Asi'nin Hiç Yazılmamış Güncesi

Masmavilik

''Oğlum!''

Duyduğu sesle donakaldı.

Telaşla etrafına bakınırken yer ayaklarından çekiliyordu sanki.

''Alaz!''

''Anne?''

Hayır hayır hayır!

Sıklaşan nefesleri ciğerlerini delecekti.

''Buraya gel oğlum!''

Koşmaya başladığında rüzgarın şiddeti de artmış kumlar etrafını sarar olmuştu. Hiçbir şey göremiyordu.

''Alaz, oğlum!''

''Defol dedim sana!''

Nihayet ağzını açabilmişti.

Etrafında uçuşan ağaçlar ona ilginç bir şekilde çarpmıyordu. Birkaç insan ağaçların tepesinde titrek yapraklar olmuş, kaygısızca sallanıyorlardı.

''Gelme buraya, gelme git!''

Annesini karşısında görünce ne yapacağını bilememişti. Git derken ayaklarının ona doğru adımlaması her şeyi daha da zorlaştırıyordu.

''Alaz?''

Asi'yi duyunca etrafına alelacele dönmüş fakat aslında Asi'nin, annesinin arkasından ona sesleniyor olduğunu fark etmişti.

Ellerine baktığında suların akıp gittiğini görmüştü. Nereden doluyordu bu sular avuçlarına?

Annesi, yüzünü avuçladığında kocaman bir çığlık kopmuştu dudaklarından. Sonra annesine sarılmıştı. Midesi kasıldı.

''Ne işin var! Niye geldin buraya?''

Annesi onu cevaplamak yerine kederle gözlerine bakmıştı. Niye hâlâ konuşası vardı bilmiyordu Alaz.

''Beni neden bıraktın?''

''Seni bırakmadım oğlum!''

''Yalancısın yalancı!''

''Alaz, buraya gel!''

Çağla mıydı o sesin sahibi?

El sallıyordu Alaz'a. Yanında Asi vardı. Nasıl o kocaman dağın tepesinde oturuyorlardı ki?

Bir anda kendisini de orada buldu.

Asi'nin arkasına geçerken Çağla'ya sinirle bakıyordu. Onu fark etsin, ona sorular sorsun isterken onunla hiç konuşmasın da istiyordu.

Yeniden değişen mekanla biraz daha rahatlamıştı. Bilmediği bir evde yere düşen ışıkları seyrediyordu. Belki bu ışıkları yakalayabilirse yeterli miktarda hayatta kalabilirdi. Ellerini ışık hüzmelerine uzattığında başka bir el yakalayıvermişti Alaz'ı.

''Oğlum seni çok aradım!''

Elini koparıp atmayı istese de becerememişti o ân, annesi çok sıkı tutuyordu bileklerinden.