Defne ile Deniz

12. bir defne yeşili, bir deniz mavisi

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayınız 💕

🌿🌊

Çantamı kapıp kapıya doğru koşarken elimdeki telefonumun titremesiyle durup kimin yazdığına baktım.

Deniz, sokak duvarlarından birine son çizdiğim çiçek resmini atmış ve ‘Buradan geçmişsin’ yazmıştı.

Hemen ardından yazdığını şapşal bir sırıtışla okudum.  Deniz hayatıma girdiğinden beri telefona bakarak sırıtmalarım ailem arasında bir espri malzemesi olmuştu zaten.

Deniz: Bu elli sekizinci.

“Anne ben çıkıyorum!” diye seslendikten sonra hızla ayakkabılarımı giyip evden fırlayarak çıktım. Annem arkamdan, “Yanına hırkanı al! Sabahları serin oluyor artık!” dese de yavaşlamadım çünkü acelem vardı. Beni bekleyen biri vardı. Çok önemli biri…

Deniz’e yazdım.

‘Nereden biliyorsun? Saydın mı?”

Deniz: Saydım tabii ki.

Hızlı hızlı yürürken yanıtladım.

‘İnanmadım şu an.’

Deniz: Aşk olsun sevgilim. Birazdan seni utandıracağım.

‘Olsun. Aşk olsun.”

Deniz: O var zaten.

Köşeyi döndüğüm anda her sabah sabırsızlıkla görmeyi beklediğim o manzaramla karşılaştım: Koluna astığı spor çantası ile okula gitmek için beni bekleyen Deniz. Sevgilim…

Her sabahki gibi onu görür görmez koştum ve boynuna atladım. Beni sıkıca tutup kaldırdığında ayaklarım yerden havalandı. Ayaklarımı her anlamda yerden kesmesini seviyordum.

“Günaydın sevgilim,” dedi her sabahki gibi.

Ve ben de aynı şekilde yanıtladım. “Günaydın sevgilim.”

Özgü ve Caner’le buluşacağımız yere doğru yürürken elimi tutmak yerine telefonundan bir şeyler açıp ekranı bana çevirdi. Ne gösterdiğine baktığımda, telefonu şaşkınlıkla aldım elinden. “İnanamıyorum sana Deniz…”

Şehrin neredeyse tüm sokaklarında, köşe başlarında benim minik çizimlerim vardı ve Deniz hepsinin fotoğrafını çekmişti.

Telefonu elimden alırken, “Herhalde yani,” dedi oyunbaz bir böbürlenme ile. “Gururlu sevgililer böyle yaparlar.”

Kolumu beline sardım. “Harika sevgililer böyle yaparlar.”

O da kolunu omzuma attı. “Bir de kendini bilmezin biri çıkar çizimini boyar diye korktum. Şimdi hepsi sonsuza dek güvende.”

Ancak Deniz sevgilisinin çizimlerinin bile güvenliğini düşünebilirdi.
Kafamı kaldırarak baktım ona. “Bir süper star olmak üzeresin. Oysa seni saklayıp kimselere göstermemem gerekiyordu.” Yalandan dudak büktüm. “Yakında tüm dünya seni tanıyacak.”

Dudakları tebessümle kıvrıldı ve omzumdaki tutuşu daha da sıkılaştı.

“Benim dünyam senden ibaret sevgilim, diğeri beni ilgilendirmiyor.”

Ben onun dünyasıysam o da benim için bu evreni anlamlı kılan yegane şeydi.

“Bugün için heyecanlı mısın?” diye sordum.

Bugün öğleden sonra liseler arası basketbol maçı vardı Deniz’in. İlçe finali oynanacaktı.

Dudaklarındaki tatlı tebessüm hafif kibirli ama havalı bir hal aldı. “Neden heyecanlı olayım? Onları sahaya gömeceğiz.”