"එහෙනම්?"
සිංදුව තාම කනේ රැව් දෙනවා. බඹරාගෙයි මී මැස්සාගෙයි වෙනස කොහොම වුනත්, සිදුවේ තේරුම මොනම තේරුම වුවත් නර්තන දැන් ඒ සිංදුවට නම් කැමතියි මොකද ඒක ආයේ ආයේ අහන්න හිතෙන ජාතියේ විනෝදකාමී සිංදුවක්.
"මං ඒක ඉක්මනට නර්තනට කියන්නම්.. හැබෙයි දෑන් මාත් එක්ක මේක අහන්න"
ඒ වෙනස මොකක්ද කියලා දැන්ම අහන්න වෙන්නේ නෑලු.. ඉතින් දැනගෙනත් පස්සේ කියන්නම් කියන දේවල් අපි කාටත් දැන ගන්නකල් ඉවසුමක් නෑ.. ඒක මිනිස් ස්වභාවය.. එතකොට නර්තනටත් එමමයි එසේමයි.
"ඔන්න උබ ඉතින් ඉන්න බැරි කරනවනේ!"
හොඳ හුලගකුත් නොකඩවා වැදෙන වෙලේ නර්තන අර කියද්දි යොහාර හිනා වුනා. හිනා වුනා විතරක් නෙවෙයි එයා තව හොඳට නර්තනට ලං වෙලා,
"ඔයා කැමතිද මං එහෙම කරනවට?"
"ඒ??"
ඇහුනේ කුණුහරුපයක් ගානට නර්තන ඒ වෙලේ යොහාර දිහා බැලුවේ. මොකද ඒ අහපු විදිහත් කටහඩත් අයිති වුනේ නර්තන දන්න යොහාරට නම් නෙවෙයි.. ඉතින් යොහාර තව හිනා වුනා.. ඒත් දැන් නර්තනට ටිකක් අපහසුයි.. මොකද සතින්ද්‍යට ඇරෙන්න එයා වෙන කාටවත් මේ තරම් එයාට ලං වෙන්න ඉඩ දීලා නෑ.
"ම්.. දන්නවද නර්තන මං අපේ තාත්තාට අරක කිව්වා"
"මොකක්ද?"
"ෆෝසස් වලට යන එක ගැන.."
"ආහ්!! ඉතින්?? තාත්තා මොකෝ කිව්වේ?"
කලින් අපහසුව ටිකකට අමතක කරලා නර්තන ඒ ඇහුවේ මේ කතා කරන දේ නම් ඒ තරම් අවුලක් නැති නිසා.. ඉතින් යොහාර වුනත් කතා කරේ එහෙමත් කැමැත්තකින් කිව්වොත් වැරදි නෑ..
"එයා පුදුම වුනා.. "
" පුදුම වුනා?"
" ම්.. ඒ තමයි මේච්චර කාලෙකට මං අපේ තාත්තාව පුදුම කරපු පළවෙනි පාර නර්තන.. තැන්ක්ස් ඔයාට"
යොහාර නර්තනට හේත්තු වෙලා හිටියේ ඉස්සරහා බලාගෙන වගේම එයාගේ වචන පිට වුනෙත් ඉස්සරහට.. ඒත් නර්තනට ණය ගැතිව.. ඉතින් ඇයිද කියන්න දන්නේ නෑ නර්තනට ඒ වෙලාවේ ආවේ මහ මොකක්ද මන්දා සතුටක් එක්ක දුකක්.. ඒත් ඒ දෙක එකට ආවේ ඇයි..
