Το λάθος σου (Culpables #2)

28.Νικ

Η Νόα είχε το τηλέφωνο της κλειστό.Ήταν έτσι όλο το απόγευμα και άρχισε να με εκνευρίζει...βασικά ανησυχούσα,αλλά προσπαθούσα να μην φτάσω το άγχος μου σε επίπεδα που ήξερα ότι δεν θα έφερνε τίποτα καλό σε αυτή την κατάσταση.

Η αδερφή μου ήταν μαζί μου,η Ανν μου την είχε φέρει όπως μου είδε υποσχεθεί,και ήμουν χαρούμενος που θα την είχα για τέσσερις μέρες μόνο για μένα.Δεν θα άφηνα τίποτα να καταστρέψει αυτές τις μέρες με τον νάνο μου,ούτε κατά διάνοια,και με τη Νόα...απλά προτίμησα να νομίζω ότι ξέμεινε από μπαταρία.

"Νικ!"φώναξε η Μάγκι,τραβώντας την προσοχή μου με την ιδιαίτερη φωνή της.

Γύρισα προς εκείνη.Βρισκόμασταν στη Σάντα Μόνικα,στο λιμάνι.Πάντα έλεγα στη Μάγκι για αυτό το μέρος,για την παραλία,για τα αξιοθέατα,για το πώς τα παιδιά ανέβαιναν στην ρόδα Φέρις και έβλεπαν την θάλασσα όταν βρίσκονταν στην κορυφή...

Εκείνη τη στιγμή η μικρή μου αδελφή, σε αντίθεση με κάθε φυσιολογικό παιδί, είχε το κεφάλι της ακουμπισμένο στο τζάμι μιας από τις πολλές πισίνες όπου εκτίθεντο μαλάκια και θαλάσσια πλάσματα στο ενυδρείο που υπήρχε εκεί.

Την πλησίασα.

"Μάγκι, αν τα αγγίξεις, μπορεί να σου κάνουν κακό με τα καρφάκια", προσπάθησα να την προειδοποιήσω.

Βρισκόμασταν στο μέρος του καταστήματος όπου πουλούσαν μερικά από αυτά τα ζωύφια.

Άρπαξα τη Μάγκι από τη μέση και την έβγαλα από εκεί, δεν ήθελα να βρίσκομαι πια ανάμεσα σε αυτά τα έντομα, εξάλλου, είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει έξω και άρχισα να αναρωτιέμαι πότε το κορίτσι θα έπρεπε να φάει βραδινό και να πάει για ύπνο.

Μόλις βγήκαμε έξω, το ρεύμα που ερχόταν από τη θάλασσα μας χτύπησε κατά μέτωπο. Η Μάγκι φορούσε ένα λευκό σορτσάκι, το οποίο είχε πάψει να είναι λευκό εδώ και ώρες, παρεμπιπτόντως, και ένα κοντομάνικο μπλουζάκι.

"Κρυώνεις, κοντούλα;", τη ρώτησα πριν βγάλω το μπουφάν μου και σκύψω να της το φορέσω.Ένα διασκεδαστικό χαμόγελο εμφανίστηκε στα παχουλά χείλη της.

"Χαίρεσαι που είμαι εδώ;" ρώτησε τότε και είδα στα αθώα μάτια του ότι η απάντησή μου είχε μεγαλύτερη σημασία γι' αυτή απ' ό,τι θα έπρεπε.Χαμογέλασα καθώς της έκλεινα το φερμουάρ. Έμοιαζε με μικρό φάντασμα με το ύφασμα να φτάνει σχεδόν μέχρι το πάτωμα, αλλά καλύτερα αυτό από το να αρρωστήσει.

"Είσαι χαρούμενη που βρίσκεσαι εδώ;"ρώτησα καθώς της σήκωνα τα μανίκια.

"Φυσικά και είμαι, είπε ενθουσιασμένη, είσαι ο αγαπημένος μου αδερφός, στο έχω πει ποτέ αυτό;"Ξέσπασα σε γέλια. Λες και είχα περισσότερα αδέρφια.