දැන් එතන කටහඩවලුත් ගොඩයි.. පන්සලෙත් සෙනග ගොඩයි.. ඒත් නර්තනගේ කටු පිටපත පුරාවටම අකුරු කරන ප්‍රධාන චරිතය.. ඒ කෙනාගේ කතා කරන ඇස්.. මන්දා නර්තනට ඉන්න තැනත් ගෙවෙන වෙලාවත් සමහර වෙලාවට අමතක කරනවා.. මොකද නර්තනට ඒ තරම් අදහස් මවන පිටපතත් මීට කලින් තිබිලම නෑ..
ඒ නිසාමද කොහෙද දොර ඇරලත් තාම බැහැගන්න බැරි.. ඊටත්,
"ඔයා මගේ note book එක ඇත්තටම කියෙව්වේ නැද්ද කිණිහිර..?"
ඕනම ප්‍රශ්නයක සාර්ථකත්වය රදා පවතින්නේ අවංකත්වයෙන් ඇස් දිහා බලන් ඇහුවමලු.. ඉතින් නර්තන ඒ න්‍යාය පිටි පිටිපස්සේ ගියාද කොහෙද මෙච්චර වෙලා කතා කරපු කිණිහිර ගේ මූහුන දිහා බලාගෙනම ඇහුවේ.. හැබෙයි,
"මට මතක නෑ"
උත්තරය නම් ලැබුනා.. ඒත් අර අවංකවම ප්‍රශ්න අහපු කෙනාගේ බැල්ම මග ඇරලා.. ඉතින් නර්තනගේ මූනට හීන් හිනාවක් ආවේ නිකන්මයි..
"හරි එහෙනම් ඒක අමතක වුනාට කමක් නෑ.. ඔයා ඒ වෙනුවට මේක මතක තියා ගන්නකෝ"
"මොකක්ද?"
"ඒ පොතේ හැම පිටුවකම ඉන්නේ කිණිහිර"
එහෙම දෙයක් කියන්න තරම් දෑන් තමන්ගේ හිත මොන තරම් නිර්භීතද කියන්න ඒක නර්තනටත් පුදුමයි. හැබෙයි අර අහක බලාගත්ත මූන ඇයේම නර්තන දිහා බලන්න හැරුනත් මොකෝ නර්තන දැන් ඉන්නේ වාහනයෙන් බැහැලා.
"මට ඒක අමතක වෙයි"
"නෑ ඔයා ඒක මතක තියා ගන්නවා"
"ඒ මොකටද??"
දෙබස් අතර පරතරය තත්පර ගානක් වෙන්නත් පුලුවන් මොකද දෙබසක අවසානයේ ඊලග දෙබස අල්ල ගන්න ඕනේ.. ඊටත් කිණිහිරත් වාහනයෙන් බැහැලා දොර වැහුවේ ටිකක් එකට එක කියා ගන්න හඩින් කියවන් වුනාට එයා නර්තනගෙන් උත්තරයක් එනකල් බලාගෙනම හිටියා.
"අපි හැමෝම මේ ලෝකේ පොදු කතාවක චරිත කිණිහිර.. ඒ වුනාට තව කෙනෙක්ගේ පෞද්ගලික කතාවක ප්‍රධාන චරිතයක් වෙන්න ඒ හැමෝටම බෑ.. ඒ නිසා මතක තියාගන්න! ඔයා ප්‍රධාන චරිතයක්.."
ප්‍රධාන චරිතයක්.. හැමෝටම වෙන්න බැරි.. ඒත් තමන්ට වෙන්න පුලුවන්..
