ඒ ප්‍රශ්නයේ මොනාටත් වඩා තිබුනේ කුතුහලයක්. මොකද නර්තන දන්න තරමින් ඒ දෙන්නම කරන්නේ තමන් කරන විශයමයි.. ඒත් ඒ පොත් වල තිබුනේ කිණිහිරගේ අකුරු,
"ආහ්! මා පුතා not today babe.. Later! මං උබට කියන්නම් දැන්ට මීඩියා පොත ගනින්කෝ"
ඉතින් කිණිහිර වෙනුවට කතා කරේ සතින්ද්‍ය.
"එහෙම එකක් නෑ මචං මට මු-"
"වාඩිවෙන්න"
ඇත්ත. කියන්න මග ඇරපු දෙයක් නම් බලෙන් අහන එකත් වැරදියි, බලෙන් කියන එකත් වැරදියි. ඉතින් නර්තන ඒ කියන්න ගියෙත් ඒකම තමයි ඒත් ඊට කලින් කිණිහිර කොල්ලව පුටුවේ බලෙන්ම ඉන්දෙව්වා.
"අන්න දැක්කනේ සගෝ! පොඩි සෑර්ට ඩෝං යනවා උබට වාඩිවෙන්න කිව්වොත් වාඩි වෙන්න ඕනේ නැගිටින්න කිව්වොත් නැගිටින්න ඕනේ!"
"ගන්නවා තමුසෙගේ පොත"
"මොකද තමුසේ කෑගහන්නේ! අපි දෙන්නම ඉන්නේ එකම ගෘප් එකේ මනු මේක ගෘප් වර්ක් එකක්! හහ්! ඉන්නවකෝ මං ආයේ දෙන්නේ නෑ තමුසෙට මගේ නෝට්!"
සතින්ද්‍ය නම් නර්තනට හිටු කියලා පොඩි සර්ගේ පැටිකිරිය දිග අරිනවා. හැබෙයි නර්තනගේ හිතේ ආයෙම කුතුහලය අවුස්සලා කිණිහිර සතින්ද්‍යට ඒ දුන්නෙත් අර ව්‍යාපාර කලමනාකරනයට සම්බන්ධ පොතක්ම තමයි.. සතින්ද්‍යත් මොනම හරි දෙයකට බැන බැන ඒ පොත ගත්තා.. එතකොට මේ දෙන්නම ඒ විෂය කරනවද? ඒත් කොයි වෙලාවෙද? මොකටද?
මුවෙන් නොබැන්නත් නර්තන ඒ ගැන මනසින් තර්ක කරා.. එක්කෝ ඒ එයාලගේ පවුල් පසුබිම නිසාවත්ද? මොකද ඕනම ඔලුවක් තියෙන මිනිස් පරානයකට සතින්ද්‍යගෙත් කිණිහිරගෙත් පවුල් පසුබිම දිහා බලපු ගමන් ඒකට හේතුවක් ඔලුවට එනවා..
ඒ කොහොම වුනත්,
"තේරෙන්නේ නැත්තේ මොනාද?"
තමන් ඉඳන් ඉන්න තැනට දකුණු පැත්තෙන් කිණිහිර තමන් ලගින් ඉඳගනිද්දි සතින්ද්‍යට එයාගේ යාලුවාව නැති වුනා. ඉතින් දෑන් කිණිහිර හීන් මොල ඇත්තන් දෙපැත්තේ තියාගෙන පාඩම් කියලා දෙනවා.
එතකොට නොකියාම බෑ නර්තන මේ තමයි කිණිහිර මේ තරම් හරි කතා කරනවා දෑක්ක හා ඇහුව පළවෙනි වතාව. ඒ නිසාමද මන්දා නර්තන වෙලාවකට පාඩම තේරුම් ගන්න අස්සේ කිණිහිරගේ කටහඩේ ස්වර පරාස ප්‍රස්තාරයක් පුරාවට හිතන් ඇන්දේ..
