ARDIÇ +18 (DÜZENLENDİ!)

40.Bölüm

Hepinize yeniden merhaba. Sizleri nasıl özledim anlatamam.

Bölümü okumadan önce 39'a tekrar bakın derim çünkü bütün bölümler düzenlendi ve 39 bitmesi gereken yerde bitmiyor bilginize.

Sizleri seviyorum.

Keyifli okunmalar dilerim.

Zihnim sanki duman altındaydı. Sisin önünü kapladığı ve görmemi engellediği hatıralar bir dehlizin içinde kaybolmuştu.

Adının Meline olduğunu öğrendiğim ve kendisinden hiç haz etmediğim kadının kim olduğunu öğrenmek için seansın bitmesi için saniyeleri saysam da zihnimi boşaltmaya çalıştım.

"Doğru," dedi anında. "Ama ben buraya senin için geldim." Dediğinde kaşlarım mümkünmüş gibi daha çok çatıldı. "Beni daha ne kadar orada tutacağını sanıyordun ki?"

"Son bir adım daha." Diyen doktorumun sesiyle beraber daldığım yerden sıyrıldığımda gözlerim karşımdaki alanı buldu. Ellerim sıkı sıkı demirlere tutunmuşken yaklaşık üç metre uzunluğundaki alanı otuz sekiz dakikada yürüdüğümü fark ettim.

Önce ayaklarıma masajlar yapılıyor, iğnelerle uyarılıyor daha sonra doktorların yardımıyla ağır hareketlerle yürümem sağlanıyordu.

Ayağımı kaldırmak yerine çoğu kez sürüklesem de bir hareket bile benim için çok kıymetliydi.

Keskin sırtını kapıya yaslamış beni izlerken sabırla bekliyordu. Günlerimiz belki de aylarımız bu şekilde geçecekti.

Son adımı da zorlukla attığımda neredeyse yere yığılacağım sandım. Çok yorulmuştum. Kaslarımı zorlamak yeterince zorken hafızamdaki siliklikler de çoğu zaman bazı durumlarda bocalamamı sağlıyordu.

"Tamam." Dedi doktorum beni tutup sandalyeye oturturken. "Bugünlük bu kadar yeter. Yeterince yoruldunuz. Eve gidince size söylediklerimi yapmayı unutmayın." Diye tembihledi. Keskin yaslandığı yerden doğrulurken adımlarını bana doğru attı.

Hemen önümde durduğunda benimle aynı boya gelebilmek için önümde çömeldi. "Çok terlemişsin," derken elleri yüzümdeki saçlarımı sıyırdı. "Eve gidince bir duş alsan iyi olur. Terli terli durma böyle sakın. Hasta olursun."

"Tek istediğim dinlenmek." Dedim nefes nefese. "Bütün bedenim ağrıyor." Ama bacaklarımı hala hissetmiyorum.

"Doktorunla konuşayım birazdan çıkarız." Dedi ayaklanırken.

"Tamam." Demekle yetindim sadece.

🥀

İKİ AY SONRA

Hayat çaba gerektirir. Her çaba beraberinde çok güzel sonuçları doğurur. Kaçıncı seansımdı bilmiyorum ama artık yavaş yavaş yürümeye başlamıştım.

Uzun süre ayaklarımın üzerinde durabiliyor, bacaklarımdaki her türlü baskıyı hissediyordum.

Bu iki ay cehennem gibiydi. Yeniden yürüyebilmekse ayaklarımın altına cennetin serilmesi gibi bir histi.

O kadar umutsuzdum ki bu süreçte. Keskin her ne kadar geçici dese de sanki bunu beni yatıştırmak için yapıyor sanmıştım hep ama öyle olmamıştı. Kendimi kötü hissettiğim her anımda yanımdaydı.

Bazı günler seanslara gitmek yerine onunla bilirlikte evde çalışırdık. Benim için salondaki odalardan birini tamamen hastanedeki seans odasına çevirmişti. Günlerimizi orada beraber geçirdiğimiz olurdu. Benimle birlikte onun da yorulduğunu bilsem de bundan hiç şikayetçi değildi.