ඉතින් නර්තන පඩිපෙල නැග්ගේ හදිසියෙන්. දැන් ඉස්කෝලේ ඇරෙන්නත් ලගයි. ඉතින් කොරිඩෝව වුනත් හරි කලබලයි.. ඊටත් සතින්ද්‍ය කිව්ව දේ ගෙනත් දෙන්න එයා අඩිය ඉක්මන් කරලා පන්තියට ගිහින් සතින්ද්‍ය කිව්ව විදිහටම කිණිහිරගේ බෑග් එක ඉස්සරහා සාක්කුවේ තිබුනු බෙහෙත් දාපු පොඩි බෑග් එකත් කලිසම් සාක්කුවේ දාගෙන තමන්ගේ වතුර බෝතලෙත් අරන් පහලට ගියා තමයි.
ඒත් ඒ වෙලාවේ පන්තියේ කොල්ලෙක් එයාට කතා කරා නම් නර්තනට ඒක ඇහුනේ නෑ.. ඒ වෙනුවට එයා කරේ කොරිඩෝව දිගට දුවන් පහලට ගිය එක.
"සතින්ද්‍ය"
ඉතින් ඉස්කෝලේ අන්තිම බෙල් එකත් ගහන වෙලාවෙම නර්තන සාක්කුවෙන් ගත්ත බෙහෙත් දාපු කවරය සතින්ද්‍ය ට දීලා එයාගේ වතුර බෝතලෙත් දුන්නේ ඇත්තටම නර්තන කැමති වුනේ නෑ කිණිහිරගේ පෞද්ගලික දේවල් අනිත් අයගේ ප්‍රර්ශන භාණ්ඩයක් කරන්න.. කිණිහිර එයාට කොහොම සැලකුවත් එතන නර්තනට එයා ගැන තිබුනු ගෞරවය කොහෙත්ම නැති වෙලා නෑ..
"යන්න.."
ඉතින් ඒ කිණිහිර.. මෙච්චර වෙලාවක් අන්තයක් නැති බැල්මක් ටැප් පේලියට දීගෙන අත් දෙකෙන් සින්ක් එකට බර වෙලා ඉන්න කෙනා සතින්ද්‍ය අතින් බෙහෙත් පෙති ගැලවෙනකොටම කටට පන දුන්නේ ඒ වචන වලට තව දුරටත් එතන නර්තන දකින්න ඕන නැති තාලයක් ගැබ් කරලා..
දන්නේ නෑ ඒත් ඒ මූනේ තිබ්බේ එක්තරා විදිහක කලකිරීමක්.. දැන් අර කේන්තිය පහව ගිය මූනේ තවත් විදිහක හෙම්බත් වීමක්.
"ඔයාට දැන් අවුලක් නෑ නේද කිණිහිර?"
ඒත් යන්න කිව්වත් මොකෝ කිණිහිරගේ වචනය ටිකක් පැත්තකට දාලා නර්තන එයා ලගට ගියේ ඇත්තටම දැන් කිණිහිරගේ තත්වය කොහොමද කියලා බලන්න..
"මෙතනින් යන්න! මට සතින්ද්‍ය විතරක් හිටියම හොඳටම ඇති!"
"මනු Rude! Don't be rude..! එයා අපිට කරේ ලොකු උදව්වක්"
ඉතින් නර්තනගේ කනස්හලු බැල්ම ඒ තත්පරේම බලාපොරොත්තු නොවුනු ප්‍රහාරාත්මක වචන ටිකක් යට බලන් ඉද්දිම පරවුනා.. ඒ පරවුනත්,
