"උබ මොනාද මේ ළමයා බය කරන්න තරම් කිව්වේ?"
ඒ කතා කරේ නර්තන දැන් ඇස් දෙකත් ලොකු කරන් බලන් ඉන්න කෙනා. ඊටත් නර්තනට ඒ කෙනා දිහා බලන්න ටිකක් විතර ඔලුව උස්සන්නත් වුනා මොකද කිණිහිරගේ අප්පච්චි උසයි.. ඊටත් එයා නර්තනගේ ඔලුව පිටිපස්සේ කොන්ඩේ අවුස්සන ගමන් ඒ කියනකොට නර්තනගේ මනෝමය කය හිටියේ සික්සර් බෝඩ් එකක් උඩට උස්සන්.
"බය කරන්න උබ හිතුවද මං කොල්ලට හොල්මන් කතා කිව්වා කියලා! මං මේ නර්තට උයන්න උගන්නනවා"
"ඒ මදැයි පන යන්න.."
පබසර හිටු කියලා එයා මේ කරන්නේ සමාජ මෙහෙවරක් කියන්න මාණික්‍යට පැහැදිලි කරන්න ලොකු උත්සහයක. හැබෙයි,
"හා හා සරා මේ උබ කොල්ලට අත තියන්න එපා! නැත්තන් මේ අහිංසකයා අනාගතේ පවුල් කාලත් හමාරයි!"
ගලවාගැනිමේ හමුදාව දැන් නර්තනව දෙපැත්තෙන්ම වට කරලා. මොකද අර ඇහුනේ නර්තනගේ මූනට හිනාවක් ගෙනාපු කටහඩ වගේම මනරු ඇවිත් නර්තනගේ පිට වටෙන් අත අරන් ගිහින් කොල්ලව වෙන්න ගිය විනාසයෙන් ගලවා ගත්තා කියන්න ලගට ඇදලත් ගත්තා.
ඉතින් දැන් බය නෑලු.. ඒ වෙනුවට හිනාව කටෙන් එකයි. ඊටත් සතින්ද්‍යගේ තාත්තාගේ අතේ තියෙන කප් එකත් අරන් කිණිහිරගේ අප්පච්චි ෆ්‍රිජ් එක ඇරලා මොනාම හරි හොයලා අන්තිමට හොයපු දේ හම්බුන ජයග්‍රාහී ලීලාවෙන් කැරට් අල දෙකක් අරන් සතින්ද්‍යගේ තාත්තාගේ පැත්තට දික් කරලා,
"උබ මේ කැරට් සුද්ද කරලා දුන්නොත් අපි සතුටෙන්"
අඩුවෙන් කතා කරත් කිණිහිරගේ අප්පච්චි කතා කරන වෙලාවට එතන තියෙන්නේ වෙනම විනෝදයක් කියලා නර්තධට හිතුනේ ඒ වෙලාවේ.. ඉතින් ඒකෙන් මේකෙන් පලාතක්ම ගිනි තියනවා වෙනුවට අන්තිමට පබසරට කැරට් අල දෙකක් දීලා පැත්තට කරපු මාණික්‍ය වැඩේට බහිද්දි මනරුත් නර්තනට තට්ටුවක් දාලා ගියේ එයාගේ මහත්තයගේ උදව්වට.
"ඔව් උබ පැත්තකට වෙලා හිටපං අපි බලා ගන්නම්"
"අම්මෝ ලොකු බාප්පි much love!!"
ඒත් ඉන්න.. දොරට පිටු පාලා හිටියත් මොකද ඒ මැද්දෙන් නර්තනට එතනට ආවේ එයා කලින් අත්විඳපු දන්න කියන සුවඳක්..
