Wbiegłam do szpitala od razu kierując się do rejestracji. Zapytałam o moją ciocię, a następnie ruszyłam do wyznaczonej sali. Kroku dotrzymywał mi Krystian, który pomimo wyższego wzrostu nie mógł za mną nadążyć.
- Ciociu!
- Lilianka, jak dobrze Cię widzieć.
Usiadłam na jej łóżku, a obok na krześle siedział wujek.
- Dzień dobry. - przywitał się z nimi również Krystian - Lila, poczekam na korytarzu dobrze?
- Okej.
Kobieta była cała blada. Jej oczy zapadały się, a skóra była mocno wysuszona. Widać było, że jest wykończona.
- Co się dzieje ciociu? Czemu znowu tu jesteś? - spytałam.
Kobieta złapała mnie za rękę. Poczułam się, jakbym trzymała swoją babcię. Ciocia mocno się postarzała i to zdecydowanie za szybko.
- Słoneczko, lepiej już ze mną nie będzie. - spojrzała na wujka - Pamiętaj, wuja Paweł zawsze ci pomoże. We wszystkim.
- Dlaczego mi to mówisz?! - czułam coraz większy uścisk w klatce.
- Paweł, chodź proszę.
Mężczyna podszedł z drugiej strony i tak samo usiadł na łóżku łapiąc swoją żonę za rękę.
- Małżeństwo przy Twoim boku było jak w bajce. Kocham Cię Paweł. Zawsze będę.
- A ja Ciebie moja najdroższa.
Po tym ciocia Joanna obróciła powolnie głowę w moją stronę.
- Kocham Cię Lilianko. Kocham jak własną córkę.
- Ja Ciebie też ciociu..
Wtedy zamknęła oczy z uśmiechem na twarzy. W sali wybrzmiał ten dźwięk, którego tak bardzo się bałam.
- Lekarza! Szybko lekarza! Moja żona umiera!
Wpadłam w panikę. Energicznie poruszałam ręką cioci. Nie wierzyłam w to co się dzieje.
- Nie! Kurwa mać nie! Ciociu! Ciociu otwórz oczy do cholery! Błagam Cię!
Wtedy do pomieszczenia wparował Krystian, a zaraz za nim lekarze. Brunet złapał mnie w talii, chcąc odciągnąć od łóżka kobiety.
- Lila, nie możemy tu teraz być..
- Zostaw mnie! Ona żyje! Ona musi żyć!
Za namową specjalistów wyszłam z sali. Od razu wtuliłam się w Krystiana, który również gestem dłoni zaprosił do uścisku mojego wujka. Po dłuższej chwili wyszedł lekarz prowadzący cioci.
- Bardzo mi przykro.. Nie mogliśmy nic już zrobić.
Zrobiło mi się słabo. Upadłam na podłogę. Miałam mroczki przed oczami, ponadto łzy nie pozwalały mi nic zobaczyć.
- Lila.. Nic tu po nas już.
- Kr..Krystian.. Ona nie.. nie żyje. Straciłam ją.
Chłopak powoli podniósł mnie z podłogi i zaprowadził do samochodu. Zaproponował też podwózkę wujkowi.
- Niech Pan nie jedzie w takim stanie. Ja Pana odwiozę.
Mężczyna bez słowa przytaknął. Ruszyliśmy do mojego starego domu.
Gdy byliśmy już na miejscu, od razu po wejściu było czuć smutek. Jej już nie ma i nigdy tu nie będzie.
Zrezygnowana zaczęłam powoli spacerować po domu. Na komodach i ścianach było mnóstwo naszych zdjęć. Chwyciłam jedno, na którym byłam z moimi opiekunami w górach.
- Dlaczego teraz..
Dołączył do mnie wujek. Nie odezwał się nic od potwierdzenia zgonu cioci.
- Lila.. Co ja zrobię bez niej. - powiedział, po czym zaczął płakać.
- Ja też nie wiem co zrobimy..
Oboje się przytuliliśmy. Posiedziałam wraz z Krystianem u wujka jeszcze dwie godziny. Żal było mi go zostawiać w takim momencie, ale nie miałam ani ja ani wujek swojego samochodu. Byłam zdana na bruneta.
- Mógłbyś przenocować u mnie? - spytałam.
- Oczywiście mała. Miałem to zaproponować.
- Dziękuję.
Po powrocie ogarnęliśmy się, po czym udaliśmy do łóżka. Cała noc miałam koszmary związane ze śmiercią cioci. Była to dla mnie ciężka noc.
