ARDIÇ +18 (DÜZENLENDİ!)

28.Bölüm Sezon Finali

SİZİ HEMEN BÖLÜME BIRAKIYORUM AMA BÖLÜM SONUNDAKİ AÇIKLAMAYI OKUMAYI UNUTMAYIN SAKIN!

Bir annenin evladı için endişelenmesi, yalın ayak dolaşması ve acısını saklamadan çekinmeden yaşaması nasıl bir duyguydu hiçbir zaman bilemeyecektim.

Bir çocuğun korktuğunda annesine sığınmasını, kaybolduğunda annesini aramasını ve annesinin onu hiçbir zaman bırakmayacağına inanması nasıl bir şeydi hiçbir zaman bilmeyecektim.

Baba nasıl bir güvenli dağ demekse, abi üzerime düşen o dağın gölgesiyse anne sarıp sarmalayan, saklayan, sakınan ve koruyandı.

İçimde saklı kalmış kız çocuğunun üzüntüsü vardı.

Onun yarasını taşıyordum.
Bir çocuğun yarasını taşımak çok acıtıyormuş.
Kırgınlığı nefes aldırmıyormuş.
Bilmiyordum.

Ev demek bazen anne demekti ve benim evim yoktu.

Hiç olmamıştı.

Bir can evim vardı sadece.

Katran karası gözlerle, deniz kokusuna sahip olan.

Can evim, vardı.

Bir bana vardı.

Hepte olacaktı.

Vakit gelmişti.

Vakit artık ne çok uzaktı ne de çok yakındı.

Vakit artık gelmişti ve ben bugün can evimden yanacaktım.

Nasıl gittim Zeynebin yanına bilmiyorum.

O kara haberi nasıl verdim, bir annenin yüreğini nasıl yaktım onu biliyordum işte.

Bir kadın vardı hayatımda. Adı Zeynep olan. Bana can dost, yoldaş olan. Bir ihtimal bile olda verdiğim haberde sinir krizi geçiren ve kahvelerindeki parıltının sönmesine sebep olan bir haber verdim ben ona.

Yaşarken öldürdüm kardeşimi.

Yaşarken yaktım yüreğini.

Bir annenin kulağından bir ömür silinmeyecek o haberi verdim ben bugün.

Bir adam vardı hayatımda. Adı Sinan olan. Bana abi olan. Bana öz abimden de abim olan. Üniversite yıllarında beni koruyup kollayan. Benim için girdiği her kavgada karakolluk olan. O kavgalarda aldığı yaraları saran bir kardeşi vardı.

İki abim vardı. Biri varlığıyla bile yokluğunu hissettiren. Diğeri ise yokluğunda bile var olan.

Karısının feryadında can vermişti bugün. Benim haberimde boğulmuştu.

Bir çocuk vardı hayatımda. Can almama, can vermeme sebep olacak olan bir çocuktu. Adı Uraz olan. Bana umut olan. Bana evlat olan. Bana doğurmakla anne olunamayacağını öğreten. Bana en güçsüz anlarımda bile varlığıyla ilaç olan. Korktuğunda annesini bulamadığında bana sığınan. Göğüsümde uyuttuğum, hastalandığında başında sabahladığım, düştüğünde kaldırmak için beklediğim o çocuk yoktu şimdi.

Bir çocuk girmişti altı sene evvel hayatıma.

Şimdi yoktu.

Üzerinde kocaman harflerle MORG yazılı olan tabela içimi deşiyordu. Zeynep buz gibi zemine çökmüş gözlerini yere dikmiş içeriye girmeye cesaret edememişti. Sinan, hemen Zeynebin yanındaydı. Ona sığınmıştı çünkü bu hayatta Zeynep ve Urazdan başka kimsesi yoktu.

Kaybedince anlaşılıyormuş demekki bazı kalplerde yerin.

Kaybedince anlaşılıyormuş demekki bazı insanlardaki yerin.