အချိန်မီလေး...[ဘာသာပြန်]

Chapter 11

ရှုခင်း

ရိချန်းလျန်က ဆန်ပြုတ်ကို ဒေါသတကြီးသောက်လိုက်၏။

ဒီလူက တကယ်ကို စိတ်တိုစရာကောင်းလိုက်တာ။

ယွင်ဖန်းက သူမြန်မြန်စားနေတာကိုမြင်တော့ လန့်သွားကာ

"ဖြည်းဖြည်းစားလေ"

ရိချန်းလျန်က သူ့ကို လျစ်လျူရှုထားပြီး ဆန်ပြုတ်ကိုမြိုချလိုက်ကာ ပန်းကန်လုံးကို အိပ်ရာထက်ချလို့ လက်နှင့် ပါးစပ်ကိုသုတ်လိုက်၏။

"သောက်လို့ပြီးပြီဆိုတော့ အခု မင်းပြန်လို့ရပြီ"

ယွင်ဖန်းက သူ့လက်ထဲသို့ ဆေးတောင့်လေးတစ်တောင့် ကမ်းပေးလိုက်ကာ ရေခွက်ကိုပါပေးလိုက်သည်။

"ဆေးသောက်လိုက်ဦး"

ရိချန်းလျန်က ဆေးကိုရေနှင့် အပြင်းအထန် မျောချလိုက်၏။

"မင်းအခုသွားလို့ရပြီ!"

ယွင်ဖန်းက ‌အိပ်ရာထက်ဝယ် သူ့လိုပင် ​တင်ပျဥ်ခွေထိုင်ချလိုက်သည်။

"အတန်းက နှစ်နာရီအထိ စဦးမှာ မဟုတ်ဘူး။ ငါ ဒီမှာ ခဏလောက်ထိုင်နေလို့ ရမလား?"

ရိချန်းလျန် စကားမပြောတော့။ အချိန်အတော်ကြာမှ သူပြောလိုက်သည်။

" လုပ်ချင်သလို လုပ်တော့"

ယွင်ဖန်းက ထိုသူ ဆေးသောက်ပြီးနောက် မျက်နှာက ပိုအဆင်ပြေလာသည်ကိုမြင်တော့ စိတ်အေးသွားရသည်။

"မင်းကရော ငါက အသိစိတ်မဲ့တယ်လို့ ထင်လား?"

ရိချန်းလျန်က ဖျာပေါ်ရှိ အကွက်များကိုစိုက်ကြည့်ရင်း ရုတ်တရက်မေးလာသည်။

"အသိစိတ်က စားလို့မှမရပဲ"

ယွင်ဖန်းက စကားကို ခဏ ရပ်နေပြီးမှ

"ပြီးတော့လည်း မင်းဘာမှ အမှားမလုပ်ထားပါဘူး။ ဘယ်သူကြောင့်မှ စိတ်ဓာတ်မကျစေနဲ့။ သူတို့က ဒီအတိုင်း လူရမ်းကားနှစ်ယောက်ပဲဟာကို"

ရိချန်းလျန်က ခေါင်းလှည့်ကာ သူ့ကိုကြည့်လာ၏။ သူ့မျက်လုံးထဲ အံ့ဩမှုအပြည့်ပါပင်။