ඉතින් නර්තනව ඉඳන් හිටපු තැනින් නිකන්ම නැගිට්ටුනා කිව්වොත් වැරදි නෑ. මුලු පන්තියක්ම දැන් තමන් දිහාවට ඇස් යොමාගෙන ඉන්න වෙලේ නර්තන කොරිඩෝව දිගට හැරිලා එහෙමත් කේන්තියකින් ඈතට ඇදෙන රන්ගිර සර් දිහා බලන් පන්තියෙන් එලියට යන්න අඩිය ඉස්සරහට කරත් වගේ..
"නර්තන හිටපං! මොකක්ද මේ වෙන්නේ!? ඇයි ඒ සර් තමුසෙට කෑගැහුවේ??"
යන්න හදන නර්තනගේ වැලමිටෙන් ඇදලා නතර කර ගත්ත සතින්ද්‍යගෙන් නම් ප්‍රශ්න පෝලිමක්. ඒත් නර්තනගේ මලානික වෙලා ගිහින් තියෙන ඇස් සතින්ද්‍යට වැටිලා තිබුනු බැල්ම එහෙන්මම ඊට ඉස්සරහාට ගිහින් නැවතුනා කිව්වොත්..
ඉතින් කිණිහිරගේ කලබල විපරම් ඇස්.. නර්තන ඒ දිහා බලන් මුකුත්ම නොකියා සතින්ද්‍යට මහා අප්‍රානික හිනාවක් දුන්නේ මොකෝ එයා ඇයි ඒ හිතට කරදර කරන්නෙ? ඇයි තවත් කෙනෙක්ට තමන්ගේ දුක දෙන්නේ? එහෙම වුනොත් කවුද එයත් එක්ක තව ඉස්සරහට මෙහෙම හරි කතා කරන්නේ? ඇයි හැමෝගෙන්ම කොන් වෙන චරිතයක් කියලා ලෝකෙටම කියන්නේ??
සතින්ද්‍ය කියන්නේ කොහෙත්ම එයා නිසා හිත තත්පරේකටවත් කිලිටි කර ගන්න ඕන කෙනෙක් නෙවෙයි..
"ගිහින් බලන්න ඕනේ සතින්ද්‍ය.."
"නර්-"
ඒ කියලා නර්තන සතින්ද්‍යගෙන් හිමිට අත අරන් පන්තියෙන් එලියට ගියේ ආයෙම සැරයක් සතින්ද්‍යට ප්‍රශ්නයක් නගන්න බැරි වෙන විදිහට..
ඉතින් දැන් උසාවියට යන මග.. රන්ගිර සර් ඇවිත් කතා කරපු විලාසයටම ඒ නම් ගුරු පුටුව වෙනුවට නඩුකාර පුටුව හොබවන අධිකරණයක් වුන නාට්‍ය හා රංග කලා කාමරයට.. ඉතින් ඒ ඊයේ වුනු දේද? නැත්තන් ඇයි සර් තනූජටත් එයාගේ යාලුවන්ටත් අර විදිහට කතා කරලා තමන්ටත් කතා කරේ? ඒතකොට සර් ඒක දැනගෙනද? ඒත් කොහොමද?
දන්නේ නෑ.. ඉතින් මූලු සෙක්ෂන් එකක්ම බලන් ඉන්න වෙලේ ඔලුවත් පාත් කරගෙන රන්ගිර සර් ගියපු කොරිඩෝවක් දිගට නර්තන ඇවිදන් ගිහින් පඩිපෙල බහින්න යද්දි තව පොඩ්ඩෙන් තව බැනුමක් අහගන්න එයාලගෙ පන්තියේ කොල්ලෙක්ගේ ඇගේ හැප්පෙනවා.
