කිණිහිර?
නර්තන වාචිකව සිංහලට අකමැතියි කිව්වත් මනෝමය විදිහ සිංහල එක්ක එකට බැඳිලා කතා ගොතනවා කියලා අමතක වුනත්. කිණිහිර කියන නමේ තේරුම එයා හොඳට දන්නවා.
ඒ නම අමුතුයි වගේම ලස්සනයි.. නර්තනට හිතුනේ එහෙම.. ඇත්තටම ලස්සන වගේම තමයි තේරුමත්,
කිණිහිර කියන්නේ හරිම විශේෂ විදිහටම නිර්මාණය කරපු ශක්තිමත් යකඩ කුට්ටියක්.. ඒකත් කම්හලක දකින්න පුලුවන් දෙයක්.. ඒකත් යකඩ තලන්නම යටින් තියන ආධාරකයක්.. එතකොට.. එතකොට ඒ කිණිහිර මොනතරම් දෘඩ වෙන්න ඕනෙද? ඊටත් කොච්චර ශක්තිමත් වෙන්න ඕනේද?
ඒ හිතනකොට මේ නමේ අයිතිකාරයා කොහොම කෙනෙක් වෙන්න පුලුවන් වෙයිද? කවුරු ඒ නම දැම්මත් ඒ චරිතය මොන වගේ වෙන්න ඇත්ද?
ඒත් දන්නේ නෑ.. කලින් දවසක සරසවියේ තමන් අතේ තිබ්බ නෝට් පොතත් අරන් හැරිලා ගිය සීතල බැල්මේ අයිතිකාරයා කියන්න විතරක් දැනට දන්න නර්තන කිණිහිරත් එක්ක හිනා වූනත් මොකද.. එදා දවසේ වගේම, ඊටත් ඊට දෙවැනි නොවන සීතල බැල්මකින් තමන් දිහා තත්පර ගානක් බලන් හිටියා විතරයි.. එතැනින් පස්සේ අතේ බැදන් හිටපු ඔරලෝසුව දිහා බලලා රංචු පිටින් කියවන ළමයි පිරුණු පන්තිය දිහා බැලුවා.
ඉදින් එච්චරයි.. සතින්ද්‍ය කිණිහිරව අදුන්නලා දුන්නත් සතින්ද්‍ය තරම්වත් අඩුම තමන්ට හිනාවක්වත් දුන්නේ නෑ. අඩුම නර්තන කියලා කෙනෙක් මෙතන ඉන්නවාද කියලාවත් එයා ගනන් ගත්තා කියලා පෙනුමෙන් ඉගියක්වත් තිබ්බේ නෑ.
"ආහ් අයියෝ sorry sorry මචං! මට මිනිහගේ නම මාරු වුනා! මේ ඉන්නේ අපේ ජෝ මිදෙන පොකුණේ සීතල මාටින්නේ! හෙහේ my bad!"
"මොකක්??"
"Shut up!"
කිණිහිරගේ ගනන් නොගත්ත ප්‍රතිචාරය තමන්ට ලැබිලා තත්පරයක් යන්නත් කලින් සතින්ද්‍ය එක පාරටම කියලා දැම්ම වැරදුනයි කිව්ව නම ඇහුනත් වගේ නර්තනගේ මූනට නිකන්ම හිනාවක් පැන්න එකට සතින්ද්‍ය නර්තනගේ කර වටේට දාගෙන හිටපු අත වන වන හිනා වුනා. ඒකට කිණිහිර රෑව්ව එකත් කට වහගන්න කිව්ව එකත් වෙනම කතාවක්.. හැබෙයි,
