အချိန်မီလေး...[ဘာသာပြန်]

Chapter 21

ချက်ပြုတ်ခြင်း

"မင်း နည်းနည်းလောက်ပိုပြီး တည်တည်တံ့တံ့မနေနိုင်ဘူးလား?"

ရိချန်းလျန်က အိပ်ရာပေါ်မှ ခုန်ဆင်းလိုက်ကာ သူ့အဝတ်များကိုခါလို့ နောက်လှည့်မကြည့်ဘဲ ထွက်သွား၏။

"စူပါမားကပ်ကို သွားမယ် မြန်မြန်!"

ယွင်ဖန်းက နံရံမှာ ချိတ်ထားသည့် အနက်ရောင်ထီးကြီးကို ယူလိုက်ပြီး အော်ပြောလိုက်သည်။

"ငါ့ကိုစောင့်ပါဦး!"

ယွင်ဖန်း၏ ဇီဇာကြောင်နေခြင်းကြောင့် နှစ်ယောက်သားမှာ သူတို့၏ ကုတ်အင်္ကျီများမပါဘဲ ထွက်လာခဲ့ကြရ၏။ ပါးလျသော ရှပ်လက်တိုက လေနှင့်မိုးတို့၏ ရက်ရက်စက်စက်တိုက်ခိုက်ခြင်းကို ခံနိုင်ရည်မရှိပါချေ။ ယွင်ဖန်းနှာခေါင်းက ယားယံလာကာ နှာချေလိုက်မိသည်။

ရိချန်းလျန်က ထီးကို သူ့ဘက် ညင်သာစွာ တိုးပေးလိုက်၏။

သူတို့ခြေထောက်အောက်ရှိ လမ်းမှာ မချောမွေ့ဘဲ ထီး၏ အစွန်းကလည်း တစ်ခါတစ်ရံ ဘေးဘက်ရှိ နံရံနှင့် သွားထိနေတတ်၏။ လမ်းကြားက အမြဲလို မှောင်နေကာ ထိုအထဲ လမ်းလျှောက်ရခြင်းက အနည်းငယ် ခြောက်ချားဖွယ် ခံစားရစေသည်။

ထိုလမ်းကြားမှ ထွက်ပြီး ဘယ်ဘက် ငါးရာခြောက်ရာမီတာလောက် လျှောက်ပြီးလျှင် ထိုနေရာ၌ သုန့်ယန်းလမ်း၏ ရှားရှားပါးပါးကြီးမားလှသော စူပါမားကပ်တစ်ခုရှိလေသည်။ ၎င်းက ကြီးသည်ဆိုပေမဲ့ ၂၄နာရီ စတိုးဆိုင်များထက် ပစ္စည်းအနည်းငယ်မျှ ပိုစုံရုံမျှသာပင်။

"ငါတို့ ဟင်းရွက်နဲ့အသားတွေ ဝယ်ပြီးမှအိမ်ပြန်ကြတာပေါ့"

ရိချန်းလျန်က ပြောလိုက်သည်။

"မိုးအရမ်းသည်းလာရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ?"

ယွင်ဖန်းက သူ့ကို လမ်းဘေးလျှောက်လမ်းဆီ ဆွဲလိုက်ကာ

"ငါတို့ ထီးပြန်ယူလို့မရဘူးလေ"

စူပါမားကပ်ပိုင်ရှင်က အသက်လေးဆယ်အရွယ် အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ဖြစ်၏။ သူမက ငွေရှင်းကောင်တာနောက်တွင်ထိုင်ကာ နေကြာစေ့စားနေပြီးသူတို့ဝင်လာသည်ကိုမြင်တော့ ယဉ်ကျေးစွာ ပြုံးပြလာသည်။