Το λάθος σου (Culpables #2)

11.Νόα

Έμεινα ήσυχη χωρίς να ξέρω τι να απαντήσω.

Είχε επίγνωση του τι με ρωτούσε;

Να έρθω να μείνω μαζί του;Μόλις στα δεκαοκτώ που χρόνια;

Θεέ μου,αυτό ήταν πολύ γρήγορο,ήταν ένα μεγάλο βήμα...

Ο τρόπος που με κοίταζε ήταν σαφής για να καταλάβω ότι έπρεπε να το πάρω με το μαλακό, γιατί ήταν σοβαρός, και μάλιστα πάρα πολύ.

Στάθηκε μπροστά μου και πήρε το πρόσωπό μου στα χέρια του.

"Σε παρακαλώ, πες μου ναι."

Αυτό πήγαινε πολύ,δεν μπορούσα να βάλω τον εαυτό μου σε τέτοιου είδους κατάσταση.

Σηκώθηκα από τον πάγκο και άρχισα να περπατάω στο δωμάτιο.

"Νίκολας είμαι δεκαοκτώ χρονών."γύρισα να τον κοιτάξω.

Στεκόταν εκεί και με κοιτούσε συνοφρυωμένος.

"Δεκαοκτώ."επανέλαβα σε περίπτωση που δεν το είχε καταλάβει.

Ένιωθα την νευρικότητα να γεννιέται μέσα μου,γιατί αυτό το συναίσθημα που δεν βρισκόμασταν στο ίδιο σκαλί,που χρειαζόταν περισσότερα από αυτά που μπορούσα να του δώσω,με τρόμαζε όσο τίποτα.

"Είσαι πολύ πιο ώριμη για την ηλικία σου,δεν φαίνεται να είσαι δεκαοκτώ Νόα,μην το κάνεις αυτό,είναι γελοίο.Αν έμενες εδώ θα βλεπόμασταν κάθε βράδυ,κάθε μέρα."είπε σκύβοντας στον πάγκο και σταύρωσε τα χέρια του.

"Δεν θέλεις να μείνεις μαζί μου,έτσι;"

Αχ...Πώς να του εξηγήσω ότι δεν έχει να κάνει με το θέλω ή δεν θέλω;

Πώς θα του έλεγα πως φοβόμουν να κάνω αυτό το βήμα τόσο μικρή;

Ή ότι αυτό που πραγματικά με κρατούσε πίσω ήταν ότι αν ζούσαμε μαζί θα κατέληγε να ανακαλύψει πόσο γαμημένη ήμουν ακόμα ,εξαιτίας όλων όσων μου είχαν συμβεί στο παρελθόν και θα κατέληγε να με βαρεθεί ή, ακόμα χειρότερα, να με εγκαταλείψει;

"Φυσικά και θέλω."είπα,πλησιάζοντας προσεκτικά εκεί που βρισκόταν.

Με παρακολουθούσε από το ύψος του χωρίς να κουνήσει ούτε το δάχτυλο του.

"Απλά φοβάμαι πως θα χαλάσουμε αυτό που έχουμε ήδη τώρα με το να κάνουμε ένα τόσο μεγάλο βήμα."

Ο Νίκολας κούνησε το κεφάλι του.

"Αυτό είναι γελοίο Νόα,εσύ και εγώ δεν μπορούμε να πάμε γρήγορα γιατί σχεδόν κινούμαστε με ταχύτητα φωτός.Έτσι είναι τα πράγματα με σένα και με μένα.