Το λάθος σου (Culpables #2)

15.Νόα

Το ταξίδι μου είχε ήδη φτάσει στο τέλος του.Επισκέφτηκα υπέροχα μέρη, κολύμπησα στις καλύτερες παραλίες,έφαγα και δοκίμασα όλων των ειδών παραδοσιακά πιάτα,αλλά όταν το αεροπλάνο από τη Νέα Υόρκη προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο του Λος Άντζελες,το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να πανηγυρίσω,αλλά μαζί με αυτό ένιωθα και λίγο νευρική,ενώ ένας κόμπος είχε δεθεί στο στομάχι μου.

Θα έβλεπα τον Νικ,θα τον έβλεπα,ήταν εκεί,λίγα μέτρα μακριά μου,το μόνο που είχα να κάνω ήταν να κατέβω από το αεροπλάνο,να περάσω από τους μεταλλικούς ανιχνευτές και θα τον είχα στα χέρια μου,θα μύριζα το άρωμα του,θα φιλούσα τα χείλη του...

Μόνο που το σκεφτόμουν το στομάχι μου πονούσε.Η μαμά μου είχε ήδη χάσει τη χαρά του ταξιδιού,μαλώσαμε στο αεροπλάνο όταν ξεκαθάρισα πως θα περνούσα τη νύχτα στο σπίτι του Νικ.

Άμα νευριαζε με αυτό,δεν ήθελα να φανταστώ τι θα γίνει όταν της πως πως σκοπεύω να μετακομίσω μαζί του.

Σηκώθηκα αμέσως όταν ένα μπιπ μας επέτρεψε να λύσουμε τις ζώνες μας.

Η μαμά μου γύρισε τα μάτια της αλλά την αγνόησα,ευχαριστώντας την που ταξιδεύαμε στην πρώτη θέση,έτσι θα βγαίναμε από τους πρώτους.

Όταν άνοιξαν οι πόρτες, πήγα κατευθείαν στην αποβάθρα που θα με πήγαινε στον τερματικό σταθμό.

Γύρισα με ανυπομονησία όταν είδα ότι η μητέρα μου είχε αργήσει. Τι στο διάολο έκανε;

Έβγαλα το κινητό μου τηλέφωνο για να ελέγξω αν είχα μηνύματα ή κλήσεις, αλλά δεν με πείραξε που είδα ότι δεν υπήρχε κανένα μήνυμα του Νικ.

Θα τον έβλεπα τώρα, τον φαντάστηκα να με περιμένει στην άλλη πλευρά των θυρών, με το τέλειο χαμόγελό του και την αγκαλιά του να μου ανοίγει.

Ευτυχώς, αν έρχεσαι από τη Νέα Υόρκη, δεν σε βάζουν να περιμένεις ή να πρέπει να δείξεις ξανά το διαβατήριό σου, αυτό το κάναμε ήδη στο αεροδρόμιο Τζον Κέννεντυ, οπότε έπρεπε απλώς να περπατήσω έναν μακρύ διάδρομο και να κατέβω τις κυλιόμενες σκάλες.

Έξω ήταν επτά το απόγευμα, και το πρώτο πράγμα που είδα ήταν το εκτυφλωτικό φως του ηλιοβασιλέματος που τύφλωσε τα μάτια μου για λίγες στιγμές. Ο Γουίλιαμ ήταν εκεί.

Αλλά πού ήταν ο Νικ;

Τα μάτια μου εκτρέπονταν σε όλο το αεροδρόμιο, ενώ οι σκάλες κατέβαιναν και κατέβαιναν, μέχρι που δεν είχα άλλη επιλογή από το να βγω από τη σιωπή μου και να πλησιάσω τον πατέρα του αγοριού μου.