"ඔව් උබේ ඇගේ ඇයි මතක නැද්ද?"
"ඔව් ඔව් මතකයි මතකයි! මොකද මතක නැත්තේ මනු අපි යමු බාප්පි ඇවිත් ඇති"
ඇත්තටම කිණිහරට තමන්ව පෙන්නන්න බැරිද? නැත්තන් මග අරින්නේ දැක්ක දවසෙම තමන් අතින් වැරැද්දක් වුනාද? නැත්තන් තමුන් මෝඩයෙක් කියලා දන්නවා ඒත් ඒක පිටට පේනවද? මේකෙන් මොකක්ද නර්තන තෝරගන්නේ?
ම්.. එකක් තෝර ගන්න බෑ මොකද ඒ හැම අනුමානමක්ම එක වගේ උරින් උර ගැටෙනවා.. ඒත්, බලන් ඉන්න ඇස් දෙක අහකට ගන්නේ කොහොමද.. එයාට කිණිහිර එක්ක තරහා වෙන්න කිසිම හේතුවක් නෑ..
"ඒකනේ! උබත් ආතල් දෙනවා අච්චරට හැප්පුන එක මතක නෑ වගේ! ආහ් සති උබ හෙට ෆිල්ම්ස් ටික ගේන්න ඕනේ"
"ආහ් ඒක නර්තන හෙට බලාගනි මං මිස් එක්ක කතා කරන්නම් අපි යනෝ!"
"ඒ හිටපං! උබ හෙට එනවනේ?"
"ඔව් ඔව්"
බ්ලා බ්ලා බ්ලා එතන ඉන්න අනිත් අය අනේක විදි මාතෘකා පස්සේ කියවනවා ඒත් කටක් ඇරලා මුකුත් කියවන්නවත් වෙන කොහෙවත් දිහා බලන්නවත් ඕන කමක් නැති නර්තන බලාගෙන හිටියෙම කිණිහිර දිහා.. හරියට එයාගෙන් වුන වැරැද්ද මොකක්ද කියලා අහන්න වගේ.
ඇත්තට කිණිහිර කවද්ද එයත් එක්ක හරියට වචනයක් කතා කරේ? අඩුම අද එයාගේ පුටුව ඉල්ලන්න ඔය මගේ පුටුව කියන එක ඇරුනම මේතාක් එකට පේන්න ඉඳලාවත් මුකුත් කතා නොකරන එකට නර්තනට ආවේ හරි අවුලක්. ඒත් එයා තමන් ඇරෙන්න අනිත් හැමෝම එක්ක කිසි අවුලක් නැතුව ඉන්නවා නෙවෙයිද? යොහිර වුනත් මොනවා කිව්වත් කිණිහිර අඩුම යොහාර දිහා බලන් හරි ඉන්නවා.. අඩුම එයා එක්ක එකට ඉඳන් හරි ඉන්නවා.. ඉතින් හරි අවුලක්.. ඊටත් කියන්න නොතේරෙන හිත යට කෙනිත්තිල්ලක් දැනුනම.. නර්තන දන්නේ තව දුරටත් කට වහගෙන ඉන්න විතරයි.. ඒත්,
"සති!!"
සතින්ද්‍ය කොහොමත් හිටියේ මෙතනින් පැනගන්න බැරුව වගේ. ඒත් යොහාර කියන්නේ ඒ පැන ගැනීමට බාධකයක් වුනත් ඒ බාධකය මැඩලන්න හරියටම ගානට එවපු කෙනෙක්ගේ කටහඩක් හරහට වැටුනු මුනිදාස මාවතත් පහු කරන් එයාලගේ සවනට ලං වුනා කිව්වොත් එතන හිටපු තුන් හතර දෙනාම එක සැරේ ඒ පැත්ත හැරිලා බැලුවා.
