Tweestrijd

Hoofdstuk 23

Bedankt allemaal voor jullie lieve reacties en vote's! :D

Ik werd wakker van een hand die over mijn wang streelde en opende mijn ogen. Ik keek de kamer in. Mijn kamer en keek naar Wolfs die me bezorgd aankeek. 'Meisie toch.' Wolfs' stem stond vol medelijden. Ik negeerde de toon en draaide mijn hoofd van hem weg. Ik kon hem niet aan kijken. Ik wilde hem niet zien. Ik hoefde geen medelijden van hem. Net had ik hem nodig toen ik om zijn hulp riep. Maar nu niet. Nu was hij te laat. 'Het was maar een droom.' Of ik dat nou zei om mezelf er van te overtuigen, als vraag of omdat ik Wolfs gerust probeerde te stellen wist ik niet precies. Meestal zei Wolfs deze zin altijd als ik weer gedroomd had. Maar deze keer was ik hem voor. Ik hoefde niet weer de standaard woorden uit zijn mond te horen. Dan zei ik het liever zelf.

Vanmiddag, na het chinees halen was ik zo diep in gedachten verzonken dat ik zonder uit te kijken de straat over liep. Wolfs had me heel cliché gered door me nog optijd terug op de stoep te trekken. Het hele gebeuren viel dus wel mee. Zo heel erg was het niet afgezien van de schaamte die ik erna voelde. Met een rood hoofd was ik vluch doorgelopen. Deze keer wel goed uitkijkend naar het verkeer en de omgeving. Thuis hadden we chinees gegeten en gingen we rond tienen naar bed. Wolfs had er op aangedrongen om weer bij me te slapen vannacht. Hij was bang dat ik weer aan de wandel zou gaan. Of dat ik weer paranoïde wakker zou worden, het zou vertikken om adem te halen om dan vervolgens weer gekust te moeten worden om een hyperventilatie aanval te stoppen. Dat zei hij wel niet, maar ik wist dat dat de andere reden was waarom hij mij niet alleen liet slapen.
Zo lag ik dus weer in mijn bed. Klaar wakker, Wolfs op mijn lippen en denkend aan de droom. 'Je praatte in je slaap.' ik keek verbaasd opzij. Was dat alles. 'Ik heb geprobeerd je wakker te maken maar je was voor geen meter wakker te krijgen.' 'Oow.' Was het enige wat ik zei. Praten in mijn slaap was zo erg nog niet. Vergeleken met het slaapwandelen en hyperventileren was het niks. 'Je zei dat je niet dood was en riep namen.' ik verstijfde. 'Wat voor namen?' 'Marion, Fleur, Romeo, Esmee, Mechels en mijn naam. Ik werd wakker van je gebrabbel en hoorde mijn naam, waar droomde je over?' Ik slikte. Heeft hij alles gehoord wat ik heb gezegd? Heeft hij gehoord dat... dat wat? Dat je zei dat je van hem houd? Ja dat. Geen idee, maar wat dan nog. Wat is het probleem? Het is toch ook zo. Nee. Ja hoor Eva, geloof je het zelf.
'Eva, waar droomde je over?' haalde Wolfs mij uit mijn gedachten. 'Dingen, niet belangrijks.' 'Eva.' zuchtte Wolfs. Ik beet op mijn lip en staarde recht naar het plafond boven mij. Terwijl ik diep nadacht over de droom voelde ik de tranen in mijn ogen branden. Ik beet ze weg en keek opzij. Wolfs keek me bezorgd aan en liet zijn vingertoppen over mijn wang glijden. Het werd me ineens allemaal te veel. Wolfs zijn aanraking was de druppel die de emmer deed overlopen. Er ontsnapte een traan uit mijn ooghoek die Wolfs wegpinkte, en herhaalde dit bij de volgende traan die uit mijn andere oog naar beneden gleed. Na het vier keer gedaan te hebben gaf hij het op. Het werden er te veel. Ik moest er teveel huilen, en om ze allemaal één voor één onder mijn ogen weg te halen werd te veel. Ik brak. Ik voelde mezelf in duizendstukjes breken en meer en meer tranen stroomden over mijn wangen. Dit was te veel. Ik kon dit niet aan. Van de sterke Eva was niks meer over. Niet meer dan een huilebalk en slappeling. Ik snikte luid en draaide mijn hoofd weg. Weg van Wolfs. Ik wou niet dat hij me zo zag maar kon het niet meer verbergen. Wolfs schoof op. Trok mijn slappe lichaam tegen zich aan en sloeg zijn armen om me heen. Zijn sterke armen drukke me dicht tegen zijn borst aan en wreef over mijn rug. Ik verstijfde in zijn omhelzing en wilde mezelf losmaken uit zijn armen. Het voelde ongemakkelijk. Ik wilde het niet. Ik hoefde zijn aandacht en bovenal zijn zorgen niet. Vroeger moest ik het ook altijd alleen doen. Ik heb nooit andere om hulp gevraagd en zat ook niet op hulp te wachten. Toen Wolfs zijn armen iets verslapte, greep ik mijn kans en veerde overeind. Ik ontweek zijn blik en stond op van het bed. Wolfs stond op maar voordat hij bij me was, was ik de kamer uitgerend en de badkamer in gevlucht. Wolfs volgde mij, ik hoorde zijn voetstappen op de gang en even later geklop op de deur. Als antwoord draaide ik de deur op slot en liet mezelf langs de deur naar beneden zakken. De tranen stroomde over mijn wang naar beneden en van wanhoop schoof ik mijn hoofd in mijn handen. 'Eva?' klonk er bezorgd aan de andere kant van de deur. Ik kalmeerde mezelf door een paar keer diep adem te halen en opende mijn mond. 'Nee, ga weg, laat me alleen.' mijn stem sloeg over. Ik wisy dat wolfs niet zomaar weg zou gaan. 'Eva ik laat je niet alleen.' ik zweeg. 'Eva, doe die deur open en laat me binnen.' 'Nee!' gilde ik. Mijn stem weergalmde door de badkamer. Ik schrok van het scherpe geluid van mijn stem en zette mijn handen aan mijn oren. Zo hoorde ik wolfs niet en kon ik rustig nadenken. Ik stond op en liep naar de muur tegenover de deur, om vervolgens weer terug naar de deur te lopen. 'Eva alsjeblieft.' hoorde ik in de verte. Het geluid werd gedempt door mijn handen die mijn oren afsloten. Ik negeerde het en liep terug naar de muur. Mijn ogen gleden door de ruimte en stopte bij de wastafel. Ik hield mijn pas, liep naar het meubilair toe en ging door mijn hurken zitten. Het waren twee wastafels. Onder de wastafel waren kastjes en er boven hing een grote spiegel. Ik keek naar de knopjes op het witte deurtje. De knopjes sprongen uit het wit van het meubilair naar voren en maakte het aantrekkelijk om ze open te doen.
Achter de witte deurtjes stonden allemaal zeepjes, gels, shampoo en andere toilet artikelen. Ik meende dat in mijn toilettas in het kastje nog een scheermesje zat. Bedoeld voor mijn oksels en benen maar kan ook prima dienen als... Eva, stop dit. Je gaat niet... 'Eva, kom naar buiten.' nee, ik moet dit doen. Negeerde ik beide, Wolfs en de stem. Ik plaatste mijn hand op een van de knopjes en trok het deurtje open. Doe het niet, je gaat je alleen maar ellendiger voelen. Wat kan mij dat nou schelen. Ellendiger kon haast al niet. Dit zou helpen. Het lost het dan wel niet op maar verwerkt zo wel het ellendige gevoel dat ik voel. 'Eva. Alsjeblieft, moet ik de deur soms in trappen.' Ik kroop dichterbij en gluurde het kastje in. Opzoek naar de toilettas die achteraan bleek te staan. Ik stook mijn hand in het kastje en reek naar de toilettas. Dit zou me goed doen. Ik moet dit...niet doen. Mijn arm werd terug getrokken, deed de deurtjes dicht en mijnen strekte zich. Ze gingen staan en brachten me naar de gootsteen. Daar gooide mijn handen water in mijn gezicht en keek ik mezelf boos aan. 'Eva, ik wil dat je nu de deur open doet!' Schreeuwde wolfs van de gang. Gehoorzamend brachten mijn benen me naar de deur en deden mijn handen de deur open.
Wolfs vloog me om de hals en nam me diep in zijn armen. Ik voelde mijn lichaam slap worden en de kracht uit mijn benen wegtrekken. 'oow Eva.' jammerde Wolfs en gaf een kus op mijn hoofd. Mijn ogen brandde van het huilen en mijn hoofd bonkte. Mijn lichaam voelde slap. Futloos. En ik liet mezelf naar mijn kamer dragen waar ik op bed werd neergelegd. Wolfs kroop naast me. Dicht tegen me aan en nam me diep in zijn armen. Nee, ik wil niet. Ik wil niet samen slapen. Laat me los. Dit kan niet. De kracht om mezelf los te maken uit zijn armen had ik niet. Ik had niet eens de kracht om mijn protesten uit te spreken. Ik was te moe. Gebroken en kapot. Mijn ogen werden zwaar en langzaam vielen ze dicht en werd ik meegenomen in een diepe droomloze slaap. In de armen van Wolfs.