නර්තනට දැන් ඇඩෙන්න වගේ. හතර දිග්බාගයකම වටේ ගහපු ප්‍රශ්නේ දැන් තොන්ඩුවක් වෙලා තමන්ගේ බෙල්ලේ. ඉතින් ඒ මූන දැක්ක ගමන් නිර්මලට ඉබේම හිනා ගියපු එකට මුකූත් කියන්න බෑ.
"ඔව් ඔව් නර්තන කොහොමත් දැන් ප්‍රශ්න අහන පෝලිමේ මුලම ඉන්නවා පුතෝ! ලොක්කටම හරියන යාලුවා!"
"ඔයාට විසු මේ ළමයින්ට මුකුත් කියන්න බෑ.. ඔයා ඒ කාලේ මනරු එක්ක රට පෙරලපුවා ගැන මම නම් හොඳට දන්නවා.."
එක්කො සතින්ද්‍යගේ අප්පච්චි කතා කරේ තමන්ගේ පැත්තට කියලා නර්තනට ඒ වෙලාවේ හිතුනා. මොකද ඇද බදාගෙන මූන කොට්ටේ අස්සේ හංගන් ඉන්න සතින්ද්‍යව උස්සන්න බලාගෙන ඉන්න එයාගේ තාත්තාව හරි ඉවසීමකින් මෙතනින් ඇදන් යන්න නිර්මල දැන් හොඳ උත්සහයක.
"නෑ නෑ ලොක්කාට මං දෙනවා පාර!"
"අනේ විසු ඒ මගේ පොඩි දරුවනේ.."
නිර්මල පබසරගේ අතින් ඇදගෙන යන්න ගත්ත උත්සහය එතනම අසාර්ථක වුන නිනා දැන් අත් දෙකම පාවිච්චි කරලා පබසරව කාමරයෙන් එලියට තල්ලු කරන් ගියේ නිකන් නෙවෙයි පබසර කියන හරස් පද හරි සෞම්‍ය වචන වලින් කපා හරින ගමන්.. මොකද පබසර කොහොම උරණ වෙලා කෑගැහුවත් නිර්මලගේ මුහුනේ තිබුනේ චාම් හිනාව කොයි වෙලේවත් මැකුනේ නෑ..
"ඔයාගේ නෙවෙයි එයා මගේ!"
"ඔයාගේ දේවල් සම්පූර්ණයෙන්ම මගේ වෙලා දැන් ගොඩක් කල් පොඩි මහත්තයා.."
"ආ හරි ලොකු මහත්තයා එහෙනම් ඉන්නකෝ මං අප්පච්චිටයි පුතාටයි දෙන්න වැඩේ!"
"නෑ නෑ.. පුතාගේ ඒවත් එක්ක මට දෙන්නකෝ ම්.."
දොරෙන් එලියට යනකල්ම දෙන්නගේ මේ බොරු කේන්තියත් ඒ කේන්තිය නිවන්නම අනිත් පැත්තෙන් එන නිවෙන සුලු වචනත් එක්ක සංවාදය යනවා නර්තන අහන් හිටියේ.. අන්තිමට දොර ලාවට වැහුනත් නර්තනගේ ඇහැ කොනට වැරදුනේ නැත්තන් ඒ වෙලාවේ සතින්ද්‍යගේ අප්පච්චි එයාගේ තාත්තාගේ කම්මුලට තත්පරයක් දිග සිපුමකුත් තිබ්බා.
ඉතින් තේරෙන සිංහලෙන්ම කිව්වොත් නර්තනට ඒ සිපුම මැජික් එකක්. මොකද එයා කවදාවත් එහෙම දෙයක් ඇහැ කොනින්වත් මේ වෙනකල් දැකලා නෑ.. ඒ තමයි නර්තනගේ පළමු අත්දැකිම.. ඒත් ඒ අත් දැකීම දැනුනේ කොහොමද කිව්වොත්,
