Tweestrijd

Hoofdstuk 35

3 maanden later.

Lieve Wolfs x

Van jongs af aan ben ik altijd met mezelf in de knoop geweest. Door bepaalde gebeurtenissen in mijn jeugd ben ik geworden zoals ik (nu) ben. De stoere sterke Eva. Tenminste, dat dacht ik. Eigenlijk was ik was ik gewoon iemand die voor haar problemen wegrent en haar eigen gevoelens niet onder ogen durf te komen. Ik dacht dat ik zo sterk zou zijn. Ik moest sterk zijn. Vroeger had ik nooit een keus.

Ik heb geleerd om mijn gevoelens uit te schakelen en ben over het houden van heen gegroeid. Van mij werd er nooit gehouden. Mijn moeder heb ik nooit gekend die was heel vroeg al overleden en mijn vader heb ik nooit aardig gevonden. Ik hoefde zijn aandacht en 'liefde' niet. Mijn broertje was het belangrijkste in mijn leven. Ik zorgde voor hem, was een moeder in plaats van een grote zus en had alles voor hem over. Ik was verstandig en sterk, zijn grote voorbeeld en deed nooit iets fout, volgens hem. Ik geloofde hem. Ik wilde hem geloven want ik wilde niet nadenken over mijn gevoelens en emoties. Jaren lang ben ik er voor weggerend ik doe het nog steeds af en toe, bewust en onbewust. Ik ontmoete Frank en leerde voor het eerst hoe het is om van iemand te houden en hoe het voelt. Ik was echt verliefd op hem maar liefde maakt blind. Frank was een schat maar geen partner waar ik al mijn gevoelens bij neer kon leggen. Iemand die ik mijn leven kon toe vertrouwen en voor altijd samen mee kon zijn.

Na zijn dood was ik kapot van het verdriet en leerde de harde kant van het houden van kennen. Het los laten, afscheid nemen en verder moeten gaan zonder. Het deed z'n ontiegelijk veel pijn en ik had mezelf gezworen nooit meer verliefd zou worden voor mijn eigen bescherming. De dagen gingen voorbij. De dagen werden maanden en de maanden werden jaren. Het leven ging verder en nam mij er in mee. Ik had jou leren kennen door het werk en ben je in de loop der jaren steeds beter en beter leren kennen. Ik was zo blij dat je na frank 's zijn dood bij me bleef. Ik had al genoeg verloren en zou het niet aan kunnen als jij ook weg zou gaan. Ik had gevoelens voor je gekregen. Ben ik om je gaan geven. Van je gaan houden. Maar kon het niet. Na franks zijn dood wist ik niet meer wat liefde was. Ik had het zelf nooit gekregen en had het van gehouden worden, van Frank geleerd.

In al die jaren na zijn dood, dat het leven normaal door ging en wij samen diverse zaken oploste, leerde ik wat echt houden van, en van gehouden worden was. Voor mij is het naar elkaar uitkijken. Elkaar steunen en helpen in moeilijke tijden en voor elkaar door het vuur gaan. Maar ook de kleine simpele dingen zoals mijn brood smeren, naar me om kijken en speciaal voor mij chinees halen. Onbedoeld ben ik van je gaan houden. En ik haatte mezelf voor jou zo dichtbij te laten komen, maar kon het tegelijkertijd ook weer niet stoppen. De afgelopen weken werd het me te veel. Ik kreeg rare nachtmerries over vallen verdrinken en dieptes. Mijn lichaam wilde verandering en trok me een voor mij onbekende diepte in. Ik wist niet waar ik zou eindigen en was als de dood voor het onbekende. Door het slaapgebrek en de emoties die de dromen met zich meebrachten, ging ik stemmen horen. Een stem uit mijn onderbewustzijn. Een stem die voor al mijn onderdrukte gevoelens sprak en er voor opkwam. Zo koppig als ik was, liet ik me niet kennen. Ik kon niet zomaar veranderen. Ik ben nou eenmaal ben die koppige, gevoelloze Eva die voor haar emoties wegloopt en de gevoelens onderdrukt. Ik was in strijd met mezelf. De strijd tussen de twee Eva's. Mijn harde kant en mijn zachte kant. Natuurlijk was dit een onbegonnen strijd, dat wist ik zelf ook wel maar opgeven zat niet in mijn systeem. Totdat ik klapte, en daardoor inzag dat dit niet zo langer ging. Ik hou van je Wolfs. Ik zou zo ontzettend ontiegelijk veel van je dat ik er bang van werd. Ik wist niet zeker of dit wederzijds was en een afwijzing zou te veel pijn doen. Ik zou het niet aan kunnen. Niet nog eens mijn hart breken, en los moeten laten zoals bij Frank. Voor mijn eigen veiligheid, probeerde ik je van me af te duwen terwijl ik je tegelijkertijd zo dichtbij mogelijk wilde hebben. Ik heb geprobeerd om mijn brandende gevoelens te doven met een dikke deken van smoesjes. Allemaal tevergeefs. Ik hield al té veel van je.

Lieve Wolfs. Het spijt me dat het zo gegaan is, dat ik zo moeilijk deed en dat ik daardoor doordraaide. Maar bovenal spijt het me dat jij hier de dupe van bent en ik zo lang gewacht heb. Lieve wolfs ik hoop dat ik mijn tweestrijd in deze brief heb weten uit te leggen en hoop dat je het begrijpt.

Heel veel liefs Eva <3

Tranen rolde over mijn wangen bij het lezen van deze brief. Ik vouwde hem dicht en staarde ongemakkelijk naar mijn schoot. Wolfs sloeg zijn arm om me heen en als vanzelf liet ik me tegen hem aanzakken. Ik had de brief al zeker 3 maanden niet meer gelezen. Ik had hem in mijn tas gestopt en toen ik thuis kwam onderop in de kast verstopt. Ik had er niet meer aan gedacht en was heel de brief vergeten. Totdat ik hem vanochtend weer vond. Ik twijfelde geen moment en had de brief in de binnenzak van Wolfs gedaan. Op het werk had hij hem opgemerkt en had bij thuiskomst gevraagd of ik hem aan hem wou lezen. Twijfelend had ik ja gezegd. Ik wist niet meer wat in er precies in die brief stond. Ik had die brief niet bewust geschreven. Maar mijn onderbewust zijn had haar laatste krachten besteed aan het schrijven van deze brief en was daarna voorgoed verdwenen.

In de maanden erna had ik niks meer van haar gehoord. Ze was vervaagd, verdwenen niet gewist maar opgelost. Haar, nee 'mijn' zachte kant maar daardoor niet minder sterk, was vermengd met mijn harde kant. Het was goed nu, opgelost.

Wolfs wreef over mijn arm en gaf een kus op mijn hoofd. Ik legde mij handen op mijn buik en liet me troosten door Wolfs. 'Ik begrijp je.' was het enige wat hij zei. Ik snikte even en Wolfs veegde mijn tranen weg. 'Eva.' Ik keek op bij de zachtheid die in Wolfs zijn stem te horen was. 'Het spijt me. Ik had geen idee dat je zo erg met jezelf in de knoop zat. Hoor je die stem nog steeds?' klonk er bezorgd. Ik schudde mijn hoofd. 'Nee het is opgelost.' Wolfs knikte kort en trok mij nog dichter tegen zich aan. 'Ik, nou wij soort van, hadden die brief op de laatste avond in die inrichting geschreven. Hierna was ze vervaagd, en had ik niks meer van haar gehoord.' Legde ik aan hem uit. 'Sorry.' mompelde hij zacht. 'Jij hoeft niet sorry te zijn hoor. Je kon dit ook niet weten. Ik had je niks verteld wat ik wel had moeten doen.' Zuchtte ik. Eigenlijk had Wolfs al die tijd gelijk en had ik eerder met iemand moeten praten. Ik zag het niet zitten en zou het alleen oplossen. Maar dat ik zo erg zou doordraaien had ik nooit gedacht.

'Het is gebeurd, het is zo gegaan en veel kunnen we er niet meer aan veranderen. Ik hoop dat we nu na deze brief het hele gebeuren achter ons kunnen laten en verder kunnen gaan met ons leven.' Wolfs gaf een over duidelijk knikje dat hij het er mee eens was, en rond zijn mond verscheen een breede aanstekelijke lach. Ik lachte terug en wreef met mijn hand over mijn al licht gebolde buik. 'Die ene keer.' kon Wolfs het nog steeds niet geloven. Ik grinnikte. 'De kans was er, het was op eigen risico.' Blikte ik nog eens terug naar die avond. Hij lachte en legde zijn hand op mijn buik. 'ik kan haast niet wachten tot het zover is. Tot we eindelijk hem of haar in onze handen kunnen houden, En een echt gezinnetje met jou te kunnen zijn.' Ik werd warm vanbinnen bij deze woorden en veerde overeind. 'Ik hou van je.' Mompelde ik terwijl ik in zijn blauwe ogen verdronk. 'Ik ook van jou.' Mompelde hij terug en drukte zijn lippen kort op de mijne. 'Het is tijd om mijn verleden voorgoed achter me te laten en te richten op de toekomst. Onze toekomst.' Glimlachte ik en liet mezelf weer tegen wolfs aanzakken. Hij sloeg zijn armen om me heen en drukte mij dicht tegen zich aan. Eindelijk, gingen de woorden door mijn gedachten. Ik grinnikte en sloot mijn ogen om van het moment te genieten.

Einde.

Bedankt allemaal voor het lezen van dit verhaal. Ik ben erg blij met de votes en ben gek op jullie super lieve en toffe reacties. Jullie maken voor mij het schrijven nog leuker. Dank jullie wel :D <3<3<3