සති තුනකට පසු
එක තත්පරයකට වෙන දේ හිතා ගන්න බැරි ලෝකේ සති තුනකට නම් මොනවා වෙන්න බැරිද..
විශම සමාජය විෂමයි කටුකයි තවත් තැන් වල බලාපොරොත්තු නොවුන විදිහට සුන්දරයි.. එහෙම වටපිටාවේ ගනුදෙනුව හරියට තමන් කැමතිම කෑමක් උල් වුනු ඉඳිකටු එක්ක අනන් කනවා වගේ..
ඉතින් යථාර්ථය එහෙමත් එකක්. දුකම පිරුනු ලෝකයේ සතුටු දායක අවසානයක් කියන්නෙම වසවත් මරු එලන ඇමක් තරම්. එතකොට ඒ යථාර්ථයට මුහුණ දෙන මිනිස්සු වර්ග දෙකයි..
ඒ නම් එක යථාර්ථයෙන් පැනලා යන මිනිස්සු, දෙක යථාර්ථයට පැනලා යන මිනිස්සු.
"නර්තනට ඔයා දුක වෙවීම හිටියොත් ඔයාට ඉතුරු වෙන්නේ වේදනාවක් විතරයි කොල්ලෝ.. ඒත් උබ ඒ දුකට හේතු වුන පාඩම ඉගෙන ගත්තොත් ඔයා ඉස්සරට ජීවත් වෙන්න ඉගෙන ගනීවි.. ජීවිතේට වෙන සමහර දේවල් අපිව රිද්දනවා තමයි ඒත් ඒවා අපිට එදා ඉඳන් බලන කෝනේ වෙනස් කරනවා.. අන්න ඒ ට්‍රැක් එකට වැටිලා අලුතෙන් හිතපං පුතේ.. "
ඇත්ත.. තුවාලයක් වුනත් හොඳ වෙන්නේ ඒ තුවාලය කූරු නොගාන තරමට.
"අපි ජීවත් වෙන්නේ එක සැරයයි.. ඒ එක වතාවෙත් අපේ ජීවිතේ් ගහලා යන්න ඕන තරම් අවස්ථා එන්න පුළුවන්.. එතකොට අපි කරන්න ඕනේ මොකක්ද? අන්න ඒ ඈන්ගල් එකෙන් බලන්න නර්තන"
රන්ගිර සර් එදා කියපු වචන නර්තනට මේ දැන් කියනවා වගේ මතකයි.. මොකද ඒ වචන තමයි නර්තනට මේ ලෝකේ අඩිය තියලා ජීවත් වෙන්න හයිය හත්තිය දුන්නේ.
"පුලුවන් තරමක් වටේ ඉන්න මිනිස්සුන්ට රිද්දන එකද? පුලුවන් තරම් අපහස කරන එක? ඇද කරන එක? හිත පාරන වචන කියන්න? හරි හමන් දෙයක් නොදැන අපි සේරම දන්නවා වගේ මිනිස්සුන්ව දන්න හැම මිනුමෙන්ම මනින්න? ඒ කරන අපි හරි අංගසම්පූර්ණ මිනිස්සු ද? නෑ නර්තන නෑ.. ඒ අපි දවසක මැරෙනවා කියන දේ අමතක වුනු මිනිස්සු හැසිරෙන විදිහ.. මැරිලා මහ අපායක ජීවත් වෙන්න දගලන හැතිකරය..!"
ඒ තමයි අහන් ඉන්න අමාරු වුනත්, පිලිගන්න අදිමදි කරත් හොඳ අනු නවයක් අතරේ එක වැරැද්ද, අඩුපාඩුව විතරක් දකින සමාජය.. අර කියන හැම වචනෙකටම 'එහෙයි' කියන්න විතරක් දන්න 'එහෙයි සමාජය'..
