Chapter 32

10 1 1
                                    

Because of what happened, hindi ako nakapasok sa school ng almost 3 months. Marami akong na missed na mga lessons kaya kailangan kong bumawi ngayon.

When I came back to school, it's already the final term. I had to beg my professors and the dean to give me a special exam for the terms that I've missed.

I was really thankful that they allowed me to take a special exam. It was tough because I have to review a lot of subjects at the same time. Ayoko namang madelayed ako sa school ng isang taon.

“Isaiah, I told you umuwi ka na! I can do this myself," pamimilit ko sa kaibigan.

Nandito kami ngayon sa salas habang nagbabasa ako ng sangkatutak na reviewer. I was highlighting the important terms so that it would be easy for me to remember.

Hinila ko sa kaniya ang hawak niyang module dahil kanina pa siya nagsa-summarize ng mga lessons ko.

“Mamaya na nga, kapag bumagsak ka sa exam ako na naman mahihirapan sa kakangawa mo,” masungit na saad niya.

Napatawa ako ng mahina. Months have passed and somehow, we are trying to forget what happened. Sinusubukan kong mamuhay ulit kagaya ng dati. Yung walang bakas ng masaklap na pangyayari.

I am really thankful to Isaiah and his father because they never leave me. Hindi ko kakayanin kung hindi nila ako tinulungang bumangon noong mga panahong kailangan ko ng tulong.

"Lumayo ka ng konti, ang sakit sa ilong ng pabango mo.”

I moved a bit because I felt like I was about to throw up with his perfume. Noong minsan ko pa sa kaniya sinasabi ito.

Inamoy amoy naman niya ang sarili.

“Dati naman nababanguhan ka sa’kin."

“Kailan ko sinabi ‘yon? Just go home Isaiah. Maligo ka!"

Akmang babatukan niya ako kaya mabilis akong umiwas.

“Mamayang alas diyes ako uuwi."

“Isaiah… maaga pa pasok mo bukas," nagbabantang tono ko rito.

“9:30."

In the end, I have no choice but to agree with him. Last time, I was saddened when I saw Isaiah’s grade in some of his subjects. May mga 2.00 at 2.75 doon. Now, he doesn't have a chance to graduate with latin honor. Nakakalungkot lang dahil he used to be our valedictorian.

I realized that his low grades are due to his absence the past months. Palagi niya akong sinasamahan lalo na noong hearing.

“Imbes na nandito ka, bakit hindi ka na lang mag-aral? Malapit na finals niyo ‘di ba?"

“Madali lang ‘yon. May time pa naman ako magreview bukas."

From the papers, he lifted his eyes on me. Nakataas ang kilay niya sa akin.

“What?" tanong ko rito.

Imbes na magsalita ay umiling lamang siya. He's weird. But he's Isaiah so there's nothing to be shocked with. Matagal na siyang weird.

When the clock struck 9:30, I immediately grabbed the module from his hand to stop him from writing. Napabuntong-hininga siya at wala ng nagawa. Pinagmasdan ko naman ang mabagal na pagliligpit niya ng gamit. Mabagal ang kilos niya na parang ayaw pang umuwi.

When he stood up, he patted my head and smiled a bit.

“Do well in your exam."

I smiled at him and pushed him towards the door. Gabi na at baka hinahanap na rin siya ni Tito Ibarra. I continued on doing my review until I finally felt sleepy.

Feathers of Yesterday (Lost Dreams Series 1)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon