Το λάθος σου (Culpables #2)

2.Νικ

Γαμώτο,πόσο μου είχε λείψει...οι μέρες δεν περνούσαν και φυσικά και οι εβδομάδες.

Έπρεπε να δουλέψω τις διπλάσιες ώρες για να με αφήσουν να φύγω νωρίτερα,αλλά άξιζε μόνο και μόνο για αυτό.

"Είσαι καλά;"ρώτησα αναπνέοντας γρήγορα.Δεν είχαμε κάνει ποτέ κάτι τέτοιο,ποτέ.Με τη Νόα έλεγχα τον εαυτό μου,την φερόμουν έτσι όπως της άξιζε,όμως αυτή τη φορά δεν μπορούσα να περιμένω.Όταν την είδα,ήθελα να είμαι μαζί της.

Τα μάτια μας συναντήθηκαν και ένα υπέροχο χαμόγελο απλώθηκε στο στόμα της.

"Ήταν..."είπε,αλλά την διέκοψα με ένα φιλί.

Φοβόμουν τι θα έλεγε,είχα χάσει τον εαυτό μου, επειδή επιθύμησα αυτή τη στιγμή.

Αυτή η νύχτα ήταν εντυπωσιακή,περισσότερο από ποτέ,και αυτό το φόρεμα που φορούσε με καύλωνε ασχημα.

"Σε αγαπώ τρέλα,το ξέρεις έτσι;"είπα,ενώ απομακρύνθηκα από κοντά της.

"Εγω σε αγαπώ περισσότερο."απάντησε και μόλις το έκανε πρόσεξα πως είχε λίγο αίμα στο χείλος της.

"Σε πόνεσα."ακούμπησα συμπονετικά το κάτω χείλος της και σκούπισα αυτή τη μικρή σταγόνα αίματος που είχε εμφανιστεί.

"Σκατά, είμαι ένας αναίσθητος μαλάκας.Συγγνωμη Φακιδομύτη."

Έγλυψε το χείλος της απασχολημένη με το να με κοιτάει.

"Αυτό ήταν διαφορετικό", είπε ένα δευτερόλεπτο αργότερα. Και ήταν τόσο πολύ διαφορετικό.

Απομακρύνθηκα από κοντά της και έκλεισα το παντελόνι μου.

Ένιωθα ένοχος: Νόα άξιζε να το κάνουμε σε ένα κρεβάτι και όχι στον τοίχο, στο στυλ εδώ σε πιάνω εδώ σε σκοτώνω.

"Τι σου συμβαίνει;" με ρώτησε, κοιτάζοντάς με ανήσυχο.

"Τίποτα, συγγνώμη", απάντησα και τη φίλησα ξανά. Ανέβασε το φόρεμα από τους γοφούς,ενώ εγω είχα την επιθυμία να ξεκινήσουμε από εκεί που το είχαμε αφήσει.

"Χρόνια πολλά" της είπα χαμογελώντας και βγάζοντας ένα λευκό κουτί από την τσέπη μου.

"Μου έφερες δώρο;" είπε ενθουσιασμένη. Ήταν τόσο γλυκό και τόσο τέλειο...

Και μόνο που την έβλεπα με έκανε να έχω καλή διάθεση, και μόνο που την άγγιζα με έκανε να νιώθω σαν παιδάκι .

"Δεν ξέρω αν θα σου αρέσει..." Σχολίασα, ξαφνικά αγχώθηκα. Τα μάτια της άνοιξαν όταν κοίταξε το κουτί.