?"

"Konuşma şöyle ya."

Kerem bana sokulmaya çalıştı. Biraz kendimi uzaklaştırsamda çokta denemedim. İşin sonunda Kerem belimi sardı ve beni kendine çevirdi.

"Beni kandıramazsın, Kerem."

"Kandırıyor muyum?"

Dudaklarımızı birleştirdi. Ondan uzaklaşmak istemedim. Bir elim ensesine gitti. Yavaş yavaş öpüşmemiz hızlanırken tabii ki bölündük. Telefonumun arama sesi bizi ayırdı.

"Arayan kişi ilk kurbanım olacak."

Gülerek telefonu aldım.

"Barış'ın arıyor."

"Yazık oldu. Sevdiğim biri olmasaydı bari."