yâr'a izi

49

"Kekik olmasın yemeklerde." Efenin siparişlerimizi verdiğimiz garsona ikazı sonrası annem hoşnutluğunu belli ederek gülümsedi.

Garson başıyla onaylayıp yanımızdan geçerken, Efenin telefonu çaldı. "Görev midir?" dedim canım sıkılırken. "Sanmıyorum." derken telefonu da çıkardım.

Yavuzu. Annemin kaşları çatılırken kulağıma eğildi. "Yavuklum mu yazıyor orda Naz?" dediğinde kıkırdadım. "Onun gibi bir şey anne."

Annem bacağımı cimciklediğinde ahlayıp, bacağımı ovuşturdum. "Açıp geliyorum, izninizle." diyerek masadan kalkan Efe, iyi olup olmadığımı kontrol ederek biraz uzaklaştı.

"O ne demek kız? Ne yavuklusu?" Bakışlarımı Efeden çekip anneme döndüm. "Anne yavuklu değil ya, Yavuz." dedim hala etim acırken. "Efenin en yakın arkadaşı, aynı zamanda aynı timdeler."

Annem başını salladığında, az önceki tedirgin hali gitmişti. "Ama yine de yavuklusu sayılır." diyip güldüğümde annem elini havada salladı. "Bilirim." dedi "Fatih amcan gibi."

Fatih amca da babamın liseden arkadaşıydı. Onların da hala yediği içtiği ayrı gitmezdi. Annem kıskanıyordu desem yalan olmaz. Hoş ben de kıskanıyorum biraz tabi. Biraz.

"Evli mi Yavuzu?" dediğinde başımı salladım. "Eşi de hamile." dedim neşeyle. Suzan çok tatlı bir kadındı. Bana da çok yardımcı oluyordu. Hatta bana ve Aylaya.

"Çok iyi çevresindeki herkes." dedim içtenlikle. "Altı kişilik bir timi var. Hepsi çok iyi çocuklar." Masadaki sudan bir yudum aldı. "Şu bahsettiğin çocuk da onlardan değil mi?"

İlk başlarda Emre, sürekli etrafımda dolandığı için anneme çok bahsediyordum. "Evet." dedim. "Hatta Efenin kardeşi gibi."

Annem iç çekip dizimi okşadı. "Bak bir de ailesi yok diyorsun." dedi. "Daha ne olsun?" Haklıydı. Aile dediğin sadece anne baba değildi. Anlattığına göre ona sahip çıkan Albay da çok iyi bir aile olmuştu ona tek başına.

Biraz sonra yemeklerle beraber Efe de masaya döndü. "Kusura bakmayın lütfen." dedi anneme doğru. "Eşi hamile olduğundan bir ihtiyaç duyabileceğini düşünerek açtım."

Annem için böyle şeylere gerek olmasa da açıklaması hoşuna gitmişti. "Var mıymış bir sıkıntı oğlum?"

Oğlum. Efenin gözlerinin parladığına şahit olduğumda içim kıpır kıpır olmuştu. Dudakları içtenlikle kıvrılırken başını iki yana salladı usulca. "Yok." dedi. "Burada olduğumuzu görmüş, selamı vardı."

Yavuzun onu arayıp dalga geçtiğine yemin edebilirim ama ispatlayamam. Dudaklarımı birbirine bastırıp gülmemek için kendimi frenledim. "Aleyküm selam."

Yemekleri yiyip, uzayan sohbetle zamanı devirirken çok mutluydum. Annem için ilk izlenim her zaman çok önemliydi. Balık baştan kokar derdi hep.

O yüzden şu an yüzünde gülücüklerle, sevdiğim adamın anlattıklarını dinlemesi benim için çok önemliydi. Bu, onu sevdiğine işaretti.

Çünkü annem bana göre çok ketumdu. Birini sevmezse, yüz ifadesine karşı gelemezdi. Sevmiyorum diye bağırırdı mimikleri. Samimi olup olmadığı çok net anlaşılırdı.

"Kahveleri evde içelim." dedi annem çantasına uzanırken. Efe başını sallayarak masadan kalktığında kasaya doğru ilerledi.

Annemle beraber kalktığımızda annemin gözleri kasadaki adamla Efeyi izliyordu. "Noluyor orda?" diye sordu. "Parası falan çıkışmadıysa." diyip cüzdanına yönlenen annemin elini tuttum.

"Yok anne. Zorla vermeye çalışıyor sadece dedim." alıştığım için gülerek. Annem anlamayıp bakmaya devam etti. "Annem Efe benim okuldaki kız çocuklarının eğitim masraflarında yardımcı oluyormuş." dedim yine aynı gururla. "Muhtemelen o çocuklardan birinin babası buranın sahibi, Efeden ücret almak istemiyor."

Annem ellerini açıp bir şeyler fısıldayarak yüzüne sürdü ellerini. "Allahım sen kabul et." Bir Efeye bir bana baktı. "Bahtınız, gönlünüz gibi güzel olsun."

"Kaç puan?" dedim annemi dürtüp arabaya yürürken. "Ne?" dedi dönüp. "Damat adayın diyorum kaç puan aldı?" Annem gülerken arabanın kapısını açtım. "Valla onu değil de, seni puanlayacak gibiyim." dediğinde ağzım açık kaldı.

Kapanan kapıyla beraber Efe yanına geldiğinde bakışları dudaklarıma kaydı. Adem elması ağırca hareket ederken bakışlarını kaçırdı. "Bin." dedi nefeslenip kapıyı açarken. "Sınav mübarek."