Tweestrijd

Hoofdstuk 5

'Het slachtoffer is gestorven aan een grote hoeveelheid bloed verlies.' Ik keek toe hoe de patholoog-anatoom het witte laken open vouwde waaronder het levenloze lichaam van Noah verscheen. Mijn adem schokte en verschrikt keek ik naar de jongen voor mij. Zijn huid was lijkbleek en de nog lichtroze wonden sprongen uit het wit naar voren. Er stonden tandafdrukken in de huid en op sommige plekken was hij zelfs opengescheurd als een stuk vees wat je van een kippenpoot aftrekt. Ik rilde en richtte mijn blik op de patholoog. 'Deze wond moet fataal geweest zijn.' wijzend op tandafdrukken in de nek. 'De Halsslagader is door gebeten, waardoor hij is dood gebloed.' Ik knikte. 'zijn er nog sporen gevonden?' vroeg ik, hopend dat hij klaar zou zijn met het lichaam. Normaal kon ik er wel tegen. Ik vind het altijd wel interessant, maar vandaag kon ik het gewoon niet hebben. Die tandafdrukken in de buik van de jongen waren te veel. Ze deden me onbedoeld denken aan vannacht. Precies dezelfde plek maar een andere soort wond.

'Er is dierlijk DNA gevonden. Speeksel in de wonden en haren over het lichaam. Maar geen menselijke resten.' De patholoog hield een potje met wat haren en een reageerbuisje met een dun laagje vloeistof omhoog. 'Hij had trouwens dit T-shirt aan.' de patholoog viste een plastic zak van de tafel en overhandigde het aan mij. 'Doggie walk.' las ik op van het T-shirt. Onder de naam van het bedrijf stond er een telefoon nummer en een e-mailadres. 'Kijk daar hebben we wat aan.' zwaaide ik tevreden met de zak en overhandigde hem aan Wolfs die het aandachtig bestudeerde. 'Is er nog meer?' de man schudde zijn hoofd en stak een dossier naar voren. Ik pakte het aan en stak mijn hand op als bedankje. Met de zak en dossier in ons handen verlieten we de ruimte.

Nadat we op het bureau aangekomen waren gingen we gelijk in de weer met de nieuw verkregen aanwijzingen. Ik had de computer gelijk opgestart en de internetbrowser geopend. Ik liet mijn vingers over de toetsen van het toetsenbord glijden en al gauw verschenen er verschillende websites boven op de pagina. 'Doggie walk is een honden uitlaatservice voor uw trouwe viervoeter.' las ik op van de webpagina en scrolde verder op zoek naar verdere informatie. 'Staat er iets over de oppassers?' vroeg Wolfs geïnteresseerd en boog voorover. 'De oppassers zijn ervaren in het oppassen, verzorgen en uitlaten van uw honden. Ze hebben een groot hart voor het welzijn van uw dier...bla, bla... oppassers.' Ik bewoog de cursor naar de link en klikte het aan. Op de pagina verschenen portret foto's en korte stukjes tekst. Ik scrolde door de lijst met namen en vond al gauw de naam van ons slachtoffer. Een foto dook op die ik aanklikte en vergrote. Op de foto zat Noah naast een hond op de grond en had een arm om het dier heen geslagen. In zijn bruine ogen stond een vriendelijke blik. Een blik waar ik het warm, en een knagend gevoel in mijn buik, van kreeg. 'Noah. Al 2 jaar in dienst. Zijn lievelingsdier is een hond en hij houd er van om wandelingetjes met de hond te maken.' Vatte ik het lange stuk tekst samen in 3 korte zinnen. 'Is er een lijst met tijden waar en wanneer hij ingeroosterd staat?' ik schudde mijn hoofd. 'dat zouden we even aan Doggie walk moeten vragen.' ik schreef de contactgegevens over op een blaadje en hield het omhoog. 'Maar even langs gaan?' Wolfs knikte en stond op van de stoel waarna hij zijn jas aan trok.

De middag verliep snel. We waren het bedrijf langs geweest en hadden een enorme lijst gekregen met adressen en afspraken van de afgelopen weken. Het was duidelijk te zien dat hij erg van zijn werk hield. Hij staat veel ingepland en zijn grote hulp zullen ze ook erg gaan missen, hadden ze nog even benadrukt. Het was nog een hele klus om die lijst af te gaan. Als de dader wel op de lijst staat. Onze enige aanknopingspunten waren de hondenbeten. Als we het DNA van de juiste hond wisten te vinden. Was het nog steeds de vraag of het baasje echt de dader is. Ik keek op uit de lijst toen ik twee warme handen om mijn schouders voelde. Ik boog mijn hoofd naar achter en keek recht in de blauwe ogen van Wolfs. Zijn helderbluwe ogen waar ik uren in kon verdwalen. De ogen die me zo liefdevol aan kunnen kijken. Verliefd en vol passie. Ik maakte mijn ogen los uit de zijne. Als ik er te lang in zou kijken, zou ik mezelf verliezen, niet meer helder na kunnen denken en domme dingen zeggen. Hij bewoog zijn handen over mijn huid en masseerde mijn nek en schouders. Het voelde goed. Heerlijk.
Ik sloot mijn ogen van genot, en genoot vol op van wolfs' massage.
'Wat ben je gespannen.' verbrak Wolfs de stilte. 'Oow.' humde ik wat en hield mijn ogen gesloten. Wolfs liet zijn handen onder mijn shirtje glijden en verplaatste de bewegingen naar mijn onderrug. Ik rilde en kreeg kippenvel op mijn armen. 'Oow lekker.' kreunde ik.
Beschaamd verborg ik mijn hoofd in mijn armen op tafel, waardoor er nu wel meer van mijn rug zichtbaar werd. Wolfs begreep de hint en plaatste zijn handen lager. 'mmm' humde ik en hij trok mijn t-shirt omhoog tot mijn nek zodat mijn rug, op mijn bh na ontbloot was. Ik verstijfde even maar toen ik kort daarna zijn handen op mijn blote rug voelde, liet ik het gaan. De massage was te lekker om me druk te maken over wolfs zijn handtastelijkheid.
Ik hoorde geritsel en voelde zijn ademhaling over mijn nek strelen. De warme adem liet mijn haren overeind staan en verwarmde me van binnen. Zou hij zijn lippen in mijn nek duwen. Me kusjes geven en of iets met zijn tong doen. Ik merkte dat ik opgewonden werd. Ik had mijn hoofd nog steeds verborgen in mijn armen en kon niet zien wat hij deed. Wat was hij van plan. Hij schoof een bh bandje opzij en wreef net onder mijn schouder blad. 'mmm.' kreunde ik weer. Ik kon het niet in houden het voelde gewoon te goed. Mijn fantasie speelde weer op. Zou hij dadelijk het bandje helemaal los maken of zijn handen naar voren glijden? Nee natuurlijk niet, wat dacht ik wel.

Wolfs liet hij zijn handen over de zijkant, naar mijn heupen glijden. Zijn handen stopte abrupt net boven mijn heupen en lieten me los. 'hmmm.' kreunde ik protesterend. Ik wilde dat hij door ging. Maar Wolfs ging niet verder. 'Eva, wat is er met je heup.' ik rechte mijn shirtje en draaide me om in mijn stoel. 'Mijn heup?' vroeg ik niet begrijpend wat hij bedoelde. Wolfs knikte en trok het shirtje ietsje omhoog waaronder de blauwe plekken van mijn vingers verschenen. 'Oow dat.' deed ik alsof het niks was, wat het ook was. 'Hoe kom je er aan?' ik keek naar de plek en haalde mijn schouders op. 'Geen idee.' Antwoorde ik. Ik loog. Anders dan de meeste blauwe plekken wist ik donders goed waar deze vandaan kwamen. Ik stond op, liep naar de keuken en zette de waterkoker aan. Wolfs achtervolgde me, leunde tegen het aanrecht aan en hield zijn ogen strak op mij gericht. 'Dat zijn geen normale blauwe plekken.' Bromde Wolfs en sloeg zijn armen over elkaar. Ik pulkte een nieuw theezakje uit het zakje wat ik vervolgens weg gooide, en hing het theezakje in de mok.
'Ik weet het niet meer oké.' loog ik hopend dat hij er over op zou houden. Maar ik wist als geen ander dat hij dat niet zou doen. Hij zou het hier niet zomaar bij laten en schudde ongelovig zijn hoofd.
'Die plekken zijn niet normaal die herinner je vast nog wel.' De waterkoker sloeg af en grillig schonk ik het hete water over het zakje. Nog voordat ik de beker in mijn handen kon nemen, had Wolfs mijn arm vast gepakt. Zijn vingers vormde om mijn bovenarm en weerhielden mij om weg te lopen. 'Oh.' Zijn greep verslapte. Ik draaide me om zoekend naar zijn ogen die hij op zijn hand gericht hield. Ik zag de bedenkelijke blik op zijn gezicht. Kijkend naar mijn bovenarm. 'Het zijn bloeduitstortingen van vingerafdrukken. Het zijn knijp wondjes.' concludeerde hij en liet me los. ik staarde naar mijn voeten. Niet wetend wat ik moest zeggen.
'Wanneer is dit gebeurd. Is er iets gebeurd?' Vroeg hij angstig. Ik schudde mijn hoofd. 'Het is niets, echt, het stelt niets voor.' ik pakte de thee op van het aanrecht en liep door naar de tafel. Het liefst was ik naar boven gevlucht maar daar was het nog te vroeg voor en ik kon niet heel de avond op mijn kamer doorbrengen. Wolfs achtervolgde me als een hondje naar de tafel, en nam plaats tegenover mij.
'Eva. Dit is niet niks. Gister was je nogal paranoia en nu heb je rare blauwe plekken.' 'dus?' Wolfs zuchtte luid. Hij was er klaar mee. Klaar met dit gesprek, wat hij eigenlijk liever links liet liggen. Klaar met alles. Hij gad geen zin meer in mijn moeilijke gedoe. Geen zin meer in mijn ontkenningen en was mijn standaard antwoorden meer dan zat. Maar toch moest hij er elke keer weer over beginnen. Elke keer de sfeer verpesten en dat onderwerp op tafel gooien. Ik was het ook zat. Hij is heus niet de enige.
'Ik maak me zorgen om je.' ik keek op. In zijn ogen stond een bezorgde blik. De blik knaagde van binnen. Ik haat het als mensen zo naar me kijken. Dan voel ik me zwak en kwetsbaar, iets wat ik niet ben, en iets wat ik niet wil zijn.
'Ik wil niet dat je iets overkomt of dat je jezelf iets aan Doet.' Ik liet mijn blik vallen en staarde naar mijn handen die om de mok gevouwen waren. Wolfs legde zijn handen om de mijne en hield me vast. 'praat met me.' dwong hij. Maar ik hield mijn kaken stijf op elkaar. 'Eva toe, vertel wat er in je omgaat.' Ik voelde de tranen in mijn ogen op komen en knipperde hevig om ze te binnen te houden. Ik kon ze niet laten lopen. Niet in wolfs zijn aanwezigheid. Hij mocht ze niet nog eens zien. Hij heeft ze al te vaak gezien. Ik maakte mijn handen los uit zijne, stond op, gooide de mok leeg in de gootsteen en verdween zonder Wolfs nog een blik waardig te geven de trap op. Eenmaal op de trap kwamen de tranen. Dar kon ik ze laten lopen. Niemand zou ze nu zien. Alleen ik.