"Since 1894" Captain Jeon

𝗣¹³-𝗡𝗲𝗿𝘃𝗼𝘂𝘀

_صبح به خیر کاپیتان!
تهیونگ وارد دفتر شد و ادای احترام کرد.

اما جونگکوک از جاش پرید و سریع دفتر چه ش رو قایم کرد.

+الان بعد از ظهره و اینکه بلد نیستی در بزنی؟
پرسید و نگاه آزرده ای بهش انداخت.

تهیونگ دهنشو به شکل o در آورد.
_اوکی برداشت دوم
سریع از اتاق خارج شد و سه ثانیه بعد در زد.
منتظر جواب نموند و وارد دفتر شد و ادای احترام کرد. _عصرتون به خیر کاپیتان

جونگکوک خندید و سرش رو تکون داد.

+چه کاری میتونم برات انجام بدم؟
تهیونگ روی صندلی جلوی میز دفتر نشست و پاهاش رو روی میز گذاشت.
_خب میتونی برام یه آمریکانو،اسپاگتی-

حرفش رو قطع کرد و به جونگکوک نگاه کرد که با ابروهای بالا انداخته،بهش نگاه می‌کنه.
خندید و سریع از جاش بلند شد.
_حالا جدا از اینا اومدم یه چیزی بگم.
جونگکوک به جلو خم شد و مشغول خواندن برگه ای شد.
+چی شده؟
_سلام!
جونگکوک با ناباوری نگاهش کرد و ابروش رو بالا انداخت.
+ببخشید؟
گفت و تهیونگ با لباش براش بوس فرستاد.
+ببینم تو اینو میخواستی بگی؟

تهیونگ سر تکون داد؛لبخندش از صورتش پاک نمیشد و گونه های نون مانندش کیوت ترش میکردن.
اما از اون طرف جونگکوک شقیقه هاش رو ماساژ میداد و نمی دونست باید بخنده یا عصبی بشه.

+بیین آقای کیم من سرم شلوغه و برای شوخیات وقت ندارم اگه چیز مهمی برای گفتن نداری لطفا اینجا رو ترک کن.
تهیونگ دست به سینه روبروش ایستاد.
_ببین آقا کاپیتانه؛یه سلام ساده هم مهمه؛میدونین که بعضی ها به یک هم صحبت نیاز دارن اونم مخصوصا وقتیکه استرس دارن.
+من.به.هم صحبت.نیاز.ندارم
جونگکوک شمرده گفت و شروع به نوشتن توی کاغذ سفیدی کرد.
_ولی بابام گفت ازم مراقبت کنی.
جونگکوک کارش رو متوقف کرد و بهش نگاه کرد.

+پدرت فقط بهم گفت حواسم بهت باشه که مطمئن باشه در تمرینا شرکت میکنی؛من یه کاپیتانم نه یه پرستار بچه.
دهن تهیونگ از حرف هاش باز موند
_فکر میکنی من بچم؟
جونگکوک مضطرب شد.فکر کرد شاید زیادی تند رفته و ناراحتش کرده...

اما انگار اشتباه کرده بود.
تهیونگ لبخندی زد و لبش رو جوری گاز گرفت که انگار داشت سعی میکرد جلوی بزرگتر شدن لبخندش رو بگیره...
_حالا چون اصرار داری میتونم بیبی تو باشم!
جونگکوک نفس عمیقی کشید و گفت:
+لطفاً اینجارو ترک کن.
لبش رو آویزون کرد و اونجارو ترک کرد.
_بی لیاقت...اصلا میرم بیبی یکی دیگه میشم.
زیر لب گفت و شروع به حرکت کرد.
.
تهیونگ حس یه جاسوس واقعی رو داشت.
جونگکوک رو همه جا دنبال میکرد و خب قطعا مراقب بود که یه وقت گیر نیوفته.
همینطوری دنبالش میکرد که جونگکوک متوقف شد و در اتاقی رو باز کرد و وارد شد.
و خب با کمی دقت فهمید که جونگکوک الان وارد اتاق پدرش شده.
جونگکوک الان داخل بود و واسه ی همین تهیونگ نمی‌تونست از اتفاقات داخل سر در بیاره.

پشت دیوار دو لا شده بود تا از پنجره داخل رو ببینه اماخوب نمی‌تونست ببینه چون اگر می‌رفت و حتی یه نگاه هم می انداخت،سایه اش دیده میشد.

بعد از تقریبا ۵ دقیقه،جونگکوک بیرون اومد.
توی دستش یه دفتر بنفشی بود؛همونی که قبلاً هم دیده بودتش.
جونگکوک در دفتر رو قفل کرد و به دفتر خودش رفت.
سعی میکرد که فکر کنه که چرا جونگکوک باید توی اتاق پدرش باشه اما هیچ جوابی به ذهنش نمیومد.
خواست بره که نگاهش به بالای ساختمون افتاد...