Tweestrijd

Hoofdstuk 13

Een boze vader die de jongen, die niet van zijn dochter af kan blijven, iets aan doet. Dat klinkt als een prima motief.' sprak ik mijn gedachte uit. Wolfs knikte en deed zijn mond open. Maar nog voordat hij iets kon zeggen, galmde Mechels haar stem door het kantoor. 'Wolfs, van Dongen.' We begrepen de hint, stonden op en liepen haar kantoor binnen. Mechels was druk aan het schrijven en hield in haar linker hand een dossier omhoog. Nadat Wolfs de deur dicht trok keek ze op. 'De uitslag van de DNA test is binnen.' zei ze en zwaaide met het dossier. Ik pakte het aan en sloeg het open. Ik liet mijn ogen schichtig over de tekst glijden opzoek naar het verlossende woord. 'Het DNA van Max, de hond van de familie Dijkmans, komt overeen met het DNA wat gevonden is op het lichaam van Noah. Het is een mach. Max is gebruikt om Noah om te brengen.' ik knikte tevreden om de nieuw verkregen informatie. Nu onze vermoedens bevestigd zijn, weten we zeker dat we aan het juiste adres zitten. 'We willen Veerle ondervragen over een mogelijke aanranding.' Stelde ik onze volgende stap voor. Mechels knikte. 'prima.' zei ze en gebaarde dat we weer moesten gaan.

'Je kunt daar gaan zitten.' ik wees naar de stoel aan de andere kant van de tafel en knikte Veerle vriendelijk gedag. Ik ging zitten en Marion nam plaats naast mij.' Wil je wat drinken?' vroeg ik vriendelijk om de spanning te verzachten. Ze knikte. 'Water alsjeblieft.' Ik trok het dienblad wat op de hoek van de tafel stond naar me toe en schonk drie glazen in. Ik gaf Veerle het glas in haar handen en schoof een glas over de tafel naar Marion. Het was macht der gewoonten. Ik had helemaal niet gevraagd of Marion wou, maar wist van Wolfs dat hij altijd nam. Vaak dronk hij er niet eens van en was het bedoel om een getuige of slachtoffer op zijn of haar gemak te laten voelen.

'Veerle?' het meisje tegenover ons keek op. Twee bruine ogen staarden me aan. 'Is het waar dat Noah zijn handen niet thuis kon laten?' vroeg ik maar zonder er eerst om heen te draaien. De twee ogen trokken iets samen en keken me verbaasd aan. 'Nee, hoezo?' Nu was ik de gene die haar verbaasd aan keek. Dit was niet het antwoord dat ik verwacht had. 'Hij was niet handtastelijk of liet je dingen doen die je niet wilde.' Vroeg ik iets wat ongelovig. Hopend dat ze er op terug zou komen. Ze schudde haar hoofd wat haar bruine haren liet dansen. 'Nee.' Was het enige wat ze zei maar met genoeg overtuiging dat het geloofwaardig was. Ik knikte even en wisselde een korte blik met Marion die zich tot nu toe afzijdig had gehouden. Er stonden denkrimpels op haar voorhoofd en ze had haar handen samen gevouwen die ze tegen haar kin aangezet had. Diep in gedachten. Bezig met het peilen van het meisje voor ons. Ik had Marion gevraagd of ze er bij wou zijn. Ik wist dat het een moeilijk gesprek kon worden en had bij dit soort onderwerpen het liefst een vrouw erbij. 'Hij is er niet meer. Je hoeft hem niet in bescherming te nemen hé.' Probeerde Marion. Ze zuchtte. 'Nee, dat weet ik ook wel. Maar er is echt niets.' zei ze standvastig. Daar ging ons motief. Ik sloeg mijn benen over elkaar en ging wat rechterop zitten. Mijn handen vouwde ik samen en leunde wat naar voren over de tafel. 'De reden dat we dit vragen is omdat Renske verklaart heeft dat ze jullie samen gezien heeft.' Ik liet een pauze vallen zodat ze de woorden kon laten bezinken. 'Ze heeft jullie samen betrapt. Jij duwde Noah van je af en liep vlug de kamer uit.' Ze knikte en staarde naar haar handen die om het glas water gevouwen waren. De weinige zonnen stralen die door de lamelle naar binnen kwamen, schenen in het glas en liet het water doen glinsteren. 'ze had ons betrapt. Ik had hem door de schrik iets wat ruw van me afgeduwd, en was van schaamte de kamer uit gerend.' Ze liet het glas door haar handen gaan en speelde met de glinstering in het glas. 'Hadden jullie een relatie?' ze keek op. Haar ogen waren rood en vochtig. Ik kon de tranen zien branden. 'ja, pas 5 weken, maar we hielden het geheim.' Er dwarrelde een traan over haar wang naar beneden. Ze wreef in haar ogen en nam een slok water. 'Je reageerde heel koel toen we je vertelde over zijn dood.' ze knikte. 'ik heb het al die tijd voor mijn vader verborgen gehouden. Ik was goed geworden in het controleren en onderdrukken van mijn eigen emoties. Maar werkelijk, deed het me heel erg veel. Toen jullie weg waren heb ik tranen met tuiten gehuild.' Bij het uitspreken van de laatste woorden stierf haar stem af. Haar schouders beefde en meerdere tranen stroomden over haar wangen naar benden. 'Dankjewel voor je tijd.' besloot ik dat het goed was voor nu waarna we opstonden en haar een hand gaven.