Πρόλογος-Νόα

346 10 1
                                    

Η βροχή έπεφτε πάνω μας, μας μούσκεψε, μας πάγωσε, αλλά δεν είχε σημασία, τίποτα δεν είχε σημασία πια, ήξερα ότι όλα επρόκειτο να αλλάξουν, ήξερα ότι ο κόσμος μου επρόκειτο να καταρρεύσει.

"Τα κατέστρεψες όλα, δεν καταλαβαίνεις; Δεν υπάρχει επιστροφή τώρα, δεν μπορώ καν να σε κοιτάξω κατάματα..."

Τα δάκρυα έτρεξαν στο πρόσωπό του.

Πώς μπόρεσα να του το κάνω αυτό;

Τα λόγια του καρφώθηκαν στην ψυχή μου σαν
μαχαιριές που με διαλύουν από μέσα προς τα έξω.

"Δεν ξέρω καν τι να πω", είπα προσπαθώντας να ελέγξω τον εαυτό μου ,προσπαθώντας να ελέγξω τον πανικό που απειλούσε να με διαλύσει, δεν μπορούσε να με αφήσει... δεν θα το έκανε, έτσι δεν είναι;

Τα μάτια του ήταν καρφωμένα στα δικά μου, με μίσος, με περιφρόνηση, ένα βλέμμα που ποτέ δεν πίστευα ότι θα μπορούσε να μου χαρίσει.

"Τελειώσαμε", ψιθύρισε με μια φωνή σπαρακτική, αλλά σταθερή.

Και με αυτές τις δύο λέξεις ο κόσμος μου βυθίστηκε,βυθίστηκε σε ένα βαθύ, σκοτεινό, ζοφερό σκοτάδι και μοναχικό... μια φυλακή σχεδιασμένη ακριβώς για μένα, αλλά μου άξιζε,
αυτή το φορά το άξιζα.

Το λάθος σου (Culpables #2)Onde histórias criam vida. Descubra agora