Tweestrijd

Hoofdstuk 8

Hey allemaal
Bedank voor de vote's en comments. Ik vind het leuk dat zelfs in deze rustige vakantie periode, jullie mijn verhaal weten te vinden en trouw volgen. Jullie zijn top :) Annyway Nog 24 dagen tot seizoen 10!! :D

Heel de ochtend hadden we besteed aan het afgaan van adressen op die eindeloze lijst van Noah. We hadden de lijst al flink weten te halveren om alleen de baasjes met grote (mogelijke gevaarlijke) honden en alleen de afspraken van de afgelopen maand af te gaan. Zuchtend kwam ik tot stilstand voor een grote eikenhouten deur en drukte een paar seconden op de bel. Dit was het zoveelste huis deze ochtend en met tot nu toe weinig resultaat. Binnen klonk er luidruchtig geblaf en het tikkelde geluid nagels over de vloer. Even later verscheen een blaffende rottweiler voor het raam. Binnen werd er wat geroepen waarna de hond stil viel maar over ging in grommen. De deur werd op een kier opengetrokken en in de deuropening verscheen een jong meisje. 'Ja?' klonk er nors. 'Goedemiddag, Eva van dongen recherche Maastricht, dit is mijn collega Wolfs. Wij hebben wat vragen over uw honden oppasser Noah Bennink.' De ogen van het meisje werden groot bij het horen van de naam en duwde de deur verder open. 'wat is er met Noah?' klonk er angstig. 'Wat is je naam?' 'Veerle Dijkman, is er iets gebeurd?' vroeg ze op dezelfde angstige toon. 'Waarom denk je dat?' vroeg Wolfs en hield zijn hoofd een beetje schuin. 'Nou hij was er gister niet. Ik heb ook niks van hem gehoord.' Ik knikte kort dat kan kloppen inderdaad. 'Mogen wij even binnen komen? Dat praat wat makkelijker.' ze knikte kort en trok de deur verder open waarna wij naar binnen stapten. We liepen door naar de woonkamer en namen plaats op de bank. 'Willen jullie wat drinken.' vroeg ze stamelend en wankelde wat heen en weer op haar benen. 'Nee dankje.'antwoorde ik haar vraag waarna ook zij plaats nam naast mij. 'Waar zijn je ouders?' 'me vader is aan het werk en me moeder is dood.' zei ze gevoelloos. ' oh sorry.' verontschuldigde ik me. Ze haalde haar schouders op. 'Ik heb haar nooit gekend. Ik was heel jong toen ze overleed. Maar wat is er met Noah?' bracht ze het onderwerp weer aan de orde. 'Kende je hem goed.' ontweek ik opnieuw haar vraag. Ze staarde naar haar voeten en knikte. 'Wij hebben helaas vervelend nieuws wat betreft Noah.' Ik nam een korte pauze en keek haar aandachtig aan. 'Hij is gister door een misdrijf om het leven gekomen.' Het meisje slikte even en speelde zenuwachtig met een elastiekje om haar pols. Van de zijkant keek ik in haar ogen. Ze waren vochtig maar ik zag geen tranen. Ze snikte even, stond op van de bank en liep naar het raam. Met haar rug naar ons toe gekeerd keek ze naar buiten. Haar handen had ze als steun op de vensterbank gelegd en haar ogen stonden op iets in de verte gericht. Plotseling draaide ze zicht om en liep zelfverzekerd naar ons toe. 'Hoe?' was het enige wat ze zei. Ik stond versteld van haar plotselinge omslaan van haar uitdrukking. 'Daar kunnen we niks over zeggen.' ze rolde met haar ogen en ging zitten op de bank.
'Hoe goed kende je hem?' 'We waren vrienden.' ik zag dat ze moeite had met het uitspreken van het word vrienden. Iets zei me dan ook dat ze niet gewoon vrienden waren. Ik wisselde een korte blik met Wolfs die het meisje probeerde te peilen. 'Was je tevreden over zijn hulp.' ze haalde haar schouders op. 'had je er iets op aan te merken of vond je dat hij het goed deed?' Probeerde Wolfs. 'Hij hield van zijn werk. Hij hield zelfs nog meer van het beest dan ik.' 'Dan beest?' vroeg ik ter verduidelijking. 'Max, mijn vaders hond. Ik heb niks met honden, of gewoon niks met onze hond. Maar Noah vond hem geweldig.' 'Was dat wederzijds?' 'Volgens mij wel.' ik liet mijn blik over de gesloten deur glijden waar het dier achter stond. ' Het is een rottweiler toch?' ze knikte. 'Hoe gaat hij om met vreemden mensen en honden.' Veerle keek afwezig naar haar vingers die restjes vuil er onder haar nagel vandaan haalde. 'Kan hij erg agressief zijn?' voegde Wolfs toe aan de vraag. Ze haalde niet wetend haar schouder op. 'Ik weet het niet, ik heb niks met dat beest. Hij is van mijn vader.' Zei ze resoluut waarna ze opstond en haar T-shirt rechte. 'Dankjewel voor je tijd.' Zei ik waarna ook ik opstond en een kaartje overhandigde. 'Mocht je iets te binnen schieten kun je ons altijd bellen.' Ik gaf een hand en maakte plaats voor Wolfs. 'Wanneer is je vader thuis.' 'Na vijven maar het kan ook later.' Wolfs knikte en gaf haar een hand waarna we naar de deur liepen.

'Ze verteld niet alles.' mompelde ik nadat we ingestapt waren. 'Ik vond haar reactie te gecontroleerd. Ze moest huilen en is aangedaan door het nieuws, maar moest het koste wat het kost verbergen.' sprak ik mijn vermoedens uit en wisselde een korte blik met Wolfs. 'Ik ken er nog zo een.' mompelde hij. Ik negeerde zijn opmerking. Niet wetend hoe ik hierop zou moeten reageren en staarde stug voor me uit. Ik wist dat hij op mij doelde. 'Volgend adresje.' sprak ik over zijn opmerking heen en keek hem afwachtend aan. 'Wat dacht je er van om te gaan lunchen.' Zei Wolfs en wierp een blik op zijn horloge. 'Ja doen we dat.' keurde ik zijn voorstel goed en startte de auto.

Met een vers broodje in onze handen liepen we door de straten van Maastricht. Het was een warme zomerdag. De zon scheen goed en liet de stad nog mooier naar voren komen. Het warme weer deed me goed. Het maakte de dag wat verdraaglijker. Ik had gisteravond nadat ik naar boven was verdwenen nog amper geslapen wat ik ook duidelijk merkte in de ochtend. Ik had de vermoeidheid genegeerd, extra foundation onder mijn ogen gesmeerd en was gewoon aan het werk gegaan als alle andere werkdagen. We hadden nog geen woord gewisseld over gisteravond. We spraken er niet over en stelde ons zakelijk op naar elkaar. 'Wil jij die lijst nog afgaan?' 'Nee, ik denk dat we niet heel veel wijzer worden. Tenzij jij nog wilt?' 'nee hoor hoeft niet persee, of denk jij dat...' stamelde Wolfs ongemakkelijk. Ik schudde mijn hoofd en bracht mijn broodje naar mijn mond. 'Ik wil wat meer te weten komen over de familie Dijkman.' Ik knikte met mijn mond vol, kauwde op het stukje brood en slikte het door, waarna ik mijn mond open deed. 'ja is goed.' 'Oké' was het enige wat Wolfs zei en nam een hap. Zwijgend liepen we verder.
We hadden onze broodjes op en liepen op de terugweg naar de auto. Ik keek op uit mijn gedachte toen ik werd mee getrokken naar een bankje. Wolfs nam plaats en ongemakkelijk bleef ik voor het bankje staan, kijkend naar de man voor me. Hij klopte op de lege plek naast zich en twijfelend nam ik plaats

Ik klemde mijn handen tussen mijn benen en tikte op de grond mwt mijn voeten. Relax joh. Niet zo gespannen. Maar ik kon niet ontspannen. Wolfs had me niet zomaar mee getrokken. Er zat een gesprek aan te komen. Ik was alweer aan het overwegen om op te staan maar mijn nieuwsgierigheid hield mij zittend. Wolfs trok zijn mond open deed hem weer dicht en draaide zich naar mij toe. Onze blikken kruiste, ik wende mijn ogen af van de zijne en staarde voor me uit. 'Ik heb wat voor je.' verbrak Wolfs de stilte. Verbaasd keek ik opzij. 'Hij rommelde wat in zijn binnenzak en haalde er even later een pakje uit. Hij stak het naar me uit en ongemakkelijk pakte ik het aan. Het was een klein plat pakje, in een rood glanzend papier in gepakt en met een wit lint er omheen gespannen. 'Het stelt niet heel veel voor.' klonk er bescheiden. Ik wist mezelf geen houding te geven en staarde beduusd naar het nog steeds ingepakte cadeautje in mijn handen. Niet wetend wat ik er mee moest. Ik liet het door mijn vingers gaan en frunnikte aan het lint. Nadat het lint er af was pulkte ik aan het plakbandje en trok het papier open. Verrast keek ik naar het cadeautje dat open en bloot op het papier lag. 'Ik weet niet of je het wat vind, maar misschien helpt het.' Ik pakte het bij het koortje en hield het recht omhoog, tussen ons in. Het was een kleine dromenvanger. De ring was bekleed met leer en in het midden was er een web gespannen. Midden in het web zat een donkerblauwe kraal die glinsterde in de zon. Een kort briesje liet de slierten met veertjes en kraaltjes doen dansen op de wind. 'Het verhaal er achter is dat, de slechte dromen gevangen worden in het web, daar blijven ze dan in hangen en worden vernietigd door de eerste zonnestralen. Ik weet natuurlijk niet of hij echt werkt maar het is het proberen waard.' zei Wolfs en trok een flauwe glimlach. Ik lachte nerveus. Wetend dat het niet zou werken maar bang om zijn idee af te keuren en hem kwetsen.
Maar alsnog, was het een lief idee en een mooi cadeau. 'Dankjewel, lief van je.' glimlachte ik dankbaar en streek mijn vingers door de slierten. Ik wikkelde de dromenvanger in het papier en stopte het in mijn binnenzak, waarna ik hem weer aan keek. Er was een kleine twinkeling in zijn ogen te zien. Een teken dat het weer goed tussen ons was. De ruzie van gisteravond zouden we vergeten en verder gaan waar we gebleven waren. Ik pakte zijn hand en vlocht mijn vingers door de zijne. Ik dankbaar glimlachte ik naar hem. Hij glimlach terug en liet zo de vlinders door mijn buik vliegen.