ඉස්සර දවසක. නර්තන හිටපු කලින් ඉස්කෝලේ. විරවංශ සර් ඔය ටිකම කියද්දි නර්තනට මතකයි ඒ කිව්ව සතුටට එයා හිතින් උඩ පැනපු හැටි. ඒත් දැන්.. රන්ගිර සර් ඒ වචන ටික කියන්න විතරයි ඕන වුනේ නර්තනට කලින් ඉන්ටර්වල් එක වෙලාවේ කාපු කෑම එකත් බඩ ඇතුලේ දගලන්න.
ඩුම ඒ කිව්වා විතරයි කොල්ලා අමාරුවෙන් වුනත් උස්සන් හිටපු ඔලුව ඒ ගානට තියන් ඉන්න බැරි කමට පහලට දාගත්තා.
"යුනික් විදිහට හිතන්න කොල්ලනේ.. මේ පාරවත් අපි ප්ලේස් ගන්න ඕනේ.. ගිය පාර අපි නර්තනට පැරදුන්නානේ!"
හැබෙයි කිව්ව පාර නම් අර පහලට දාගෙන හිටපු නර්තනගේ ඔලුව ඉස්සිලා සර් දිහා පැලෙන්න ගියේ තත්පරයකටත් වඩා අඩු වෙලාවක්.. ඉතින් අර කලු කර ගත්ත නැත්තන් බුම්මා ගත්ත මුනු ටිකේ පාට හේදීලා ගියේ එක විදිහක පරාජිත විදිහකට.. ඇත්ත කලින් එයාලා නර්තනට පැරදුනා.. නර්තනගේ පෑනට, නර්තනගේ සිතුවිලි අදහස් වලට එයාලා වේදිකාවක් උඩ පැරදුනා.. කවුරු කොහොම මොන සද්ද දැම්මත් ඒක නෙවෙයිද ඇත්ත.
"ඒත් ඉතින් බලන්නකෝ දැන් නරකතන අපි ගාව! ඉතින් කොල්ලනේ දැන් තියෙන්නේ අපිට නර්තන පරාද කරන්නද නැත්තන් අපි සේරම එකතුවෙලා අනිත් හැමෝම පරාද කරන්නද?"
ඒ ප්‍රශ්නය එකම සැරේ තැන් දෙකකට දියත් කරපු සාර්ථක ප්‍රාහාරයක් වගේ. ඒ නිසාමද මනාදා දැන් අර මුනු කලු කර ගත්ත මෙච්චර කල් නරකතනට අඩන්තේට්ටම් කරපු තරුණ මහත්වරු උගුරු පාදන හඩත් තමන් මග අරින්න බැල්ම රන්ගිර සර්ට දෙන්නත් වග බලා ගත්තේ.
"සර් ඇයි ඉතින් සර් මේකට ස්ක්‍රිප්ට් එකක් ලියන්නේ නැත්තේ?"
ඒ ඇහුවෙත් අර වෙනස්කම් කරන අය පිරුණු සංගමේ සාමාජිකයෙක්. ඉතින් ඒ ඒ අයමයි කියන්ශ නර්තනත් දන්නවා ඒත් කෝ සාක්ෂී?
එතකොට මේක නවත්තන්නද? රන්ගිර සර් ඒ යෝජනාවට කැමති වුනොත් තව දුරටත් අදහස් පොරකන නර්තනගේ පෑනට පන දෙන්න බැරි වෙනවා.. ඇත්තටම එයාලට ඕනේ මේ අවස්ථාව එයාගෙන් උදුර ගන්නද?
"කොල්ලනේ මං ඔය වයස පහු කරලා කරන්න තියෙන හැම දේක කරපු කෙනෙක්.. පාසල් කාලේ කියන ආයේ අපිට ගන්න බැරි ඒ ලස්සන කාලේ මං මගේ ජිවිතේ උපරිමෙන්ම වින්ද මනුස්සයෙක්..! ඉතින් එහෙව් මට ඕනේ නෑ ඒ අවස්ථාව ඔයාලගෙන් උදුර ගන්න! අනික මේ ඔයාලගේ අවස්ථාව කොල්ලනේ! මේ ඔයාලගේ වේදිකාව! ඒ වේදිකාවේ රඟපාන්න ඕනේ මම නෙවෙයි ඔයාලා!"
