အချိန်မီလေး...[ဘာသာပြန်]

Chapter 12

လှောင်ပြောင်ခြင်း

ယွင်ဖန်းသည် နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်အိပ်ပျော်နေခဲ့တာ မဟုတ်ခဲ့ပေ။ ပျော်တစ်ဝက် နိုးတစ်ဝက်ဖြင့် ဘတ်စ်ကားမှတ်တိုင် ကြော်ငြာသံကို နားထောင်နေတာဖြစ်သည်။

မသိလိုက်သောအချိန်တစ်ခုအကြာတွင် သူဟာ ရုတ်တရက် တစ်ယောက်ယောက်၏ ခေါ်သံကို ကြားလိုက်ရသည်။

"ယွင်ဖန်း?"

ယွင်ဖန်းမျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ စုန့်ချွင်၏ အံ့အားသင့်နေသော မျက်နှာကို မြင်လိုက်ရသည်။

ရိချန်းလျန်လည်းပဲ ယွင်ဖန်း၏နာမည်ကို ခေါ်လိုက်သံကြောင့် နိုးလာခဲ့၏။ သူက သူ ယွင်ဖန်း၏ပုခုံးပေါ် မှီနေခဲ့တာကို တွေ့လိုက်ရတော့ ချက်ချင်းဆိုသလို ကိုယ်ကို မတ်လိုက်ကာ လက်ကို ဒူးပေါ်တင်လို့ ရှေ့တည့်တည့်ကို ကြည့်နေလိုက်သည်။

"တိုက်ဆိုင်လိုက်တာ"

သူ့ပုခုံးထက်မှ အလေးချိန်က ရုတ်တရက် ပေါ့ပါးသွားပြီးနောက် ယွင်ဖန်းက သူ၏ထုံနေသော ပုခုံးကို လှုပ်ရှားလိုက်သည်။

စုန့်ချွင်က လက်တစ်ဖက်ဖြင့် လက်ကိုင်ကွင်းကို ကိုင်ထားကာ ထိုင်မနေခဲ့ပေ။ သူ့အကြည့်က ရိချန်းလျန်ထံပြောင်းသွားပြီး ပြုံးလိုက်၏။

"ဒီအတန်းဖော်ကိုကြည့်ရတာ မရင်းနှီးသလိုပဲ။ ယွင်ဖန်း မင်းသူနဲ့ ငါကို မိတ်ဆက်မပေးတော့ဘူးလား?"

ရိချန်းလျန်မှာ အနည်းငယ် ကသိကအောက်ဖြစ်သွားရသည်။ သူနှင့် ယွင်ဖန်းက ရှင်းလင်းကာ ရိုးသားကြသည်ကို သူခံစားရပေမဲ့လည်း အပြစ်ရှိသလို ထူးဆန်းသည့် ခံစားချက်တစ်ခုလည်း ရှိနေခဲ့၏။

ဤ ဆံပင်ကောက်ကောက်နှင့် တစ်ယောက်က ယွင်ဖန်းအား ဝန်ခံခဲ့ဖူးသည်ကို သူမှတ်မိနေဆဲပင်။

အထင်မလွဲနဲ့‌နော်၊ ငါက အဖြောင့်လူချောလေးကွ! မိန်းမလှလေးတွေကိုပဲကြိုက်တာ။

"ရိချန်းလျန်တဲ့။ ငါ့ရဲ့ ထိုင်ခုံဖော်လေ"

ယွင်ဖန်းက ရိုးရိုးရှင်းရှင်းသာ မိတ်ဆက်ပေးလိုက်သည်။