"නර්තන පාඩම් කරනවද?"
කලබලයක් කියලා හිතුවට ඒ කටහඩේ කිසි කලබලයක් තිබුනේ නෑ.. ඒත් යොහාර වෙනදඩ තමන්ට කතා කරනවා වගේම නිවුනු ගතිය.. නෑ ඒක වෙනදාටත් වඩා වැඩියි.
"ආහ්.. පාඩම් නම් ඉතින් කරා බං එක්සෑම් ලගයිනේ"
"ම්.. ඔයාට තේරෙන්නේ නැති දෙයක් තියෙනවා නම් අහන්න මම කියලා දෙන්නම්"
යොහාර ඒ කිව්වේ හදවතින්මයි.
"තැක්න්ස් මචං.. ඉතින් කියපංකෝ මොකක්ද අවුල?"
"මට අවුලක් නෑ නර්තන.. ඇයි මං කතා කරන්න එපාද?"
ඉතින් නර්තන ලිය ලිය හිටපු පිටුව කෙලවර එක්ක ඇගිල්ලකින් දැන් සෙල්ලම් කරනවා. හිනාවකින් වත් බැනුමකින්වත් හැඩ ගැන්වුණු නැති මූනින් ඊලගට කියන්න ඕන දේ ගැන හිතනවා..
"අපෝ මොකද බං බැරි.. ඕන වෙලාවක කතා කරන්න ඒකට අවුලක් නෑ"
" එහෙමද.. එහෙනම් හොඳයි.. අද අපේ තාත්තා ගෙදර ආවානේ"
"ආහ්.. වෙනදට තාත්තා ඉන්නේ ගෙදර නෙවෙයිද?"
"නෑ එයා ඉන්නේ දියතලාවේ.. නිවාඩු වැටුනම එනවා"
"දියතලාවේ? මරුනේ යොහාර! මං දියතලාවේ ගිහින් තියෙන්නේ එක සැරයයි"
දැන් වෙද්දි නර්තනත් හිටියේ කතාවට වැටිලා. අතේ තිබුන පෑනත් ඇගිලි දෙක උඩ කරකවන ගමන් යොහාර එක්ක එයත් කතා කරේ මොකද යොහාර එයාගේ පෞද්ගලික දේවල් කොහෙත්ම මේ විදිහට එලියට දාන්නේ නැති නිසා..
"අයියෝ එහෙමද..! ඉතින් නර්තන කැමති නම් කියන්න තාත්තා ආයෙම ගියාම ඔයාව එක්කන් යන්නම්.. එහේ ආර්මි ඔෆිසර්ස්ලගේ බංග්ලෝව් එක තියෙන්නේ මරු ලොකේෂන් එකක"
ඒ ඇහුවම නර්තනට දැන්නම් මේ තත්පරේම දියතලාවේ යන්න ආසාව.
"සිරාවට! එහෙනම් යොහාර පුලුවන් දවසක මාව එක්ක යන්නකෝ..! ඒක නෙවෙයි ඉතින් උබ කැමති නැද්ද ආර්මි එකට යන්න?"
නර්තන එක සැරේ එලියට දැම්මේ දවසක් එයාට හිතුනු දෙයක් ගැන. මොකද එදා බස් නැවතුම්පොල ලගදි යොහාර එයාගේ තාත්තා ගැන කියනකොට ඒ වගේ දෙයක් නර්තනට නිකමට වගේ හිතුනා.. යොහාරට ගැලපෙයි කියලත් හිතුනා.
