အချိန်မီလေး...[ဘာသာပြန်]

Chapter 37

အထီးကျန်ဆန်ခြင်း

"စုန့်ချွင် နင့်ရဲ့ ရူပဗေဒမှတ်စုစာအုပ်ကို ငှားပေးနိုင်မလား?"

ချန်းချန်ယန်ကမေး၏။

"ရတယ်လေ ဒီမှာ"

စုန့်ချွင်က သူမကို စာအုပ်ကမ်းပေးလိုက်သည်။

မှတ်စုစာအုပ်ကို ကိုင်ထားရင်း ချန်းချန်ယန်က သူ့ကိုပြုံးပြလာသည်။

"နင့်ရဲ့အဆင့်တွေ အရမ်းတက်လာတယ်။ ဒီလ စာမေးပွဲမှာ ထိပ်ဆုံးတစ်ဆယ်ထဲ ဝင်နိုင်ခဲ့လို့ ဂုဏ်ပြုပါတယ်"

"ကျေးဇူးပါ"

စုန့်ချွင့်က သူ့ကိုယ်သူ အရမ်းကြီး နှိမ့်ချမနေပေ။

"နင်လည်း ကောင်းကောင်းလုပ်ခဲ့တာပါပဲ"

ချန်းချန်ယန်၏အပြုံးက ပို၍ကျယ်ပြန့်သွားလေသည်။

"ငါကြားဖူးတာက နင်နဲ့ ယွင်ဖန်းက အလယ်တန်းတုန်းက အတန်းဖော်တွေဆို?"

ယွင်ဖန်၏နာမည်ကိုကြားတော့ စုန့်ချွင် ကြက်သေသေသွားလေသည်။

"ဟုတ်တယ်၊ ငါတို့ကလေးကတည်းက ယွင်ဖန်းနဲ့ သိခဲ့တာ"

"ဝိုး"

ချန်းချန်ယန်က စိတ်လှုပ်ရှားစွာဖြင့် သူနှင့်မျက်စောင်းထိုးတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်၏။

"ဆိုတော့ နင်တို့က ကလေးဘဝကတည်းက ငယ်သူငယ်ချင်းတွေပေါ့နော်?"

"အဲ့လိုထင်တာပဲ"

စုန့်ချွင်ကပြုံးလိုက်သည်။

"ဒါဆို၊ ယွင်ဖန်းက ကလေးဘဝကတည်းက ဒီလိုမျိုး ထူးချွန်လာခဲ့တာလား?"

ချန်းချန်ယန်ကမေးသည်။

"ဟုတ်တယ်၊ သူက ငယ်ငယ်လေးကတည်းက တစ်ခြားမိဘတွေစကားထဲ ထည့်ပြောရတဲ့ ကလေးတစ်ယောက်အမြဲဖြစ်ခဲ့တာ။"

စုန့်ချွင်ကပြော၏။

"သူက စာဖတ်ရတာကြိုက်တယ်။ တစ်နေကုန် စာအုပ်နဲ့ပဲ အချိန်ဖြုန်းတတ်ပြီး ထမင်းစားဖို့တောင် မေ့နေတတ်တဲ့သူလေ"

ချန်းချန်ယန်က လေးစားစွာဖြင့် သက်ပြင်းချလိုက်သည်။

"သူက ထိပ်ဆုံးကျောင်းသားဖြစ်နေတာ မထူးဆန်းပါဘူး။ နင်တို့နှစ်ယောက်က အရမ်း ရင်းနှီးတာပဲဖြစ်ရမယ်၊ ဟုတ်တယ်မလား?"