Private Hearts

Kabanata 15

I was rushed to the hospital. That's what my mother said. Hindi ko na kasi alam ang mga sumunod na nangyari dahil nawalan na ako ng malay. My clothes are dirty because of the smoke. May parte din ng mukha ko na madumi. 

Ang lugar kung nasaan ako ay ang pinakalumang building ng university. Iyon na dapat ang isusunod na aayusing electric wirings. Pero dahil sa nangyari ay natupok ang buong building. Mabuti na lang din at agad dumating ang mga bumbero para apilahin ang sunog. At nagpapasalamat ako dahil nabalita na wala namang nasaktan o napahawak sa nangyari.

My mother was crying the whole time when I woke up. Takot na takot ito dahil sa nangyari sa akin. Kahit naman ako ay natakot dahil akala ko ay hindi ako maliligtas doon. Someone saved me. At alam kong hindi siya ‘yon. Nagdedeliryo lang ata ako dahil aminin ko man o hindi ay siya talaga ang gusto kong makita sa mga sandaling iyon.

Kaori was fine. That’s what they told me. She got bullied at school at pinatawag na din ang mga estudyante na nagkulong sa kanya sa classroom before the fire incident. Kung hindi ko siya nakita ay baka kung ano na ang nangyari sa batang iyon. 

Dinalaw din niya ako sa ospital kasama ang magulang nito. They showed how thankful they are to me. Na halos panay tanong kung ano ba ang kapalit sa pagtulong na iyon. Agad akong tumanggi sa kanila dahil ginawa ko lang naman kung ano ang dapat. She’s one of my excellent students. Kaya nagulat talaga na nab-bully siya sa school. 

“Sigurado ka bang ayos ka lang?” paniniguro ni Mama.

Silang dalawa ni Papa ang sumama sa akin sa ospital. Tito Paul was out of town at pauwi pa lang nang malaman ang nangyari sa akin.

“Ayos lang ako, Ma. Hindi naman ako nasugatan.” Bumuntong-hininga siya at umiling. “Kailan ako pwede ma-discharge?” 

“Dumito ka muna, Siob. Mag-pahinga ka.” Si Papa.

“Pero may mga trabaho pa akong dapat tapusin.” 

“Siob, pwede mo naman ipagpaliban ‘yan. Uunahin mo pa ba ang trabaho mo kaysa sa pagpapahinga?” iritadong sabi ni Mama. 

Alam ko naman na nag-aalala lang siya. Pero hindi rin naman ako matatahimik dito sa ospital king iyon lang ang gagawin ko. Isa pa, wala naman akong malalang sugat o kung ano. Pahinga lang naman. Sa bahay pwede naman ako mag-pahinga. Pero gusto pa nila dito.

“Mas lalo akong manghihina kung nandito ako, Mama. Sa bahay na lang ako para kahit nandoon ay nagagawa ko ang trabaho ko.” 

“Ang kulit mo naman, Siobhana.” Inis na sabi nito at inirapan ako.

Ngumiti lang ako sa kanya. Buo na ang desisyon ko na hindi manatili dito. Hindi naman malala ang lagay ko kaya ayos lang na lumabas na ako ng ospital.

Nakarinig kami ng katok mula sa pinto at hindi ko inaasahan ang taong papasok doon. Napatitig ako sa kanya. 

A man with a strong, athletic build. His broad shoulders taper into a defined chest, and his toned arms bulge slightly beneath his shirt. Wearing a white rounded shirt tucked in on his black baggy pants paired with black boots. His skin is tanned and slightly textured, with a hint of stubble on his jaw. His hair is short and dark, with a slight wave.

This is him. The matured version of him.

Tumingin siya sa akin pero hindi ngumiti. He had a snubbed face when he walked towards my direction. Nagmano siya kay Mama at Papa. My mother smiled at him.

“Thank you, Agapito. Tapos na ang trabaho mo?” si Papa.

“Tapos na po. Iniimbistagahan pa ang ibang pwedeng anggulo ng sunog.” His voice is deep. Malalim na ang boses niya noon pero dahil sa nag-matured na ay mas lumalim at lumaki iyon.