පිරිතට නම් කොහොමත් එන්න වෙනවා. ඒත් තමන්ගේ එක වචනෙකට? වචනෙට එච්චර දෙයක්? මේ ලෝකේ කෙනෙක්ගේ වචනෙකට තව කෙනෙක්ට ඒ තරම් දෙයක් කරන්න පුලුවන්ද? නැති කරන්න තරම්?
බැහැයි කියලා හිතුවට එහෙම වෙන්න ඇති.. නර්තන හිතුවේ එහෙම.. එයා අහලා තියෙන බලලා තියෙන සමහර කතා වලට අනුව නර්තන හිතුවේ එහෙම. ඉතින් එක වචනෙකට මේ ලෝකේ කන පිට ගහන්න පුලුවන් ඇති.. ඒත් යොහාරට තමන්?
දන්න කාලෙක ඉඳන් යොහාර කියන්නේ නර්තනට හොඳ යාලුවෙක්.. ඊටත් මේ ඉස්කෝලේට ආපු මුල්ම දවසෙත් කාටත් කලින් තමන්ට කතා කරේ යොහාර.. කාටත් කලින් තමන්ව අදුන ගත්තේ යොහාර.. නොදන්නවා වූනාට ඊටත් කලින් ඉඳන් අහම්බයෙන් මුන ගැහිලා තියෙන්නෙත් යොහාර..
ඒත් අර කියන්න තියෙනවා කියපු දේ.. නර්තනට ගෙදර ගිහිනුත් හිතා ගන්න බෑ.. හිතා ගන්න බෑ කියන්නේ එයා කියන්න යන්නේ මොකක්ද කියලා නර්තනට හරියට බෙදලා වෙන් කර ගන්න බැ..
"මචං උබ කොහෙද ඉන්නේ?"
ඉතින් හවස් වරුව කලුවරෙන් වාත්තු කරන්න පටන් ගත්ත වෙලේ ඉඳන් පත්තු වෙන ගත්ත පොඩි පොඩි බල්බ් වැල් සිය ගානකින් මුලු ඉස්කෝලෙම ඒකාලෝක වෙලා දුන්නේ හරි පිරිපුන් පින්බර පිරුවක්.. ඒ අතින් පිරිත් මණ්ඩපයත් තරු පහයි. බෞද්ධ කොඩි ප්‍රධාන ශාලාවට එන පාර දිගට එක පේලියට හිටවලා තියෙන තැන හැම කොල්ලෙක්ම පාහේ සුදු ආරිය සිංහල ඇදුමෙන් සැරසිලා යුහුසුලුව එහා මෙහා යනවා ගුරුවරුතා හැම දෙයක්ම වගේ සුදු පිරුවට සැරසිලා ඉද්දි..
ඉතින් නර්තනත් කාලෙකින් ඒ ඇදුමට බැස්සේ.. කොහොම වුනත් දෑන් සතින්ද්‍ය එයාව හොයනවා.
"මං හෝල් එක ගාව බං.. උබ කොහෙද?"
"ගේට් එක ගාව! ඔතනම හිටපං මං එනවා.. මනු come නර්තන ඇවිත්!"
ඒ කියාගෙන සතින්ද්‍ය කෝල් එක කට් කරා.. ඉතින් නර්තන එතනින් හෙල වුනේ නෑ.. ඒ කියලා එයාගේ ඇස් ප්‍රධාන ගේට්ටුව පැත්තෙන් අයින් වුනෙත් නෑ මොකද එහා මෙහා යන කොල්ලන් ගොඩේ එයා කාව හරි දකිනකල් බලන් හිටියා.. ඉතින්,
"නර්තන!"
සතින්ද්‍ය නම කියාගෙනම ආවේ බැරි වෙලාවත් යාලුවා මග ඇරෙයි වගේ.. ඒත් මුකුත්ම නැතුව අත් දෙකත් වන වන ආපු සතින්ද්‍ය නර්තනගේ උරහිසට තට්ටුවකුත් දාගෙන එතන හිටන් ෆෝන් එකේ මොනවාද මන්දා කොටද්දි නර්තන බැලුවේ කලුර වටපිටාවේ බල්බ් වැල් වලින්ම එලිය වුන පාර දිගට කිසි හදිසියක් නැතුව ඇවිදන් එන අනිත් කෙනා දිහා..
