අද ඉස්කෝලේ නිවාඩු දෙන දවස. ඒත් හීනෙන් වත් හිතපු නැති විදියට කෙනෙක් හදවතට නිවාඩුවක් දීලා කියලා අහන්න වුනේ ඇයි?
"මොකක්??"
"අඩෝ පලයං! විහිලු කරන්න එපා!"
"ඒ සිරාවටම ඕයි!!"
"උබට දෝදුද යකෝ?"
"කවුද උබට කිව්වේ?"
හති දාගෙන දුවන් ඇවිත් කියපු දේට එක්කෙනෙක් දෙන්නෙක් නෙවෙයි මුලු පන්තී දෙකම දැන් කඩි ගුල ඇවිස්සිලා වගේ. හැමෝම අර කොල්ලා වටේට එකතු වෙලා.. ඉතින් සතින්ද්‍ය හිටගත්ත තැන එහෙම්මමයි, කිණිහිර තාම බලන් ඉන්න පැත්ත බලන් ඉන්නවා.. ඒත් නර්තන..
"නෑ.. උබලට පිස්සුද! යොහාර එහෙම කර ගෙන නෑ..! උබලට පිස්සු.."
හිතුවට වඩා නර්තනගේ කඩහඩේ තීව්‍රතාව වැඩි වුනා.. ඊටත් බෑග් එක තිබ්බ තැනම තියලා එයා ඒ පණිවිඩය කියපු කොල්ලා දිහාවට ඇවිදන් ගියේ කකුල් පැටලි පැටලි.. ඒකත් දැන් හැමෝගෙම වගේ අවධානය නර්තනගේ පැත්තට හැරිලා තියෙද්දි නම්,
"යොහාර ඉන්නවා..! බොරු කියන්න එපා බං..! ගේට් එක ගාව මං අද උදේ යොහාර එක්ක කතා.."
පැටලෙන කකුල් පැටලුනා.. ඉවක් බවක් නැතුව කියවන වචන වුනත් නර්තනගේ වීර්ය නිසාම පිට වුනා මොකද අන්තිම හරියක් වෙනකල් තිබ්බ හයිය අන්තිමට කන් අඩි රත් කරන් මුලු ලෝකයක්ම කලුවර වීගෙන ආපු කැරකිල්ලක් එක්ක අන්තිම වචනයට එතන ඉඩක් තිබුනේ නෑ.. ඊට කලින් නර්තන සිහිය එලවා අසිහියට අත වැනුවා.
"නර්තන!"
ඉතින් සේරටම කලින් නර්තන ලගට දුවන් ගියේ කිණිහිර. ඊට පස්සේ පන්තියේ හිටපු තරමක් කොල්ලෝ. ඒත් සතින්ද්‍ය ඒ හැකෙනෙක්ම ඈත් කරන් කිණිහිර අත් දෙකට ගත්ත යාලුවාට හුස්මක් කටක් ගන්න පුලුවන් තැනකට එක්ක යන්න යුහුසුළු වුනා කිව්වොත් පන්තියේ තියන් ඉන්න බයට ඒ සේරම එක පේලියට දිව්වේ සික් රූම් එකට.
එතකොට නර්තන ඒ කාමරයට මේ යන දෙවෙනි වතාව. ඒත් වෙනසකට කියලා තියෙන්නේ පළවෙනි වතාව රගපෑමක් වුනත් දෙවෙනි වතාව ඇත්තටම වුන එක.
