Το λάθος σου (Culpables #2)

3.Νόα

Σχεδόν όλοι είχαν φύγει.Η Γένα χαιρετούσε τη μαμά μου και ο Νικ με τον Λαιόν κάπνιζαν ένα τσιγάρο πίσω.Κοίταξα γύρω,τον χαμό που είχαν αφήσει μετά το πάρτι,και ήμουν ευγνώμων για πρώτη φορά που είχα κάποιον να καθαρίζει το σπίτι κάθε μέρα.

Έπειτα από τόση ώρα κοινωνικότητας,ήθελα να περάσω λίγη ώρα μόνη μου για να εκτιμήσω πόσο τυχερή ήμουν.

Το πάρτι ήταν υπέροχο:όλοι μου οι φίλοι ήταν εκεί και μου είχαν φέρει εντυπωσιακά δώρα που τώρα κάθονταν σε μια στοίβα πάνω στον καναπέ της τραπεζαρίας.

Θα τα πήγαινα στο δωμάτιο μου,όταν συνειδητοποίησα πως δυο χέρια είχαν τυλιχτεί γύρω από τη μέση μου.

"Σου έφεραν πολλά δώρα."ψυθίρισε ο Νικ στο αυτί μου.

"Ναι αλλά κανένα δεν συγκρίνεται με το δικό σου."απάντησα,γυρνώντας για να τον κοιτάξω.

"Είναι το πιο όμορφο πράγμα στο κόσμο και σημαίνει πολλά για μένα μόνο και μόνο επειδή μου το έδωσες εσυ."

Φάνηκε να επεξεργάζεται τις λέξεις μου για λίγα λεπτά μέχρι που ένα πλατύ χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη του.

"Θα το φοράς όλη την ώρα;"ρώτησε τότε.

Ένα μέρος μου κατάλαβε ότι για αυτόν ήταν πολύ σημαντικό αυτό, κατά κάποιον τρόπο είχε βάλει την καρδιά του σε αυτό το μενταγιόν και ένιωσα μια έντονη ζέστη στο κέντρο του στήθους μου.

"Πάντα."

Χαμογέλασε και με τράβηξε κοντά του.Τα χείλη του συγκρούστηκαν με τα δικά μου με μια άπειρη γλυκύτητα,υπερβολική γλυκύτητα.

Πήγα να εμβαθύνω το φιλί μας,αλλά με εμπόδισε.

"Θες περισσότερα;"πρότεινε δίπλα στα χείλη μου που ήταν ελάχιστα ανοιχτά.

Γιατί δεν με φιλούσε;Αφού ήταν θέλημα Θεού.

Άνοιξα τα μάτια μου και τον βρήκα να με κοιτάει.Οι ίριδές του ήταν θεαματικές,τόσο βαθύ γαλάζιο που με ηρεμούσε.

"Ξέρεις την απάντηση"απάντησα,ενώ θα αναπνοή μου είχε επιταχύνει και ήμουν νευρική.

"Έλα μαζί μου απόψε."ξεφύσησα.Ήθελα εννοείται αλλά δεν μπορούσα.

Αρχικά,δεν άρεσε στη μαμά μου που κοιμόμουν με τον Νικ και τις περισσότερες φορές της έλεγα ψέματα πως κοιμόμουν στο σπίτι της Γένα.

Επιπλέον,έπρεπε να διαβάσω,αυτή την βδομάδα είχα τέσσερα τελικά διαγωνίσματα και το μόνο που μου έλειπε είναι να κοπώ.