"නෑ"
ප්‍රශ්නය නම් හරියාකාරව කිණිහිරට ඇහුනා. ඒත් උත්තර දෙන්න තත්පර ගානක් ගියා මොකද නර්තනගේ ප්‍රශ්නාර්ත බැල්ම කිණිහිරට කාලය අමතක කරා.
"නෑ? ඇයි ආස නැත්තේ?"
"මට මතක නෑ"
නර්තනගේ ප්‍රශ්න කිරිමෙන් බේරුම් නෑ. ඊටත් මේ ගැන මේ විදිහට තමන්ගේ පවුලේ අයවත් ප්‍රශ්න නොකර ඇති.. ඉතින් කිණිහිර උත්තර දුන්නේ බැල්මෙනුත් මග හැරලා.
"මතක නැති එක උත්තරයක් නෙවෙයි"
"එහෙනම් මොකක්ද උත්තරේ?"
දීපු උත්තරයකින් පස්සෙත් ගැලවුමක් නෑ.
"ආසාවට කොහෙන්ද මතකයක් අදාල වෙන්නේ කිණිහිර? ඒකට ඕනේ ඕනකම"
ඉතින් ප්‍රශ්නය අහලා අන්තිමට උත්තරය එන්න ඕන විදිහත් නර්තන කිව්වද මන්දා.. ඒත් කිණිහිර,
"ඕනකම නෙවෙයි මේක මගේ දෛවය! ඒකට ඕනේ මට මෙහෙම කරන්න නම් මට ඒකට කරන්න දෙයක් නෑ!!"
"ඔය දෛවය පැත්තකට විසි කරන්න කිණිහිර!! මේ ලෝකයේ දෛවය උඩ නැහෙන්නේ කොන්දක් පන නැති මිනිස්සු!!"
ඒ වචන ඒකාකාර නෑ. ඒවා නානාවිධ කෝණයෙන් කිණිහිරගේ මනසට පහර ගහනවා. හරියට උල්කාපාත වරුසාවක් වගේ.. තවත් විදිහකට හඩක් නැති වැස්සක් වගේ.. තමන්ගේ මොන දර්ශනයට මොන ආකල්පයට පහර ගැහුවද කියලා බෙදලා වෙන් කරගන්න බෑ මොකද නර්තනගේ වචන පොදුවේ කිණිහිරගේ මුලු සිතුවිලි ප්‍රාකාරයටම ප්‍රහාර එල්ල කරා.
ඉතින් කිණිහිරට එක සැරේ මුකූත් කියන්නත් වචන අමතකයි. ඊටත් එයාගේ ඔලුවට මුලින්ම ආපු ප්‍රශ්නය,
"ඇයි ඔයා මට මේවා කියන්නේ? ඔයා මගේ කවුද??"
"මං ඔයාගේ යාලුවා කිණිහිර!"
ඒ උත්තරේ හරියට ප්‍රහාරයට ප්‍රතිප්‍රහාරයක් තරම්.. ඉතින් කිණිහිරගේ තොල් එකට පිය වුනා.. අර රැලි වෙවී කෑගහපු ඇස් ආයෙම හැගීම් විරහිත මුහුණට පාර කිව්වා..
"ඔයා මට කෑගැහුවට කමක් නෑ යාලුවෝ කෑගහගන්නවා.. එතකොට මං කෑගහන ඒවා ගනන් ගන්නත් එපා හරිද?"
