Private Hearts

Kabanata 18

I woke up in the morning and my mood was good. Before Aga even comes to our house I'm already ready to go. But I waited for him for breakfast. Nang marinig ko ang tunog ng kanyang sasakyan ay agad na akong bumaba ng hagdan para salubungin siya.

These past few days this setup became our daily routine. Hindi naman kami nahirapan dalawa at mukhang gusto naman namin ang ganito. I never ask him about anything else. I'm content with this. Iniisip na ito naman talaga dapat ang gawin namin. If there is time to talk about something that is beyond this set up, I'm open, and I hope he is also.

Sinalubong ko siya sa labas ng gate namin. Like usual, I can see his tired eyes. But he will just give me a wide smile. Kaya wala akong ibang gagawin kundi ang suklian iyon.

Niyaya ko siya sa loob. Pabagsak siyang naupo sa sofa. He looks really tired from his work. Since we still have time I made a coffee for him and offered it to him. I think the breakfast will be brunch. Hindi ko na siya nayaya.

"Pasensya na, hindi na ako nakadaan sa café. Iniisip ko na baka mahuli ako sa pagsundo sa'yo." I shook my head and gave him an assurance smile.

"Napaaga lang din talaga ang pag-aasikaso ko. Sakto lang ang dating mo, Aga..." He sipped on his coffee. "You look tired, talaga bang ipagpapatuloy mo ang pag-hatid at sundo sa akin?"

"Ayos lang, Siob. Ganoon din naman kung didiretso ako ng uwi. Nakapag-pahinga naman ako pagkatapos kitang ihatid. Kaya wala naman kaso sa akin kung ihahatid kita sa pagpasok mo."

He combed his hair using his finger while staring at me deeply. Bahagyang nakaawang ang mga labi pagkatapos sabihin iyon. I felt my heart racing the reason I stood up from my seat.

I looked at my watch and saw that it's almost time for me to go. Nakita niya iyon kaya inubos niya na ang kape at pumunta sa kusina para ilagay ang baso doon. Sinilip ko siya mula sa sala at nakitang hinuhugasan niya ang pinag-inuman ng kape. He moves swiftly. I can't help but to smile a little.

"Let's go?" isang tipid na tango lang ang ginawa ko.

Nauna siyang lumabas ng bahay at pinatunog ang sasakyan. He opend the car door for me and climbed in. Sumunod naman siya agad. Buong biyahe ay naging payapa naman. May pagkakataon na may itatanong siya sa akin na agad ko naman din sasagutin.

Nang makarating kami sa school ay marami ng mga estudyante na pumapasok. I removed my seatbelt before my eyes met him.

"Pasok na ako..." I said gently.

"Ingat ka. I'll fetch you, and we will have our dinner," like I always do; I nodded my head at him.

"Mag-pahinga ka pagdating sa bahay mo. Thank you," He watched me leave his car.

For the nth time I looked at him. Kahit tinted ang salamin ng sasakyan niya ay alam kong nakatingin siya sa akin. Kaya naman nagbitiw ako ng maliit na ngiti bago tuluyang makapasok sa school gate.

Pagdating ko sa faculty ay inayos ko lang ang gamit ko at hinanda ang sarili para sa buong araw na magtuturo ako.

When the lunch break came I took my phone to check some messages there. Kanina kasi ay ramdam ko ang pag-vibrate nito habang nasa klase ko. When I saw the message there, it was Aga.

Aga:
I'm home.

May sumunod na message siya doon. Parang pahabol at natandaan lang na sabihin sa akin.

Aga:
Sorry, I forgot to invite you for breakfast. I'll eat my breakfast now. I hope you have already eaten.

Kanina pang umaga ang message na 'yon. At dahil galing nga ako sa klase ay ngayon ko lang ito nabasa. I bit my lower lip and typed my message from him. And while doing that I smile already crept on my lips.