Defne ile Deniz

25. her şeyin nasıl başladığını hatırlıyorum

oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın lütfen ♥

2. bölümden alıntı;

Defne

Onu gördüğüm ilk anı hatırlıyorum...

Aldıkları sayının mutluluğuyla yüzüne yayılan gülümsemesinin bulaşıcılığı varmış gibi bana da sıçradı ve dudaklarım istemsizce kıvrıldı. Birden beni buldu gözleri. Sanki ben ona seslenmişim gibi bir anda bana baktı.

O anda uzay-zamanda bükülme yaşandı ve zaman yavaşladı.

Kütleçekim kuvveti zamanın akışını etkiler. Kütleçekim alanı ne kadar güçlüyse, zaman o kadar yavaşlar.

Fizik dersinde hiç başarılı olamamıştım, ancak Einstein'ı ilk kez bu kadar iyi anlıyordum.

Zamanı bir karadelik ya da dev bir yıldız yavaşlatmazdı her zaman. Bazen, bunu bir insan yapardı.

7. bölümden alıntı;

Deniz

Ona âşık olduğum ilk anı hatırlıyorum.

Henüz yedi yaşındaydım ama biliyordum. Çarpım tablosunu bilmiyordum, bölme yapamıyordum, ara ara gelen turistlerin dilinden ise hiç anlamıyordum ama ona âşık olduğumu biliyordum.

Ben, yedi yaşındaki Deniz, dünyanın anlamını çözmüştüm.

Kalbimiz dakikada ortalama 70 kez kasılır. Dört odacıktan oluşur. Kapakları vardır ve bu kapaklar kanın dört odacıkta akışını kontrol ederler.

Biyoloji dersinde hiç başarılı olamamıştım, ancak insan fizyolojisini ilk kez bu kadar iyi anlıyordum.

Kalbimiz bazen dakikada ortalama 700 kez atar ve biz yaşamaya devam ederiz. Bazı kalplerin odacıklarında sadece kan temizlenip vücut dokularına gönderilmez. Bazı kalplerin odacıklarını bir insan kaplar.

önceki bölümden;

Meşhur dilek ağacının olduğu tepenin yanındaki yoldan geçerken dilek ağacına asılmış binlerce dileğin rüzgârda sallanmasını izledim. Umut ne kadar da güçlü bir duyguydu. Ufacık bir umudum olmasını isterdim.

İzmir'in kordonunda yürürken Özgü her zamanki gibi enerji saçıyor, Caner ona uyum sağlıyordu. Ben ise yalnızca yürüyordum yanlarında. Denizin rengini algılayamıyordum. İnsanlara baktığımda hepsi farklı farklı giyinmişti ama renklerini göremiyordum. Her şey grinin farklı tonlarıydı sadece.

Hiçbir şeyin ilgimi çekmediğini de fark ettim orada. Artık bu dünyada benim ilgimi çeken hiçbir şey kalmamıştı. Ölümü düşündüm. Ulaşmak istediğim bir şeydi ama tuhaf bir şekilde bunu kendime yapmak istemiyordum.

Kalabalığın içinde, benden oldukça uzak bir noktada farklı bir şey takıldı gözüme. Tüm bu griliğin içinde bir renk... Turuncu saçlar.

Kalbim bedenimi o tarafa doğru harekete geçirmek istiyor gibi çırpınmaya, göğsüme vurmaya başladı. Turuncu saçlı kız bir ara yola dönüp gözden kaybolduğunda koşmaya başladım. Var gücümle koştum. Kalabalığın arasından geçerken çarptığım, yere devirdiğim insanlar oldu. Bana bağırdıklarını duyabiliyordum ama kelimeleri algılayamıyordu beynim.

Onun döndüğü yola döndüm ama yoktu. Koştum ben de. İleri, geri, sağa, sola... Girebileceği tüm yolların sonuna kadar koşup geri döndüm, sonra diğer yola girdim. Her yerde aradım. Her yere baktım.