အချိန်မီလေး...[ဘာသာပြန်]

Chapter 34

လမ်းမရှည်

ရိချန်းလျန်က ညဘက်မှာ သတိရလာသည်။

ရှင်းလင်းနေသည့် ဆေးရုံခန်းထဲဝယ် စူးရှစွာတောက်ပနေသည့် အလင်းရောင်နှင့် နှင်းဖြူရောင်နံရံတို့သာရှိနေ၏။

သူ့တစ်ကိုယ်လုံးက​ ကြေမွနေသလိုမျိုး နာကျင်ကိုက်ခဲနေသည်။ လှုပ်ရှားမှုအနည်းငယ်ဖြင့်ပင် မူးဝေကာ အော့အန်ချင်လာ၏။ ဘာမှမရှိတော့သည့် အိုင်ဗွီဆေးရည်အိတ်ကို ဗလာဖြစ်စွာစိုက်ကြည့်ပြီး သူ မျက်တောင်ခတ်လိုက်သည်။

ဆေးရုံခန်းတံခါးက တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ပိတ်မထားခဲ့ပုံရကာ အပြင်မှအသံများကို မသဲမကွဲကြားနေရချေသည်။

"ခဏလေးနဲ့ပြန်လာတာပဲ...."

"....တစ်ယောက်ယောက်ကိုမှ မတွေ့ရင် သူပြဿနာရှာလိမ့်မယ်..."

အပြင်ဘက်တွင် နောက်ထပ် စကားသံများရှိနေသေးကာ ထို့နောက်တွင် တစ်ယောက်ယောက်က တံခါးကိုတွန်းဖွင့် ဝင်လာသည်။

အိုင်ဗွီအိတ် ကိုင်ထားသည့် သူနာပြုက ရိချန်းလျန်ကို အပြုံးနှင့်ကြည့်ပြီး ပြောလာ၏။

"လူချောလေး၊ သတိရလာပြီလား"

ရိချန်းလျန်က သူမကိုမကြည့်ပေ၊ သူ့အကြည့်က ယွင်ဖန်းထံတွင်သာ မြဲနေခဲ့ကာ ရွှေ့လျားခြင်းအလျင်း မရှိပါချေ။

သို့ပေမဲ့ ယွင့်ဖန်းကတော့ အကြည့်ကိုအောက်စိုက်ထားကာ သူ့ကို မကြည့်လာပေ။ သူက လက်ထဲမှ ပစ္စည်းများကို အောက်ချလိုက်ပြီး သူနာပြုထံမှ ပုလင်းကို ယူကာ ပြောလိုက်သည်။

"ကျွန်တော်လုပ်လိုက်မယ်"

"အာ၊ ကောင်းသားပဲ"

သူနာပြုက အပြုံးလေးနှင့် စနောက်လာ၏။

"လူချောလေးရေ၊ စိုက်မကြည့်ပါ‌နဲ့တော့။ မင်းရဲ့အစ်ကိုနားရွက်နီအောင်လုပ်နေတာပဲ မင်းကတော့!"

ယွင်ဖန်း၏ လှုပ်ရှားမှုများက တန့်သွားကာ ရိချန်းလျန်၏ အကြည့်ကတော့ အလိုလျှောက်ပင် သူ့နားရွက်ဆီရောက်သွား၏။ အမှန်ကိုပင် အနီရောင်အလွှာပါးပါးတစ်ထပ်ရှိနေသည်ပင်။