ඒක දන්න කියන කටහඩක්. ඒ විතරද.. දන්න කියන රූපයක්.
"දැන් ක්ලාස් නේද යන්නේ? නගින්න අපිත් එහෙටනේ යන්නේ"
ඇත්තටම නර්තනට මේ කෙනත් එක්ක කතා කරන ඕනම වෙලාවක මූනට එන හිනාව, ඒකට හේතුවක් හිතා ගන්න බෑ. එක්කෝ ඒ කිණිහිරගේ තාත්තාගේ තියෙන ආකර්ශනය නැත්තන් ඒ කිණිහිරගේ තාත්තා නිසාද?
ඊටත් දැන් මේ අතේ දුරින් තියෙන වාහනය ඇතුලේ ඉඳන් තමන් දිහා බලන් ඉන්න හරි අමාරු මිතුරු පාර්ශවය දකිනවත් එක්කම නර්නත මූනට හොඳ හිනාවක් ගත්තා. මොකද කිණිහිර හිනා වෙන්න හරි හොරයි.
"ආහ් ඔව්.. තැන්ක්ස් අංකල්"
ඉතින් ඇයි බෑ කියන්නේ? දුරකථන ඇමතුමේ හිටපු මිතුරියට සමුදීලා නර්තන වාහනයට නැග්ගේ ඉස්සරහා අසුනේ ඉන්න කිණිහිර කන්නාඩියෙන් යාලුවා දිහා බලාගෙන ඉද්දි..
"ඉතින් කොහොමද නර්තන? මේ ලඟද ඉන්නේ?"
"ඔව් අංකල් මේ එහා පැත්තේ ගෙවල්"
"අහා..! සති කියලා තිබ්බා නම් තමයි"
ඉතින් නර්තනට ඊලගට කියන්න දෙයක් හිතා ගන්න බැරුව ගිහින් වගේ.. එයා රියදුරු අසුනේ ඉඳන් ඉන්න කිණිහිරගේ තාත්තා දිහා බලලා නිකමට ඉස්සරහා කන්නාඩිය දිහා බැලුවත් වගේ ඒ ඇස් වල ගමනාන්තයත් එතනම වුන එක පුදුමයට කාරනයක් නෙවෙයි.
මොකද එතන දර්පනය තතලය උඩ දැනටමත් නර්තනගේ ඇස් අල්ලගන්න තව බැල්මක්. හරියට ඕනම කෙනෙක්ට වෙනවා වගේ, හරියට චිත්‍ර පිටියක වෙනවා වගේ.. නැත්තන් වෙළද දැන්වීමක වගේ.. ඒත් මෙතන වෙනස නම් දකින පමාවට ඇස් ගන්න පාර්ශවයට වඩා කිණිහිර දැක දැකත් තමන් දිහා කන්නාඩියෙන් බලාගෙන ඉන්න එක..
ඇත්තටම කිව්වොත් ඒ වෙනස නර්තනගේ බඩ තත්පරයකට කැලැත්තුවා..
ඒත් යාලුවෙක්. පන්තියේ එකට ඉන්න තවත් එක යාලුවෙක්. හැබෙයි නර්තනට යාලුවෙක් කර ගන්න කියලා හිතුනු යාලුවෙක්.. එතකොට කිණිහිර එයාට විශේෂයිද?
දන්නේ නෑ.. ඒත් බලමු..
මොකද නර්තන තාම බලනවා.
