KALP AVUNTUSU Güzel Seven Kadınlar Serisi 3

64. Bölüm

MERHABA CANLARIM, ESKİDEN BÖLÜM YÜKLEDİĞİM ZAMAN BEŞ DAKİKA DA 1000 KİŞİ OKURKEN BİR HAFTADA 1500 KİŞİ ANCAK OKUDU O KADAR MODUM DÜŞTÜ Kİ, BİR ŞEYLER YAZIN BANA HEVESİM ARTSIN YA :)

Kota : 500 oy 1000 yorum

İYİ OKUMALAR

Gülden çıldırmak üzereydi. Neredeyse sekiz yaşından beri suç işliyordu ve elli yıldır böylesine sıkışmamıştı. Oğlu ondan bile akıllıydı. Düşününce kendiyle gurur duymalıydı. Onun sayesinde Cihan bu denli akıllı olmuştu. Gerçi on yaşında kaçırıldıktan sonra kafayı yediğini düşünmüştü ama çabuk toparlanmıştı.

'Senin yüzünden kaçırıldı. Sen izin vermeseydin kaçırılmazdı. Gidip almadın bile sen nasıl annesin,' diyen iyilik iç sesiyle kaşlarını çattı. 'Boş ver kaçırılıp hayatın kötülüğüyle erkenden tanışmasını istedin. Sen doğru olanı yaptın,' diyen kötülük sesi karşılık verince pis pis sırıttı.

İzmir'in en fakir mahallelerinden birinde doğmuştu. Annesi evlere temizliğe gidiyor, babası da tarlalarda yevmiye ile çalışıyordu. Babası kışın genelde evdeydi, yazında iş bulursa giderdi. Tahta bir oda, bir salon evde kiracılardı. Bir gün karınları doyarsa karı koca çok mutlu olurlardı. Annesi kendileri aç değilmiş gibi her zaman bir kap yemeği kolu komşuya da verirdi. Annesinin bu yaptığına 4-5 yaşlarında sinirlenmeye tepki vermeye başlamıştı. Temizliğe giderken onu yanında götüren annesine kızıyordu. Tek çocuk olduğu için fakirlerdi ama hep el üstünde tutuluyordu.

Çocuk aklıyla ilk evdeki yemeği paylaşmaktan hoşlanmadı, sonra annesinin temizliğe gittiği evlerin neden bu kadar büyük ve güzel olduğunu sorguladı. O evlerde yaşayanlar çok güzel giyiniyor, her istediğini yiyebiliyorlardı. Bir de onları küçük görüyorlardı. Oldu bitti sevimli bir yüzü sıcak kanlı ama sessiz bir tavrı vardı. Öyle lafa söze karışmazdı. Bütün eziyeti annesineydi. Annesi o denli iyi bir kadındı ki, herkes kendi gibi bir kızı olduğundan bahsederdi. Oysa Gülden bu hayatta bir tek annesine benzemek istemiyordu. Onun gibi iyilik timsali, herkese kendini kullandıran, elindeki ekmeğini yedireceğine ölürdü daha iyi.

Sekiz yaşlarında annesiyle birlikte temizliğe gittiği evde bir erkek çocuğu vardı. Ondan iki yaş büyüktü. Ne zaman oraya gitse onunla dalga geçiyor, itip kakıyordu. Evin hanımı da bunu gördüğü halde sesi çıkmıyordu. Annesi de onu savunmuyordu. O kinci biriydi. Günlerce ne yapabilirim, nasıl zarar veririm diye düşünmüştü. Aklına bir sürü senaryo geliyordu. Ancak onun olduğunu anlarlarsa kimse acımazdı. O yüzden kimsenin ondan şüphelenmeyeceği bir şey yapmalıydı. Sekiz yaşında bir çocuğa oranla akıllıca davranmalıydı.

Bir gün annesinin fareler için zehir koyduğunu gördü. Hemen bir beze bir kaşık kadar aldı. Haftada bir gittikleri eve o gün heyecanla gitti. O çocuğun meyve suyuna çay kaşığının ucuyla karıştırdı, kendi götürdü. Çocuk yine onu eziklemişti. Bu sefer sesini çıkarmadı. Bir sonraki hafta o çocuğun hastalandığını öğrendiklerinde annesi çok üzülürken, o yine meyve suyuna aynı miktarda zehir koymuştu. Bütün bardağı içtiğinden emin olduktan sonra tüm gün takip etmişti. Üçüncüye gerek kalmadan çocuk ölmüştü.

Annesinin feryatları ilk günkü gibi kulaklarındaydı ve zevk veriyordu. Aile ağlarken sesi çıkmadan üzgün pozisyonuna girerek köşe de onları izlemişti ve kadının acısından tatmin olmuştu. Bundan hoşlandığını hiç acımadığını anladığı günden beri de ona kim ne yaparsa cezasını çekecek şekilde karşılık vermişti.

Kimse bunun bir cinayet olduğundan şüphelenmemişti. Tabi o zamanlar adli tıp bu denli gelişmiş değildi. Hem kim sekiz yaşında saf bir çocuktan şüphelenirdi ki, bu şekilde hayatına devam etmişti. Ortaokula gitmeye başladıklarında en yakın arkadaşı Nuran ondan daha çalışkandı, daha güzeldi. 13 yaşına geldiklerinde kendisi kilolu, sivilceli ve herkesin sevdiği saf kızdı. Oysa Nuran simsiyah saçları, esmer teni ve mesafeli duruşuyla herkesin gıpta ettiği biriydi.