KARANLIĞA DİRENİŞ +18

12.Bölüm

                            İyi okumalar 🫠

Bölüm Şarkısı;
Yalnızca Sitem~Sezen Aksı

🍃

Kehribarlarım karşımda ki çiftteydi. Burası Salim'den kaçarken sığındığım evdi ve şu an bu evi yapan kız ve adamdan alamıyordum bakışlarımı.

"Ay ışığı?" adamın tanıdık gelen melodisi, kıza doğru seslendi.

"Efendim Mahir'cim." kız adam dönünce, adam arkasında sakladığı kar küresini, sakladığı yerden çıkartarak, kıza doğru uzattı.

"Mahir.." duygu yüklü duyduğum melodiyle sertçe yutkundum.

Kız eline aldığı küreyle, hızla adamın boynuna atlayarak, "Sen olmasan ben ne yapardım?" diye mırıldandı naif sesiyle.

Minyon bedeni, giydiği beyaz elbise içerisinde parlıyordu. Elbiseye inat siyah saçları rüzgarda uçuşurken, dudaklarında mutlulukla kaçan kıkırtılar etrafa neşe saçıyordu.

Adam iri bedeniyle kızı daha çok sarmalayarak, "Asıl sen olmasan ben ne yapardım ay ışığı? Bu bedenin içerisinde ki ruh senin varlığınla nefes alabiliyorken, yaşamımı sürdüren kalp senin varlığınla atıyor." dedi adam şefkatle.

Birbirlerinden ayrıldıklarında, kız heyecanla yere bağdaş kurup oturarak, elinde ki kar küresinin melodisinin çalmasına sebep olurken, adam da yere oturarak hayran zeytinleriyle karşısında ki kızı izliyordu.

Bu görüntü karşısında tekrardan sertçe yutkundum. Karşımda ki bedenler, ben ve Karan Mahir'in ta kendisiydi. Kızın elinde ki kar küresi ise evde baş köşemde sakladığım küreydi..

"Kizum." kulağıma doluşan sesle rüyadan ayrılan bilincim şu ana dönmemi sağladı.

Bazı şeylerin açıklamasını yapamıyordum. Ben hiç iyi değildim, neler oluyordu bana?

Kehribarlarım aralayarak, bana şefkatle seslenen yaşlı kadına çevirdim. Yattığım yatağın üzerine oturmuş, şefkatle saçlarımı okşarken aynı şefkatle kehribarlarıma bakıyordu, kehribar hareleri.

"Oy benim kinalı kizum." yaşlı kadının gözlerinden taşıp yanaklarını sıyıran yaşlara baktım.

Zihnim gördüğüm rüyanın etkisinde kalmıştı. O küre.. Karan Mahir, ev bunları açıklayacak sebep bulamıyordu zihnim.

Kızıl saçlı yaşlı kadın, yanıma uzanarak yanağımı şefkatle okşadı bu sefer.

"Sen gerçek misun?" gözünden akan yaşlarla sorduğu soruyu cevapsız bıraktım.

İçimde fırtınalar koparken dudaklarım aralanmıyordu.

Kadının dudaklarının arasından kopan hıçkırıkla, "Anneannem sen ölmüştun biz.. biz seni gömduk. Ahan benum şu yüreğum her gün acıyla yanıp dururken sen karşimdasun. Oy kurban olurum ben sana." ağlayarak kollarını sertçe bana saran kadınla beraber gözümden bir damla yaş aktı.

Ölü bildiğim anneannem..

Ben nasıl bir oyunun içerisindeyim? Yıllarca anne ve babam tarafından yalanla büyütülen bu beden, neler yaşadı? Neden hiçbir şeyi hatırlamıyordum?